Płaca maksymalna
Płaca maksymalna to pułap nakładany na wysokość dochodu, który pracownik może zarobić w danym okresie. Płaca maksymalna jest narzędziem ekonomicznym stosowanym w celu złagodzenia trudnej sytuacji gospodarczej lub kontrolowania spiralnej nierówności płac w kraju.
Maksymalne wynagrodzenie można przeciwstawić minimalnemu wynagrodzeniu lub dolnemu poziomowi nałożonemu na to, co pracodawcy mogą wypłacić swoim pracownikom.
Kluczowe dania na wynos
- Płaca maksymalna to najwyższe wynagrodzenie, jakie firma może wypłacić pracownikowi w danym okresie.
- Płace maksymalne mogą być nakładane w czasach kryzysu gospodarczego jako środek oszczędnościowy lub jako gest dobra społecznego w celu zmniejszenia nierówności dochodów.
- Ekonomiści uważają, że taki sztucznie narzucony pułap płac powoduje niewydolność rynku i jest niepożądany na kapitalistycznym wolnym rynku.
Zrozumienie maksymalnego wynagrodzenia
Idea maksymalnego wynagrodzenia pochodzi od Arystotelesa, który uważał, że nikt w Grecji nie powinien mieć pięciokrotnie większego bogactwa niż najbiedniejsza osoba.
Płaca maksymalna jest coraz częściej przedmiotem debaty w XXI wieku, ponieważ coraz więcej dyrektorów generalnych i kadry kierowniczej zabiera do domu miliony dolarów zarobków w porównaniu do płacy minimalnej zarobionej przez niektórych pracowników tych samych firm.
Próby wprowadzenia maksymalnego wynagrodzenia
Maksymalne wynagrodzenie może być uwzględnione w całym kraju, przemyśle lub firmie. Komunistyczny kraj Kuby od dawna ma maksymalne wynagrodzenie w wysokości 20 USD miesięcznie za prawie każdą pracę w całym kraju. Przemysł bankowy w Egipcie został mocno dotknięty, gdy ponad dwustu dyrektorów zrezygnowało po tym, jak bank centralny tego kraju zastosował ustawę o maksymalnej płacy w wysokości około 5800 USD miesięcznie. Szwajcaria zainicjowała w 2013 r. Referendum, które nie przeszło, co ograniczyłoby wynagrodzenie dyrektora firmy do dwunastokrotności najniższego wynagrodzenia pracownika.
Płaca maksymalna może zostać zainicjowana w dwóch formach: jako stała kwota lub jako stosunek. Franklin Roosevelt w 1942 r. Zaproponował krańcową stawkę podatkową w wysokości 100% dla dochodu przekraczającego 25 000 USD, aby zniechęcić do spekulacji wojennych i zachęcić bogatych do poświęcenia dochodów pieniężnych. Gdyby Kongres nie odrzucił propozycji Roosevelta, kwota 25 000 USD byłaby pułapem, który każdy zarabiający w Ameryce ograniczyłby do zarabiania rocznie.
W 2017 roku brytyjski polityk Jeremy Corbyn, po decyzji Wielkiej Brytanii o wyjściu z Unii Europejskiej, wezwał do stosunku wynagrodzeń dyrektora generalnego do pracownika w wysokości 20: 1. Gdyby został wprowadzony do prawa, oznaczałoby to, że kierownictwo firm walczących o kontrakty rządowe nie byłoby w stanie zarobić więcej niż dwudziestokrotność rocznego dochodu najgorzej opłacanych pracowników firm.
Plusy i minusy maksymalnej płacy
Zwolennicy uważają, że maksymalne wynagrodzenie z pewnością wzmocni gospodarkę. Jeśli wyżsi urzędnicy będą zarabiać mniej, do firmy trafi więcej pieniędzy, które można przeznaczyć na dodatkowe korzyści pieniężne i zachęty dla pracowników. Dodatkowe fundusze można również wykorzystać na tworzenie miejsc pracy i zatrudnienie większej liczby pracowników. Im więcej osób będzie pracować, tym więcej podatków będzie płaconych, co z kolei oznacza, że rząd i społeczeństwo czerpią korzyści z obniżenia wynagrodzeń kierownictwa.
Ponadto, jeśli wynagrodzenia osób o najwyższych dochodach w firmie są powiązane bezpośrednio z wynagrodzeniem pracowników o minimalnym wynagrodzeniu w tej samej firmie w formie stosunku, uważa się, że menedżerowie wyższego szczebla zostaną zachęceni do podwyższenia płacy minimalnej w celu sami uzyskają podwyżkę. Stwarza to kolejną korzystną sytuację, w której zyski spływają do firmy, rządu i gospodarki.
Krytycy i kapitaliści twierdzą, że kiedy rząd angażuje się w kontrolę cen gospodarki, stan ekonomiczny wolnego rynku jest zagrożony. Ustalając maksymalne wynagrodzenie, firmy miałyby mniej utalentowanych liderów i pracowników, ponieważ bardziej wartościowe talenty nie byłyby skłonne do pracy za ograniczoną opłatą.
Ustawa o maksymalnych wynagrodzeniach może przygotować grunt pod ucieczkę kapitału ludzkiego, gdzie najbardziej utalentowane osoby emigrują do innych wolnych narodów, które mogłyby im zapłacić swoją wartość. W rezultacie ustalenie takiej polityki nie doprowadziłoby do bardziej produktywnej i zyskownej gospodarki, jak uważają zwolennicy.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.