Polityka fiskalna a polityka pieniężna: plusy i minusy

Jeśli chodzi o wpływ na wyniki makroekonomiczne, rządy zwykle polegają na jednym z dwóch głównych kierunków działania: polityce pieniężnej lub polityce fiskalnej.

Polityka pieniężna obejmuje zarządzanie podażą pieniądza i stopami procentowymi przez banki centralne. Aby stymulować słabnącą gospodarkę, bank centralny obniży stopy procentowe, czyniąc pożyczanie tańszym przy jednoczesnym zwiększeniu podaży pieniądza. Jeśli gospodarka rośnie zbyt szybko, bank centralny może wprowadzić ścisłą politykę pieniężną, podnosząc stopy procentowe i usuwając pieniądze z obiegu.

Polityka fiskalna określa sposób, w jaki rząd centralny zarabia pieniądze z podatków i sposób, w jaki wydaje pieniądze. Aby wspomóc gospodarkę, rząd obniży stawki podatkowe, zwiększając jednocześnie własne wydatki; aby schłodzić przegrzaną gospodarkę, podniesie podatki i ograniczy wydatki. Toczy się wiele dyskusji na temat tego, czy polityka pieniężna czy fiskalna jest lepszym narzędziem ekonomicznym, a każda polityka ma wady i zalety do rozważenia.

Przegląd polityki pieniężnej

Polityka pieniężna odnosi się do działań banku centralnego danego kraju w celu osiągnięcia celów polityki makroekonomicznej. Niektóre banki centralne mają za zadanie osiągnięcie określonego poziomu inflacji. W Stanach Zjednoczonych utworzono Bank Rezerw Federalnych (Fed) z mandatem do osiągnięcia maksymalnego zatrudnienia i stabilności cen. Czasami nazywa się to „podwójnym mandatem Fed”. Większość krajów oddziela władzę monetarną od wszelkich zewnętrznych wpływów politycznych, które mogłyby podważyć jej mandat lub zaciemnić jego obiektywność. W rezultacie wiele banków centralnych, w tym Rezerwa Federalna, działa jako niezależne agencje.

Gdy gospodarka kraju rozwija się w tak szybkim tempie, że inflacja wzrasta do niepokojących poziomów, bank centralny wprowadzi restrykcyjną politykę pieniężną w celu zacieśnienia podaży pieniądza, skutecznie zmniejszając ilość pieniądza w obiegu i obniżając szybkość, z jaką nowe pieniądze wchodzą do system. Podwyższenie stopy procentowej wolnej od ryzyka spowoduje, że pieniądze będą droższe i zwiększą koszty finansowania zewnętrznego, zmniejszając popyt na gotówkę i pożyczki. Fed może również zwiększyć poziom rezerw, które banki komercyjne i detaliczne muszą mieć pod ręką, ograniczając ich zdolność do generowania nowych pożyczek. Sprzedaż obligacji rządowych z bilansu do publicznej wiadomości na otwartym rynku również zmniejsza ilość pieniędzy w obiegu. Ekonomiści szkoły monetarystycznej przestrzegają cnót polityki pieniężnej.

Kiedy gospodarka narodu pogrąża się w recesji, te same narzędzia polityki mogą być obsługiwane w odwrotny sposób, stanowiąc luźną lub ekspansywną politykę pieniężną. W takim przypadku stopy procentowe są obniżane, limity rezerwowe zmniejszane, a obligacje kupowane w zamian za nowo utworzone pieniądze. Jeśli te tradycyjne środki okażą się nieskuteczne, banki centralne mogą podjąć niekonwencjonalną politykę pieniężną, taką jak luzowanie ilościowe (QE).

Plusy i minusy polityki pieniężnej

Pro: Kierowanie na stopy procentowe kontroluje inflację

Niewielka inflacja jest korzystna dla rozwijającej się gospodarki, ponieważ zachęca do inwestycji w przyszłości i pozwala pracownikom oczekiwać wyższych płac. Inflacja występuje, gdy wzrasta ogólny poziom cen wszystkich towarów i usług w gospodarce. Podnosząc docelową stopę procentową, inwestycje stają się droższe i przyczyniają się do spowolnienia wzrostu gospodarczego.

Przeciw: ryzyko hiperinflacji

Gdy stopy procentowe są ustawione na zbyt niskim poziomie, może wystąpić nadmierne zaciąganie pożyczek przy sztucznie niskich stopach procentowych. Może to spowodować bańkę spekulacyjną, w wyniku której ceny rosną zbyt szybko i osiągają absurdalnie wysokie poziomy. Dodanie większej ilości pieniędzy do gospodarki może również grozić spowodowaniem niekontrolowanej inflacji ze względu na założenie podaży i popytu: jeśli w obiegu będzie dostępnych więcej pieniędzy, wartość każdej jednostki pieniądza spadnie, biorąc pod uwagę niezmieniony poziom popyt, dzięki czemu ceny w tych pieniądzach są nominalnie droższe.

Pro: Może być wdrożony dość łatwo

Banki centralne mogą działać szybko, aby korzystać z narzędzi polityki pieniężnej. Często samo sygnalizowanie swoich zamiarów rynkowi może przynieść rezultaty.

