Pomoc finansowa rządu USA

Przejście do prawa USA 3 października 2008 r. Planu ratunkowego dla sektora finansowego o wartości 700 miliardów dolarów jest najnowszym w długiej historii ratowania rządów USA, które sięgają paniki z 1792 r., Kiedy rząd federalny ratował 13 Stanów Zjednoczonych, które zostały przeciążone ich długiem z wojny o niepodległość. Ustawa ta oznaczała po raz czwarty w 2008 roku, że rząd interweniował, aby zapobiec zniszczeniu prywatnego przedsiębiorstwa lub całego sektora finansowego.

Oprócz pomocy w wysokości 700 miliardów dolarów w tym artykule przyjrzymy się pięciu kryzysom finansowym w ostatnim stuleciu, które wymagały interwencji rządu:

• Wielka Depresja
• Ratowanie oszczędności i pożyczek w 1989 r
• Upadek Bear Stearns, banku inwestycyjnego i firmy maklerskiej
• American International Group (AIG), kolos ubezpieczeniowy o globalnym zasięgu
• Freddie Mac i Fannie Mae, dwóch wspieranych przez rząd kredytodawców hipotecznych

Bank Rescue of 2008 or the Great Recession

Oficjalnie nazwany Ustawą o nadzwyczajnej stabilizacji gospodarczej z 2008 r., Ten pakiet ratunkowy przekroczył wszelkie wcześniejsze wsparcie rządowe o setki miliardów dolarów. Głównym mandatem przepisów było upoważnienie Departamentu Skarbu USA do kupowania ryzykownego i nierentownego długu od różnych instytucji pożyczkowych. Te długi obejmowały:

• hipoteki
• pożyczki samochodowe
• kredyty studenckie
• dwuznaczny „inny” w rachunku, który pozwala na szeroką interpretację

Część projektu zezwala na napływ gotówki w wysokości 250 miliardów dolarów do systemu bankowego, aby ułatwić i zachęcić do udzielania pożyczek między bankami oraz innych rodzajów pożyczek. Wraz z zakupem przez Skarb Państwa złych długów banku lub pożyczkodawcy hipotecznego, napływ gotówki przywrócił płynność i zaufanie do systemu bankowego. Gospodarka zależy w dużej mierze od pożyczek na sfinansowanie wielu wydatków społeczności biznesowej, w tym:

• wynagrodzenie
• zakup towarów i usług o kluczowym znaczeniu, dostaw i towarów
• nowe zatrudnienie
• Reklama i marketing
• badania i rozwój
• liczne inne zakupy niezbędne do sprawnego funkcjonowania firmy

Finansowanie planu ratunkowego pochodziło z różnych źródeł. Stany Zjednoczone „pożyczyły” część pieniędzy, emitując obligacje i bony skarbowe o krótkim, średnim i długim terminie zapadalności. Ministerstwo Skarbu wydrukowało także dodatkową walutę, która nie została jeszcze ustalona, ​​aby pomóc w pokryciu kosztów. Kiedy to się stało, wiadomość o uchwaleniu ustawy ratunkowej zwiększyła zaufanie konsumentów - skłonność jednostki do wydawania pieniędzy - a tym samym jeszcze bardziej pobudziła gospodarkę.

Kluczowe dania na wynos

• Od 1791 r. Rząd USA ratował zarówno państwa, jak i banki w czasach intensywnego kryzysu gospodarczego, takiego jak wielki kryzys i kryzys oszczędnościowo-pożyczkowy z 1989 r.
• W 2008 r. Potrzeba ratowania finansowych gigantów wyrosła z warunków ekonomicznych, takich jak wzrost zadłużenia konsumentów z rozdętych kredytów hipotecznych subprime.
• Koszt ratowania rządu USA wyniósł biliony dolarów.

Wielka Depresja

Prawdopodobnie najbardziej znana katastrofa gospodarcza w najnowszej historii, Wielki Kryzys to nazwa długiego okresu upadku gospodarczego i stagnacji, który nastąpił po krachu na giełdzie w 1929 r. Po wyborze prezydenta USA na Franklina D. Roosevelt w 1933 r. Wprowadził wiele historycznie znaczących, precedensowych rządowych programów ratunkowych i programów ratunkowych, które miały na celu złagodzenie nieszczęść gospodarczych, które dotknęły ludność i biznes kraju.

Gdy Roosevelt złożył przysięgę, krajowa stopa bezrobocia zbliżała się do 25%. W końcu niezliczeni Amerykanie, którzy stracili pracę, stracili także swoje domy, a bezdomna ludność kraju, szczególnie na obszarach miejskich, odpowiednio wzrosła. Aby rozwiązać ten narastający problem, rząd utworzył Korporację Kredytową Właścicieli Domów, jeden z głównych rządowych pakietów ratunkowych w czasach kryzysu.

