Reguła Taylora
Jaka jest reguła Taylora?Reguła Taylora jest proponowaną wytyczną dotyczącą tego, w jaki sposób banki centralne, takie jak Rezerwa Federalna, powinny zmieniać stopy procentowe w odpowiedzi na zmiany warunków gospodarczych. Reguła Taylora, wprowadzona przez ekonomistę Johna Taylora, została ustanowiona w celu dostosowania i ustalenia ostrożnych stóp krótkoterminowej stabilizacji gospodarki, przy jednoczesnym utrzymaniu długoterminowego wzrostu. Zasada opiera się na trzech czynnikach:
- Ukierunkowane a faktyczne poziomy inflacji
- Pełne zatrudnienie a faktyczne poziomy zatrudnienia
- Krótkoterminowa stopa procentowa odpowiednio zgodna z pełnym zatrudnieniem
Zrozumienie reguły Taylora
Reguła Taylora jest zasadniczo modelem prognostycznym stosowanym do określania, jakie będą lub powinny być stopy procentowe w miarę zmian w gospodarce. Reguła Taylora zawiera zalecenie, aby Rezerwa Federalna podniosła stopy procentowe, gdy inflacja jest wysoka lub gdy zatrudnienie przekracza pełny poziom zatrudnienia. I odwrotnie, gdy inflacja i poziom zatrudnienia są niskie, stopy procentowe powinny zostać obniżone.
Historia reguły Taylora
Reguła Taylora została wynaleziona i opublikowana w latach 1992–1993 przez Johna Taylora, ekonomistę ze Stanford, który nakreślił tę zasadę w swoim studium z 1993 r. „Dyskrecja a reguły polityki w praktyce”. Taylor kontynuował doskonalenie reguły i wprowadzał poprawki do formuła w 1999 r.
Równanie reguły Taylora
Równanie, z pewnymi zmianami, stosowane przez banki centralne pod rządami Taylora wygląda następująco:
i = r * + pi + 0, 5 (pi-pi *) + 0, 5 (yy *)
Gdzie:
i = nominalna stopa funduszy federalnych
r * = realna stopa funduszy federalnych (zwykle 2%)
pi = stopa inflacji
p * = docelowa stopa inflacji
Y = logarytm rzeczywistej wydajności
y * = logarytm potencjalnej wydajności
Mówiąc prościej, równanie to mówi, że inflacja jest różnicą między rzeczywistą a nominalną stopą procentową. Realne stopy procentowe uwzględniają inflację w faktoringu, podczas gdy stopy nominalne nie. Celem równania jest przyjrzenie się potencjalnym celom w zakresie stóp procentowych; takie zadanie jest jednak niemożliwe bez spojrzenia na inflację. Aby porównać stopy inflacji i inflacji, należy obserwować całkowite spektrum gospodarki pod względem cen. W tej formule często wprowadza się zmiany w zależności od tego, co bankierzy centralni określają jako najważniejsze czynniki do uwzględnienia.
Dla wielu ława przysięgłych opiera się na zasadzie Taylora, ponieważ ma kilka wad, z których najpoważniejszą jest to, że nie jest w stanie uwzględnić nagłych wstrząsów lub zwrotów w gospodarce, takich jak krach na giełdzie czy rynku mieszkaniowym. Podczas gdy kilka problemów z regułą jest jak dotąd nierozwiązanych, wiele banków centralnych uważa regułę Taylora za korzystną praktykę, a szeroko zakrojone badania wskazują, że reguła ta ulepszyła praktykę bankowości centralnej jako całości.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.