Zrozumienie różnych rodzajów inflacji

Na najbardziej podstawowym poziomie inflacja jest ogólnym wzrostem cen w całej gospodarce i jest dobrze znana nam wszystkim. W końcu, kto z nas nie wspomniał o tanich czynszach z przeszłości lub o tym, jak mało kosztował lunch? A kto nie zauważył, że ceny na wszystko, od mleka po bilety do kina rosną w górę? W tym artykule badamy główne rodzaje inflacji i dotykamy konkurencyjnych wyjaśnień różnych szkół ekonomicznych.

Stagflacja i hiperinflacja: dwa skrajności

Chociaż jako konsumenci możemy nienawidzić rosnących cen, wielu ekonomistów uważa, że ​​umiarkowana inflacja jest zdrowa dla gospodarki kraju. Zazwyczaj banki centralne dążą do utrzymania inflacji na poziomie około 2–3%. Wzrost inflacji znacznie powyżej tego przedziału może prowadzić do obaw o możliwą hiperinflację, dewastujący scenariusz, w którym inflacja szybko wymyka się spod kontroli.

W historii odnotowano kilka znaczących przypadków hiperinflacji. Najbardziej znanym przykładem są Niemcy na początku lat 20. XX wieku, kiedy inflacja osiągnęła 30 000% miesięcznie. Zimbabwe oferuje jeszcze bardziej ekstremalny przykład. Według badań Steve'a H. Hanke i Alexa KF Kwoka miesięczne wzrosty cen w Zimbabwe osiągnęły szacunkowo 79 600 000 000% w listopadzie 2008 r.

Stagflacja (czas stagnacji gospodarczej połączony z inflacją) może również siać spustoszenie. Ten rodzaj inflacji to wiedźma przeciwności gospodarczej, łącząca słaby wzrost gospodarczy, wysokie bezrobocie i wysoką inflację w jednym. Chociaż zarejestrowane przypadki stagflacji są rzadkie, zjawisko to miało miejsce dopiero w latach 70. XX wieku, kiedy ogarnęło Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię - ku wielkiemu przerażeniu banków centralnych obu narodów. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz: Stagflacja, styl lat 70. )

Stagflacja stanowi szczególnie trudne wyzwanie dla banków centralnych, ponieważ zwiększa ryzyko związane z reakcjami polityki fiskalnej i pieniężnej. Podczas gdy banki centralne mogą zwykle podnieść stopy procentowe w celu zwalczania wysokiej inflacji, w okresie stagflacji może to grozić dalszym wzrostem bezrobocia. I odwrotnie, banki centralne mają ograniczoną zdolność obniżania stóp procentowych w czasach stagflacji, ponieważ może to spowodować dalszy wzrost inflacji. W związku z tym stagflacja działa jak swoisty partner wobec banków centralnych, nie pozostawiając im żadnych ruchów do wykonania. Stagflacja jest prawdopodobnie najtrudniejszym rodzajem inflacji do opanowania.

Inflacja ujemna

Znana również jako deflacja, ujemna inflacja występuje, gdy ceny spadają z różnych powodów. Mniejsza podaż pieniądza zwiększa wartość pieniądza, co z kolei obniża ceny. Zmniejszenie popytu albo z powodu zbyt dużej podaży, albo ograniczenie wydatków konsumenckich może również powodować ujemną inflację. Deflacja może wydawać się dobrą rzeczą, ponieważ obniża ceny towarów i usług, czyniąc je bardziej przystępnymi, ale w dłuższej perspektywie może negatywnie wpłynąć na gospodarkę. Kiedy firmy zarabiają mniej na swoich produktach, są zmuszone do cięcia kosztów, co często oznacza zwolnienie lub zwolnienie pracowników, a tym samym wzrost bezrobocia. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz: Czy deflacje wstrząsają, czy szkodzą gospodarce? )

Co powoduje inflację?

Możemy stosunkowo łatwo zdefiniować inflację, ale pytanie, co powoduje inflację, jest znacznie bardziej złożone. Chociaż istnieje wiele teorii, prawdopodobnie dwie najbardziej wpływowe szkoły myślenia o inflacji to te z ekonomii keynesowskiej i monetarystycznej.

Keynesian Economics

Keynesowska szkoła myśli wywodzi się od brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa (1883–1946). Chociaż jego współczesna interpretacja wciąż ewoluuje, ekonomia keynesowska charakteryzuje się przede wszystkim naciskiem na zagregowany popyt, który jest głównym motorem rozwoju gospodarczego. Zwolennicy tej tradycji opowiadają się za interwencją rządu poprzez politykę fiskalną i monetarną jako środek do osiągnięcia pożądanych rezultatów ekonomicznych, takich jak zwiększenie zatrudnienia lub zmniejszenie zmienności cyklu koniunkturalnego. Szkoła keynesowska uważa, że ​​inflacja wynika z presji ekonomicznej, takiej jak rosnące koszty produkcji lub wzrost zagregowanego popytu. W szczególności rozróżniają dwa szerokie rodzaje inflacji: inflację powodującą wzrost kosztów i inflację zależną od popytu. (Odpowiednie informacje można znaleźć w: Inflacja kosztowa w porównaniu z inflacją popytową ).

