Międzynarodowa ustawa o bankowości z 1978 r
Międzynarodowa ustawa o bankowości z 1978 r. Poddała wszystkie amerykańskie oddziały i agencje banków zagranicznych kontroli amerykańskich organów nadzoru bankowego. Umożliwiło to ubezpieczenie Federalnej Organizacji Ubezpieczeń Depozytów (FDIC) w tych oddziałach. Wymagało to również od nich zgodności z przepisami bankowymi w USA dotyczącymi takich kwestii, jak rezerwy oraz wymogi rachunkowe i regulacyjne, tak aby wszystkie banki działające w kraju były traktowane jednakowo z perspektywy regulacyjnej.
ŁAMANIE DANYCH Międzynarodowa ustawa o bankowości z 1978 r
Międzynarodowa ustawa o bankowości z 1978 r. Była pierwszym ustawodawstwem uchwalonym w USA, które objęło krajowe oddziały zagranicznych banków działających w USA w ramach federalnych przepisów bankowych. Do tego czasu zagraniczne banki działające w Stanach Zjednoczonych podlegały różnym przepisom stanowym, bez jedności narodowej w sposobie traktowania. Dało to zagranicznym bankom zarówno pewne zalety, jak i pewne wady w porównaniu do banków amerykańskich. Na przykład zagraniczne banki miały tę zaletę, że mogły oddziałować na autostradzie, ale cierpiały z powodu przyciągania depozytów detalicznych, ponieważ nie mogły oferować ubezpieczenia FDIC.
Presja na ustawodawstwo dotyczące amerykańskich oddziałów banków zagranicznych nasiliła się w latach 70. XX wieku, ponieważ liczba i wielkość banków zagranicznych działających w USA znacznie wzrosła. W 1973 r. W USA działało 60 banków zagranicznych o aktywach 37 mld USD; do kwietnia 1978 r. wzrosła do 122 banków z aktywami o wartości 90 mld USD. Na tym etapie posiadali oni także w USA kredyty o wartości 26 mld USD. Statystyki te oznaczały, że poprzednia koncepcja banków zagranicznych jako wyspecjalizowanych instytucji finansujących głównie handel zagraniczny nie była już stosowana, a ich szerokie zaangażowanie w ogólne usługi bankowe uwypukliło wezwania do nadzoru Federalnego.
Obawy prowadzące do międzynarodowej ustawy bankowej z 1978 r
Bank Rezerw Federalnych i Departament Skarbu USA obawiają się szczególnie, że banki zagraniczne mają przewagę nad bankami krajowymi w przyciąganiu depozytów poprzez operacje wielopaństwowe - przyjmowanie depozytów ma kluczowe znaczenie dla działalności banku. W połączeniu z różnorodnością usług, jakie banki te mogłyby oferować, istniały poważne obawy, że gdyby pozwolono na utrzymanie status quo, tylko garstka dużych banków krajowych byłaby w stanie konkurować z instytucjami zagranicznymi.
Ustawa z 1978 r. Podjęła próbę rozwiązania tych problemów poprzez ustanowienie zasad promujących równą konkurencję między bankami zagranicznymi i krajowymi, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności państw do przyciągania kapitału i tworzenia międzynarodowych centrów bankowych. Jednocześnie ustawa pozwoliła władzom federalnym regulować i nadzorować zagraniczne banki działające w USA (ważny czynnik stabilności systemu bankowego). Pod tym względem banki zagraniczne muszą przestrzegać tych samych wskaźników rezerw i innych kwestii regulacyjnych co banki krajowe, w tym wymogów sprawozdawczych i bankowych. Kontrola nad rezerwami obowiązkowymi tych banków pozwala również Federalnej Rezerwie na większą efektywność w ustalaniu polityki pieniężnej.