Nowo utworzona agencja rządowa zakupiła kredyty hipoteczne od banków i refinansowała je według niższych stawek. Około miliona właścicieli domów skorzystało z niższych stałych stawek refinansowanych kredytów hipotecznych, zwykle zapisywanych na 15 lat, chociaż ponad dwa miliony wystąpiły o pomoc. Ponieważ nie było rynku wtórnego dla kredytów hipotecznych w pakietach, rząd utrzymywał kredyty hipoteczne, dopóki nie zostały spłacone.

Pakiety ratunkowe z 2008 r. Były również niepopularne politycznie, a wielu krytyków nalegało, aby rząd nie ingerował w dynamikę wolnego rynku.

Programy wspierane przez rząd

Utworzono wiele innych programów finansowanych przez rząd, aby rozwiązać poważne problemy gospodarcze w kraju, które do 1933 r. Dotknęły prawie każdy sektor gospodarki. Chociaż te federalne inicjatywy nie były, mówiąc ściśle, ratunkami, zapewniły pieniądze i wsparcie rządowe, aby stworzyć dziesiątki tysięcy nowych miejsc pracy, głównie w robotach publicznych. Niektóre projekty zrealizowane w ramach programów rządowych były następujące:

• Zapora Hoovera została zbudowana.
• W całym kraju powstały nowe budynki pocztowe.
• Pisarze zostali zmuszeni do pracy, pisząc państwowe przewodniki.
• W nowych urzędach pocztowych zatrudniono artystów wizualnych do malowania murali.
• Stare drogi i mosty zostały naprawione; w razie potrzeby budowano nowe drogi i mosty.
• Rolnicy otrzymywali rządowe wsparcie cenowe i dotacje do swoich produktów i zwierząt gospodarskich.

Mając stały dochód, ponownie zatrudnione miliony ponownie zaczęły kupować, a gospodarka zaczęła gwałtownie napierać naprzód, ale nie wróciła jeszcze do poprzedniego poziomu witalności. W 1939 r., Kiedy rozpoczęła się II wojna światowa w Europie, Wielki Kryzys zaczął rozluźniać kontrolę nad gospodarką. Kiedy USA przystąpiły do ​​wojny po zbombardowaniu Pearl Harbor w 1941 r., Rozpoczęło się wielkie ożywienie gospodarcze, którego kulminacją był powojenny boom lat 50. XX wieku.

Oszczędności i ratowanie pożyczek z 1989 r

Amerykańskie instytucje oszczędnościowo-pożyczkowe (S & Ls), pierwotnie utworzone w celu udzielania pożyczek hipotecznych potencjalnym właścicielom domów, były ogólnokrajową grupą konserwatywnych, odpowiedzialnych pod względem podatkowym pożyczkodawców, którzy pomogli pobudzić boom mieszkaniowy po zakończeniu II wojny światowej. S&L zwykle płacili nieco wyższe oprocentowanie depozytów niż banki i oferowali premie i prezenty w celu przyciągnięcia dolarów deponentów z dala od banków, bardziej tradycyjnych repozytoriów gotówki.

Przepłucz środki, liczne instytucje oszczędnościowe i pożyczkowe zapuściły się w nieruchomości komercyjne. Rządowe ograniczenia regulacyjne w zakresie polityki kredytowej w zakresie S&L były luźne. Wiele inwestycji w S&L było źle doradzanych i popadło w niełaskę.

Rezerwa Federalna, dodając do rosnących problemów narodowych S&L, podniosła stopy procentowe, a S&L musiały płacić więcej odsetek od depozytów niż ich zwrot z pożyczek o stałym oprocentowaniu i niższych odsetkach.

W rezultacie około połowa amerykańskich S&L, ponad 1600, poniosła klęskę w latach 1986–1995. Łączna wartość niespłaconych kredytów sięgnęła miliardów dolarów. Rząd musiał pokryć dodatkowe miliardy depozytów ubezpieczonych federalnie. Aby poradzić sobie z kryzysem i spowodowanymi przez niego ogólnokrajowymi stratami gospodarczymi, Kongres uchwalił Ustawę o reformie, naprawie i egzekwowaniu instytucji finansowych z 1989 r., Wpompowując około 293, 3 mld USD w rozlewający się przemysł, jedno z najdroższych i najobszerniejszych środków rządowych wszechczasów.

Bailed-Out: krótka lista firm finansowych

Bear Stearns

Założony w 1923 roku Bear Stearns rozkwitł w wyniku krachu na giełdzie w 1929 roku i Wielkiego Kryzysu. Jednak katastrofa na rynku kredytów hipotecznych typu subprime w latach 2007–2008 spowodowała upadek gigantycznego banku inwestycyjnego i firmy maklerskiej o wartości miliardów dolarów. W kwietniu 2008 r. Rząd USA, za pośrednictwem Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku, uratował Bear Stearns, pożyczając 29 miliardów dolarów JPMorgan Chase na zakup kłopotliwej finansowo firmy.