• Inflacja kosztowa wynika z ogólnego wzrostu kosztów czynników produkcji. Czynniki te - obejmujące kapitał, ziemię, pracę i przedsiębiorczość - są niezbędnymi nakładami niezbędnymi do wytworzenia towarów i usług. Gdy koszty tych czynników wzrosną, producenci chcący zachować marże zysku muszą podnieść cenę swoich towarów i usług. Gdy te koszty produkcji wzrosną na poziomie całej gospodarki, może to prowadzić do wzrostu cen konsumpcyjnych w całej gospodarce, ponieważ producenci przenoszą swoje zwiększone koszty na konsumentów. W rezultacie ceny konsumpcyjne podnoszą koszty produkcji.
• Inflacja napędzająca popyt wynika z nadwyżki zagregowanego popytu w stosunku do zagregowanej podaży. Rozważmy na przykład popularny produkt, w którym popyt na produkt przewyższa podaż. Cena produktu wzrosła. Teoria inflacji napędzającej popyt polega na tym, że jeśli zagregowany popyt przekroczy zagregowaną podaż, ceny wzrosną w całej gospodarce.

Monetarist Economics

Monetaryzm nie jest wyraźnie powiązany z konkretną postacią założycielską, ale jest ściśle powiązany z amerykańskim ekonomistą Miltonem Friedmanem (1912–2006). Jak sama nazwa wskazuje, monetaryzm dotyczy głównie roli pieniądza w wpływie na rozwój gospodarczy. W szczególności dotyczy ekonomicznych skutków zmian podaży pieniądza.

Zwolennicy szkoły monetarystycznej są bardziej sceptyczni niż ich keynesowscy odpowiednicy, jeśli chodzi o skuteczność rządowej interwencji w gospodarkę. Monetaryści ostrzegają, że takie interwencje mogą wyrządzić więcej szkody niż pożytku. Być może najbardziej znaną taką krytykę wypowiedział sam Friedman w swojej wpływowej publikacji (napisanej wspólnie z Anną J. Schwartz), A Monetary History of the United States, 1867-1960, w której Friedman i Schwartz argumentowali, że decyzje polityczne Federalnego Rezerwa nieumyślnie pogłębiła dotkliwość Wielkiego Kryzysu. W oparciu o ten sceptycyzm Friedman zasugerował, że banki centralne powinny zająć się utrzymaniem stabilnego tempa wzrostu podaży pieniądza w kraju zgodnie z produktem krajowym brutto (PKB).

Monetaryści: chodzi o pieniądze

Monetaryści historycznie wyjaśniali inflację jako konsekwencję rosnącej podaży pieniądza. Pogląd monetarystyczny doskonale podsumowuje uwaga Friedmana, że ​​„inflacja jest zawsze i wszędzie zjawiskiem pieniężnym”. Zgodnie z tym poglądem główny czynnik leżący u podstaw inflacji ma niewiele wspólnego z takimi rzeczami, jak praca, koszty materiałów lub popyt konsumpcyjny. Zamiast tego chodzi o podaż pieniądza. (Przeczytaj podobne artykuły: Monetaryzm: Drukowanie pieniędzy w celu ograniczenia inflacji .)

U podstaw tej perspektywy leży teoria ilości pieniądza, która zakłada, że ​​zależność między podażą pieniądza a inflacją zależy od relacji

M ∗ V = P ∗ Gdzieś: M = podaż pieniądza V = prędkość pieniądza P = średni poziom ceny \ początek {wyrównany} i M * V = P * T \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & M = \ text {Podaż pieniądza} \\ & V = \ text {Prędkość pieniądza} \\ & P = \ text {Średni poziom ceny} \\ & T = \ text {Wolumen transakcji} \ end {wyrównany} M ∗ V = P ∗ Gdzieś: M = Podaż pieniądza V = Prędkość pieniądza P = Średni poziom ceny

Implikacją tego równania jest przekonanie, że jeśli prędkość pieniądza i wolumen transakcji są stałe, wzrost (lub spadek) podaży pieniądza spowoduje odpowiedni wzrost (lub spadek) średniego poziomu cen.

Biorąc pod uwagę, że prędkość pieniądza i liczba transakcji w rzeczywistości nigdy nie są stałe, wynika z tego, że związek ten nie jest tak prosty, jak mogłoby się początkowo wydawać. Niemniej jednak równanie to służy jako skuteczny model przekonania monetarystów, że wzrost podaży pieniądza jest główną przyczyną inflacji.

Dolna linia

Inflacja występuje w wielu formach, od skrajnie historycznych przypadków hiperinflacji i stagflacji po wzrosty o pięć i 10 centów, których prawie nie zauważamy. Ekonomiści ze szkół keynesistowskich i monetarystycznych nie zgadzają się co do pierwotnych przyczyn inflacji, podkreślając fakt, że inflacja jest zjawiskiem o wiele bardziej złożonym, niż mogłoby się początkowo przypuszczać.

(Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz: Jak czerpać zyski z inflacji .)