Jak obliczyć krańcową skłonność do konsumpcji?

Standardową formułą obliczania krańcowej skłonności do konsumpcji (RPP) jest konsumpcja krańcowa podzielona przez dochód krańcowy. Czasami jest to wyrażane jako

MPC = mCmY gdzie: mC = zużycie krańcowe mY = dochód krańcowy \ początek {wyrównany} i MPC = \ frac {mC} {mY} \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & mC = \ text {zużycie krańcowe} \\ & mY = \ text {dochód krańcowy} \\ \ end {wyrównany} MPC = mYmC gdzie: mC = zużycie krańcowe mY = zysk krańcowy

W terminologii laika oznacza to, że RPP jest równa odsetkowi nowych dochodów wydanych na konsumpcję, a nie zaoszczędzonych.

Na przykład, jeśli Tom otrzymuje 1 USD nowego dochodu do dyspozycji i wydaje 75 centów, jego MPC wynosi 0, 75 lub 75%. Jeśli cały nowy dochód zostanie wydany lub zaoszczędzony, Tom musi zatem mieć również krańcową skłonność do oszczędzania, czyli MPS, wynoszącą 0, 25 lub 25%.

Początki krańcowej skłonności do konsumpcji

Słynny brytyjski ekonomista John Maynard Keynes formalnie wprowadził koncepcję RPP w swojej „Ogólnej teorii zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” w 1936 r. Keynes argumentował, że wszystkie nowe dochody muszą zostać wydane, tak jak konsumpcja, lub zainwestowane, jak w przypadku oszczędności. To jest napisane jako

Y = C + Iwhere: Y = dochód C = konsumpcja I = inwestycja \ początek {wyrównany} i Y = C + I \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & Y = \ text {dochód} \\ i C = \ text {zużycie } \\ i I = \ text {inwestycje} \\ \ end {wyrównane} Y = C + Iwhere: Y = dochód C = konsumpcja I = inwestycja

Zatem nowy dochód może być marginalnie wyrażony jako mY = mC + mI, chociaż częściej jest zapisywany jako dY = dC + dI. Część nowych dochodów wydanych na dobra konsumpcyjne jest równa mC ÷ mY.

Pod względem znaczenia może nie być bardziej niedocenionej części teorii Keynesa niż RPP. Dzieje się tak, ponieważ słynny mnożnik inwestycji Keynesa zakłada, że ​​RPP ma ścisłą pozytywną korelację ze wzrostem poziomu aktywności inwestycyjnej.

Praktyczne obliczenia RPP

Pomimo względnej prostoty argumentu Keynesa o identyfikacji RPP, makroekonomiści nie byli w stanie opracować powszechnie akceptowanej metody pomiaru RPP w realnej gospodarce. Dużym problemem jest to, że nowy dochód jest uważany za przyczynę i wpływ na związek między konsumpcją, inwestycjami i nową działalnością gospodarczą, która generuje nowy dochód.