Definicja polityki dywidendowej
Polityka dywidendowa jest polityką stosowaną przez spółkę do strukturyzowania wypłaty dywidendy dla akcjonariuszy. Niektórzy badacze sugerują, że polityka dywidendy może być teoretycznie nieistotna, ponieważ inwestorzy mogą sprzedać część swoich akcji lub portfela, jeśli potrzebują funduszy.
Jest to „teoria nieistotności dywidendy” i wnioskuje, że wypłaty dywidendy mają minimalny wpływ na cenę akcji.
1:13Co to jest dywidenda?
Zrozumienie polityki dywidendowej
Pomimo sugestii, że polityka dywidendowa jest nieistotna, stanowi ona dochód dla akcjonariuszy. Liderzy firm są często największymi akcjonariuszami i mogą najwięcej zyskać dzięki hojnej polityce dywidendowej.
Kluczowe dania na wynos
- Dywidendy są często częścią strategii firmy. Nie mają jednak obowiązku spłacania akcjonariuszom dywidend.
- Stabilny, stały i rezydualny to trzy rodzaje polityki dywidendowej.
- Chociaż inwestorzy wiedzą, że firmy nie są zobowiązane do wypłaty dywidendy, wielu uważa, że jest to fundamentalna sytuacja finansowa tej konkretnej firmy.
Większość firm postrzega politykę dywidend jako integralną część strategii korporacyjnej. Kierownictwo musi zdecydować o wysokości dywidendy, harmonogramie i różnych innych czynnikach wpływających na wypłaty dywidendy. Istnieją trzy rodzaje zasad dywidendy: stabilna polityka dywidendy, stała polityka dywidendy oraz polityka dywidendy rezydualnej.
Stabilna polityka dywidendowa
Stabilna polityka dywidendowa jest najłatwiejsza i najczęściej stosowana. Celem tej polityki są stałe i przewidywalne wypłaty dywidendy każdego roku, czego szuka większość inwestorów. Niezależnie od tego, czy zyski rosną, czy spadają, inwestorzy otrzymują dywidendę. Celem jest dostosowanie polityki dywidendowej do długoterminowego wzrostu spółki, a nie do zmienności kwartalnych zysków. Takie podejście daje akcjonariuszowi większą pewność co do kwoty i terminu dywidendy.
Stała polityka dywidendowa
Podstawową wadą stabilnej polityki dywidendowej jest to, że inwestorzy mogą nie widzieć wzrostu dywidendy w latach boomu. Zgodnie ze stałą polityką dywidend firma co roku wypłaca procent swoich zysków w formie dywidend. W ten sposób inwestorzy doświadczają pełnej zmienności zysków spółki.
Jeśli zyski wzrosną, inwestorzy otrzymają większą dywidendę; w przypadku spadku zysków inwestorzy mogą nie otrzymać dywidendy. Podstawową wadą tej metody jest zmienność zysków i dywidend. Trudno jest zaplanować finansowo, gdy dochód z dywidendy jest bardzo zmienny.
Resztkowa polityka dywidendowa
Polityka dywidendy rezydualnej jest również bardzo zmienna, ale niektórzy inwestorzy uważają ją za jedyną akceptowalną politykę dywidendy. Dzięki pozostałej polityce dywidendowej firma wypłaca pozostałą część dywidendy po opłaceniu przez nią nakładów inwestycyjnych i kapitału obrotowego. Podejście to jest zmienne, ale najbardziej sensowne z punktu widzenia operacji biznesowych. Inwestorzy nie chcą inwestować w spółkę, która uzasadnia wzrost zadłużenia potrzebą wypłaty dywidendy.
Przykład polityki dywidendy w świecie rzeczywistym
Kinder Morgan (KMI) zszokował świat inwestycyjny, gdy w 2015 r. Zmniejszyli wypłatę dywidendy o 75%, co spowodowało wzrost cen akcji. Jednak wielu inwestorów znalazło firmę na solidnych podstawach i podejmowało rozsądne decyzje finansowe na przyszłość. W tym przypadku firma obniżająca dywidendę faktycznie działała na ich korzyść, a sześć miesięcy po obniżce ceny Kinder Morgan wzrosły prawie o 25%.
Na początku 2019 r. Firma ponownie podniosła wypłatę dywidendy o 25%, co pomogło ożywić zaufanie inwestorów do spółki energetycznej. Na dzień 5 maja 2019 r. KMI notuje 150% swoich minimów w 2015 r., A stopa dywidendy wynosi 5, 12%.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.