5 prezydentów, którzy nie byli w stanie zapewnić drugiej kadencji

8 listopada 2016 r. Burzliwy cykl wyborczy dobiegł końca, kiedy Donald Trump został wybrany na prezydenta. Kontrowersyjne wybory Trumpa stały się odtąd inspiracją do serii protestów, w szczególności Marszu Kobiet. Od lutego 2019 r. Wskaźnik aprobaty Trumpa wynosi 44 procent, zgodnie z sondażem Gallupa, który jest znacznie niższy niż ostatnich prezydentów Ameryki.

Prowadzi to do pytania, jakie jest prawdopodobieństwo ponownego wyboru Prezydenta Trumpa na podstawie nieudanych ponownych wyborów poprzednich prezydentów? Jeśli reelekcja minie, Trump będzie pierwszym prezydentem od czasu George'a Busha Seniora, który nie zapewni drugiej kadencji. Poniżej znajduje się lista pięciu ostatnich prezydentów, którzy nie wygrali drugiej kadencji, oraz powody, dla których wyszli na krótko.

George Bush Sr.

Prezydent George HW Bush, 41. prezydent USA, znany jest również jako Bush Senior, aby odróżnić go od swojego syna George'a W. Busha, który wygrał prezydenturę w 2000 roku. Jego syn został ponownie wybrany, a za nim podążał obecny prezydent Obama . Bush Senior służył w latach 1989–1993, po tym jak został wybrany jesienią 1988 r. Pod jego nadzorem Stany Zjednoczone podjęły pierwszą inwazję na Irak. Misja okazała się ogromnym sukcesem, ale walcząca gospodarka USA została przypisana ostatecznemu odejściu Busha przez prezydenta Billa Clintona, który ostatecznie został wybrany na dwie kadencje.

Jimmy Carter

Prezydent Jimmy Carter był 39. prezydentem USA i przegrał z prezydentem Reaganem, który odbył dwie kadencje. Podobnie jak prezydent Bush i wielu prezydentów, którzy nie zostali ponownie wybrani, Carter służył w trudnej sytuacji gospodarki amerykańskiej, która cierpiała z powodu wysokich stóp procentowych i inflacji. Jego historia spraw zagranicznych została również opisana jako nierówna i obejmowała nieudaną akcję ratowania zakładników w Iranie, która rozpoczęła się w listopadzie 1979 roku. Sukcesy Cartera w stosunkach zagranicznych od czasu jego prezydentury trzymały go w oczach opinii publicznej. Carter zaangażował się w negocjacje z Koreą Północną w 1994 r., A kraj zgodził się zamrozić ambicje w zakresie broni jądrowej.

Gerald Ford

Prezydent Gerald Ford służył tuż przed prezydentem Carterem jako 38. prezydent Stanów Zjednoczonych. Ford był pierwotnie wiceprezesem Richarda Nixona i został nominowany na prezydenta po tym, jak Nixon zrezygnował ze stanowiska po skandalu Watergate. Ford również nie wygrał reelekcji, która miała miejsce w 1976 roku. Podobnie jak Carter, służył w trudnych krajowych warunkach gospodarczych, w tym stagflacji lub minimalnym wzroście gospodarczym w okresie wysokiej inflacji. Podczas jego kadencji kraj napotkał także niedobory energii. W 1974 r. Ford ułaskawił Nixona i jest to powód, dla którego przytoczono jego niepowodzenie w ponownym wyborze.

Herbert Hoover

Prezydent Herbert Hoover był 31. prezydentem i służył w latach 1929–1933. Krach na giełdzie w 1929 r. Miał miejsce zaraz po objęciu urzędu przez Hoovera, a także przez Wielki Kryzys. Nie trzeba dodawać, że jego nadzieje na wygranie reelekcji po tych wydarzeniach będą minimalne. Jego następcą został Franklin D. Roosevelt, który skończył trzy kadencje.

William Taft

Prezydent William Taft pełnił funkcję 27. prezydenta w latach 1909–1913. Mówiono, że nie lubi sprawować funkcji prezydenta, zamiast tego wolałby być sędzią. Walczył także o sukces Roosevelta, który jest uważany za jednego z najpopularniejszych prezydentów XX wieku. W rzeczywistości jego związek jako bliższego przyjaciela Roosevelta był podobno ważnym czynnikiem w jego wyborze na prezydenta. Jego relacje z Rooseveltem pogorszyły się, gdy Taft był na stanowisku, i to miało zminimalizować jego szansę na ponowny wybór.

Dolna linia

Prezydenci, którzy służą w czasach zawirowań, zwłaszcza w przypadku recesji krajowej lub trudnego otoczenia gospodarczego, zwykle mają trudności z wygraną w ponownych wyborach. Innym razem wyżej wspomniani prezydenci po prostu nie byli w stanie odcisnąć swoich śladów na historii i zdobyć wystarczającej popularności, aby wygrać drugą kadencję.