Teoria agencji
Teoria agencji jest zasadą stosowaną do wyjaśniania i rozwiązywania problemów w relacjach między zleceniodawcami a ich agentami. Najczęściej relacja ta jest relacją między akcjonariuszami, jako zleceniodawcami, a zarządem spółki, jako agentami.
Jak działa teoria agencji
Ogólnie rzecz biorąc, agencja to wszelkie relacje między dwiema stronami, w których jedna, agent, reprezentuje drugą, główną, w codziennych transakcjach. Zleceniodawca lub zleceniodawcy wynajęli agenta do wykonania usługi w ich imieniu.
Dyrektorzy przekazują uprawnienia decyzyjne agentom. Ponieważ agent podejmuje wiele decyzji, które wpływają na finanse, mogą wystąpić różnice zdań, a nawet różnice w priorytetach i interesach. Jest to czasami określane jako problem główny-agent.
Z definicji agent korzysta z zasobów zleceniodawcy. Główny zobowiązany powierzył pieniądze, ale na co dzień ma niewielki wkład lub nie ma go wcale. Agent jest decydentem, ale ponosi niewielkie lub żadne ryzyko, ponieważ wszelkie straty zostaną poniesione przez zleceniodawcę.
Teoria agencji zakłada, że interesy zleceniodawcy i agenta nie zawsze są zgodne.
Specjalne uwagi w teorii agencji
Teoria agencji rozwiązuje spory, które powstają przede wszystkim w dwóch kluczowych obszarach: Różnica celów lub różnica w niechęci do ryzyka.
Na przykład kierownictwo firmy może zdecydować o rozszerzeniu działalności na nowe rynki. Spowoduje to poświęcenie krótkoterminowej rentowności firmy w oczekiwaniu wzrostu i wyższych zysków w przyszłości. Akcjonariusze mogą jednak traktować priorytetowo wzrost kapitału krótkoterminowego i sprzeciwić się decyzji spółki.
Inna centralna kwestia często poruszana przez teorię agencji dotyczy niezgodnych poziomów tolerancji ryzyka między zleceniodawcą a agentem. Na przykład akcjonariusze banku mogą sprzeciwić się temu, że kierownictwo postawiło zbyt nisko poprzeczkę w zakresie zatwierdzania pożyczek, podejmując w ten sposób zbyt duże ryzyko niewykonania zobowiązania.
Przykłady teorii agencji
Planiści finansowi i zarządzający portfelem są agentami w imieniu swoich zleceniodawców i ponoszą odpowiedzialność za aktywa zleceniodawców. Leasingobiorca może być odpowiedzialny za ochronę i ochronę aktywów, które do nich nie należą. Mimo że dzierżawcy powierzono zadanie dbania o majątek, dzierżawca ma mniejszy interes w ochronie towarów niż faktyczni właściciele.
Różni zwolennicy teorii agencji zaproponowali sposoby rozwiązywania sporów między agentami a zasadami. Nazywa się to „zmniejszaniem strat agencji”. Strata agencyjna to kwota, którą główny zobowiązany twierdzi, że został utracony z powodu działania agenta wbrew interesom głównego zobowiązanego.
Najważniejszą z tych strategii jest oferowanie zachęt menedżerom korporacyjnym w celu maksymalizacji zysków ich zleceniodawców. Opcje na akcje przyznane kierownictwu firmy mają swoje źródło w teorii agencji. Inne praktyki obejmują częściowe powiązanie wynagrodzenia kierownictwa ze zwrotami akcjonariuszy.
Praktyki te doprowadziły do obaw, że zarząd zagrozi długoterminowemu rozwojowi firmy w celu zwiększenia krótkoterminowych zysków i własnej płacy. Ta obawa doprowadziła do powstania kolejnego systemu wynagrodzeń, w którym wynagrodzenie dla kadry kierowniczej jest częściowo odraczane i ustalane zgodnie z celami długoterminowymi.
Rozwiązania te mają swoje podobieństwa w innych relacjach z agencjami. Wynagrodzenie oparte na wydajności jest jednym z przykładów. Kolejnym wymaganiem jest wysłanie obligacji, aby zagwarantować dostarczenie pożądanego rezultatu. A potem jest ostateczność, która polega po prostu na zwolnieniu agenta.
Kluczowe dania na wynos
- Teoria agencji próbuje wyjaśnić rozstrzyganie sporów dotyczących priorytetów między zleceniodawcami i ich agentami.
- Rozwiązanie różnic w oczekiwaniach nazywa się „zmniejszaniem strat agencji”.
- Wynagrodzenie oparte na wydajności jest jednym ze sposobów osiągnięcia równowagi między zleceniodawcą a agentem.