JPMorgan Chase, kolejna duża firma świadcząca usługi finansowe, specjalizująca się między innymi w bankowości, inwestycjach i ubezpieczeniach, kupiła Bear Stearns za około 10 USD za akcję. 52-tygodniowe maksimum akcji Bear Stearns wyniosło 133, 20 USD, a więc najniższa cena sprzedaży stanowiła ogromną stratę dla akcjonariuszy.

Niemniej jednak zarówno były sekretarz skarbu Henry Paulson, jak i były prezes Fed Ben Bernanke bronili sprzedaży, przewidując niszczycielskie szkody dla amerykańskiej gospodarki, gdyby firma - jedna z największych spółek papierów wartościowych na świecie - zbankrutowała.

Fannie Mae i Freddie Mac

Pod koniec lata 2008 r. Rząd USA przeznaczył do 200 miliardów dolarów na uratowanie tych dwóch gigantycznych kredytodawców hipotecznych przed upadkiem. Rząd federalny przejął kontrolę nad tymi prywatnymi, lecz sponsorowanymi przez rząd przedsiębiorstwami i zagwarantował każdemu z nich 100 mld USD kredytów gotówkowych, aby zapobiec bankructwu.

Freddie Mac i Fannie Mae również padły ofiarą katastrofy kredytów hipotecznych subprime. Gdy Fannie Mae stała się prywatnym przedsiębiorstwem w 1968 r., Jej statut pozwolił mu na sprzedaż akcji inwestorom publicznym, którzy uznali, że ma wsparcie rządu. Fannie Mae była zatem w stanie pożyczać pieniądze według bardzo korzystnych stóp procentowych tylko nieznacznie wyższych niż stopa przyznana długowi Skarbu USA.

Freddie Mac, utworzony w 1970 r. W celu sprzedaży hipotek oferowanych przez federalne instytucje oszczędnościowe i pożyczkowe, uzyskał ostatecznie zezwolenie na sprzedaż akcji publicznej w porozumieniu z rządem podobnym do rządu Fannie Mae.

Obu gigantom obciążyły kredyty hipoteczne dla niewykwalifikowanych kredytobiorców, którzy uzyskali niedrogi kredyt przy minimalnym nadzorze ze strony kredytodawców, aw zbyt wielu przypadkach bez weryfikacji dochodów. Kiedy pożyczki te stały się zaległe lub spłacane, Fannie i Freddie popadły głębiej w kłopoty finansowe, a ostatecznie rząd musiał je ratować.

The American International Group (AIG)

W połowie września 2008 r. Rząd USA przejął kontrolę nad American International Group (AIG), jedną z największych firm ubezpieczeniowych na świecie. Prywatni pożyczkodawcy odmówili pożyczenia pieniędzy firmie mającej problemy finansowe, co skłoniło rząd federalny do przejęcia kontroli nad firmą i zagwarantowania pożyczki do 85 miliardów dolarów.

W zamian za dwuletnią, oprocentowaną pożyczkę rząd zajął 79, 9% pozycji kapitałowej w AIG. Zabezpieczone przez aktywa AIG - głównie wysokie przychody ubezpieczeniowe firmy - ryzyko rządu zostało nieco zmniejszone. Rezerwa na pożyczkę wymaga również od AIG sprzedaży kilku jej marginalnych lub nierentownych przedsiębiorstw, co zwiększy pozycję gotówkową spółki i pozbędzie ją części nierentownych długów.

Federalne zajęcie AIG po raz pierwszy reprezentowało prywatną firmę ubezpieczeniową kontrolowaną przez rząd. To historyczne „pierwsze” zostało wdrożone, gdy Rezerwa Federalna powołała się na przepis ustawy o Rezerwie Federalnej, który zezwala na pożyczki dla banków niebędących bankami w określonych sytuacjach wyjątkowych lub nadzwyczajnych. Dyrektor generalny (CEO) AIG został zmuszony do opuszczenia firmy na warunkach ratowania.

Dolna linia

Czy rząd USA może nadal ratować niespokojne firmy, takie jak Bear Stearns i AIG, a także instytucje wspierane przez rząd, takie jak Freddie Mac i Fannie Mae? Wielu ekonomistów mówi „nie”; do 2008 r. Stany Zjednoczone uległy nadmiernej rozbudowie z bilionami dolarów długów, przez co mogą nie mieć środków na sfinansowanie tak wielkich ratunków w przyszłości.

Ekonomia może być nieprzewidywalna i nikt nie może powiedzieć, co przyniesie przyszłość w ciągle zmieniającym się świecie, w którym gospodarki krajów wschodzących - zwłaszcza Chin i Indii - mogą mieć znaczący wpływ na gospodarkę USA

Jednak dzięki nowym przepisom regulacyjnym i bardziej uważnemu nadzorowi, pomoc w wysokości dolarów, która charakteryzowała ratowanie 2008 roku, może już nigdy nie być konieczna.