Kto faktycznie ma dług studencki?

Od pierwszego kwartału 2019 r. Amerykańscy studenci zaciągnęli pożyczki studenckie w wysokości około 1, 49 biliona dolarów. Przeciętny pożyczkobiorca był winien między 25 000 a 35 000 USD, co znacznie wzrosło w porównaniu z poprzednimi dekadami. Mając tyle pieniędzy na linii, uzasadnione jest zastanawianie się, kto ostatecznie może otrzymać wszystkie te kwoty główne i odsetki. Chociaż 1, 49 bln USD może być znaczącym zobowiązaniem dla kredytobiorców, może być jeszcze większym atutem dla wierzycieli.

Labirynt przetwarzania pożyczek studenckich

Możliwe, że pożyczka studencka pochodzi od jednej instytucji, jest własnością innej, jest gwarantowana przez inną instytucję i być może jest obsługiwana przez czwartą, a nawet piątą agencję. Może to bardzo utrudnić ustalenie, kto jest właścicielem długu i jak. Wiele zależy również od rodzaju zaciągniętej pożyczki, chociaż można śmiało powiedzieć, że rząd federalny był w jakiś sposób zaangażowany.

Większość pożyczkodawców to ogromne instytucje, takie jak międzynarodowe banki lub rząd. Po udzieleniu pożyczka stanowi jednak składnik aktywów, który można kupić i sprzedać na rynku. Banki są często zachęcane do przenoszenia pożyczek z ksiąg i sprzedawania ich innemu pośrednikowi, ponieważ natychmiast poprawia to współczynnik kapitałowy i pozwala im udzielać jeszcze więcej pożyczek. Ponieważ prawie wszystkie pożyczki są w pełni gwarantowane przez rząd, banki mogą sprzedawać je po wyższej cenie, ponieważ ryzyko niewykonania zobowiązania nie jest przenoszone z aktywami.

Właściciele pozarządowi

Poza rządem większość pożyczek studenckich jest w posiadaniu pożyczkodawcy lub innej firmy obsługującej pożyczki. Jednostki inicjujące i osoby trzecie mogą wykonywać wewnętrzne usługi windykacyjne lub zawrzeć umowę z agencją windykacyjną. Niektóre z największych prywatnych firm pożyczkowych dla studentów to Navient Corp., Wells Fargo & Co. i Discover Financial Services.

Wiele pożyczek studenckich jest także własnością quasi-rządowych agencji lub prywatnych firm utrzymujących korzystne relacje z Ministerstwem Edukacji, takich jak NelNet Inc. i Sallie Mae. Sallie Mae posiada wiele pożyczek udzielonych w ramach Federalnego Programu Pożyczek Edukacyjnych dla Rodziny (FFELP), który został zastąpiony przez rząd federalny.

Rząd federalny jako wierzyciel

Według stanu na dzień 8 lipca 2016 r. Rząd federalny posiadał około 1 bln USD długu konsumenckiego, według danych opracowanych przez Bank Rezerw Federalnych w St. Louis. Liczba ta wzrosła z mniej niż 150 miliardów dolarów w styczniu 2009 r., Co stanowi prawie 600% wzrost w tym okresie. Głównym winowajcą są pożyczki studenckie, które rząd federalny skutecznie zmonopolizował w mało znanym przepisie ustawy o przystępnej cenie, podpisanej w 2010 r.

Przed ustawą o niedrogiej opiece większość pożyczek studenckich pochodziła od prywatnego pożyczkodawcy, ale były gwarantowane przez rząd, co oznacza, że ​​podatnicy ponoszą koszty w przypadku niewywiązania się pożyczkobiorcy. W 2010 r. Biuro Budżetu Kongresu (CBO) oszacowało, że 55% pożyczek zalicza się do tej kategorii. W latach 2011–2016 udział prywatnych kredytów studenckich spadł o prawie 90%.

Przed administracją Billa Clintona rząd federalny nie posiadał żadnych pożyczek studenckich, chociaż zajmował się udzielaniem pożyczek od co najmniej 1965 r. Między pierwszym rokiem prezydentury Clintona a ostatnim rokiem administracji George'a W. Busha, rząd powoli zgromadził około 140 miliardów dolarów długu studenckiego. Dane te eksplodowały od 2009 r. We wrześniu 2018 r. Departament Skarbu USA ujawnił w swoim raporcie rocznym, że kredyty studenckie stanowią 36, 8% wszystkich aktywów rządu USA.

Koszt federalnych programów pożyczek studenckich jest szeroko dyskutowany. CBO przedstawia dwa różne szacunki oparte na niskich stopach dyskontowych i stopach dyskontowych „wartości godziwej”. Jeśli polegasz na oszacowaniu wartości godziwej, rząd traci około 100 miliardów dolarów na 250 miliardów dolarów rocznie, w tym ponad 40 miliardów dolarów kosztów administracyjnych. Innymi słowy, rząd nie odzyskuje wartości pożyczek, stawiając obecnych i przyszłych podatników na pozycji poręczyciela.