Przeciw: Efekty mają opóźnienie czasowe

Nawet jeśli zostaną szybko wdrożone, efekty makro polityki pieniężnej pojawiają się zwykle po pewnym czasie. Ujawnienie się wpływu na gospodarkę może potrwać miesiące, a nawet lata. Niektórzy ekonomiści uważają, że pieniądze są „jedynie zasłoną” i chociaż służą do pobudzania gospodarki w krótkim okresie, nie mają długoterminowych skutków poza podniesieniem ogólnego poziomu cen bez zwiększania realnej wydajności gospodarczej.

Pro: Banki centralne są niezależne i neutralne politycznie

Nawet jeśli działania polityki pieniężnej są niepopularne, można je podjąć przed wyborami lub w ich trakcie, bez obawy o konsekwencje polityczne.

Con: Ograniczenia techniczne

Stopy procentowe można obniżyć tylko nominalnie do 0%, co ogranicza wykorzystanie tego narzędzia polityki przez bank, gdy stopy procentowe są już niskie. Utrzymywanie bardzo niskich stóp przez dłuższy czas może doprowadzić do pułapki płynności. To sprawia, że ​​narzędzia polityki pieniężnej są bardziej skuteczne podczas ekspansji gospodarczej niż recesji. Niektóre europejskie banki centralne eksperymentowały ostatnio z polityką ujemnej stopy procentowej (NIRP), ale wyniki nie będą znane przez pewien czas.

Pro: Osłabienie waluty może zwiększyć eksport

Zwiększenie podaży pieniądza lub obniżenie stóp procentowych prowadzi do dewaluacji lokalnej waluty. Słabsza waluta na rynkach światowych może przyczynić się do zwiększenia eksportu, ponieważ produkty te są faktycznie tańsze dla obcokrajowców. Odwrotny efekt wystąpiłby w przypadku przedsiębiorstw, które są głównie importerami, szkodząc ich wynikowi.

Przeciw: narzędzia monetarne są ogólne i mają wpływ na cały kraj

Narzędzia polityki pieniężnej, takie jak stopy procentowe, mają wpływ na całą gospodarkę i nie uwzględniają faktu, że niektóre obszary w kraju mogą nie potrzebować bodźca, podczas gdy państwa o wysokim bezrobociu mogą potrzebować bodźca bardziej. Jest to również ogólne w tym sensie, że narzędzia pieniężne nie mogą być ukierunkowane na rozwiązanie konkretnego problemu lub pobudzenie konkretnej branży lub regionu.

Plusy i minusy polityki fiskalnej

Polityka fiskalna odnosi się do polityki podatkowej i wydatków rządu danego kraju. Surowa lub restrykcyjna polityka fiskalna obejmuje podniesienie podatków i ograniczenie wydatków federalnych. Luźna lub ekspansywna polityka fiskalna jest wręcz przeciwna i służy pobudzeniu wzrostu gospodarczego. Wiele narzędzi polityki fiskalnej opiera się na keynesowskiej ekonomii i ma nadzieję na zwiększenie zagregowanego popytu.

Pro: Może skierować wydatki na określone cele

W przeciwieństwie do narzędzi polityki pieniężnej, które mają charakter ogólny, rząd może skierować wydatki na określone projekty, sektory lub regiony, aby stymulować gospodarkę tam, gdzie jest to najbardziej potrzebne.

Przeciw: może tworzyć deficyty budżetowe

Deficyt budżetu państwa występuje wtedy, gdy wydaje on więcej pieniędzy rocznie niż je przyjmuje. Jeśli wydatki są wysokie, a podatki zbyt niskie przez zbyt długi czas, deficyt ten może nadal powiększać się do niebezpiecznego poziomu.

Pro: może korzystać z podatków, aby zniechęcić do negatywnych efektów zewnętrznych

Opodatkowanie podmiotów zanieczyszczających lub tych, które nadmiernie wykorzystują ograniczone zasoby, może pomóc usunąć negatywne skutki, które wywołują przy generowaniu dochodów publicznych.

Wady: zachęty podatkowe mogą być wydawane na przywóz

Efekt bodźca fiskalnego jest wyciszony, gdy pieniądze wprowadzone do gospodarki poprzez oszczędności podatkowe lub wydatki rządowe są wydawane na import, wysyłając te pieniądze za granicę zamiast trzymać je w lokalnej gospodarce.

Pro: Krótkie opóźnienie

Efekty narzędzi polityki fiskalnej można zobaczyć znacznie szybciej niż efekty narzędzi monetarnych.

Con: Może być motywowany politycznie

Podnoszenie podatków jest niepopularne i jego wdrożenie może być politycznie niebezpieczne.

Dolna linia

Narzędzia polityki pieniężnej i fiskalnej są stosowane łącznie, aby pomóc utrzymać stabilny wzrost gospodarczy przy niskiej inflacji, niskim bezrobociu i stabilnych cenach. Niestety nie ma srebrnej kuli ani ogólnej strategii, którą można by wdrożyć, ponieważ oba zestawy narzędzi politycznych niosą ze sobą własne zalety i wady. Jednak efektywnie wykorzystana korzyść netto jest pozytywna dla społeczeństwa, szczególnie w stymulowaniu popytu po kryzysie. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „Polityka pieniężna a polityka budżetowa: jaka jest różnica?”)