Szkoła austriacka
Austriacka szkoła jest ekonomiczną szkołą myśli, która powstała w Wiedniu pod koniec XIX wieku dzięki dziełom Carla Mengera, ekonomisty żyjącego w latach 1840–1921. Austriacką szkołę wyróżnia przekonanie, że działania całej gospodarki są sumą mniejszych indywidualnych decyzji i działań; w przeciwieństwie do szkoły chicagowskiej i innych teorii, które starają się przewidywać przyszłość na podstawie abstrakcji historycznych, często używając szerokich agregatów statystycznych. Ekonomiści, którzy śledzą i rozwijają idee szkoły austriackiej, pochodzą dziś z całego świata i nie ma szczególnego przywiązania tych pomysłów do kraju Austrii poza historycznym pochodzeniem ich twórców.
Znany również jako „szkoła wiedeńska”, „szkoła psychologiczna” lub „ekonomia przyczynowych realistów”.
Kluczowe dania na wynos
- Szkoła austriacka jest gałęzią myśli ekonomicznej, która powstała w Austrii, ale ma zwolenników na całym świecie i nie ma szczególnego przywiązania do Austrii.
- Austriaccy ekonomiści podkreślają procesy przyczynowo-skutkowe w ekonomii świata rzeczywistego, implikacje czasu i niepewności, rolę przedsiębiorcy oraz wykorzystanie cen i informacji do koordynowania działalności gospodarczej.
- Najbardziej znanym, ale powszechnie niezrozumianym aspektem szkoły austriackiej jest austriacka teoria cyklu koniunkturalnego.
Zrozumienie szkoły austriackiej
Austriacka szkoła ma swoje korzenie w XIX-wiecznej Austrii i twórczości Carla Mengera. Menger wraz z brytyjskim ekonomistą Williamem Stanely Jevonsem i francuskim ekonomistą Leonem Walrasem zapoczątkowali rewolucję marginalistyczną w ekonomii, która podkreśliła, że podejmowanie decyzji ekonomicznych odbywa się w odniesieniu do określonych ilości towarów, których jednostki zapewniają pewne dodatkowe korzyści (lub koszty) i ta analiza ekonomiczna powinna koncentrować się na tych dodatkowych jednostkach oraz związanych z nimi kosztach i korzyściach. Wkład Mengera w teorię użyteczności krańcowej koncentrował się na subiektywnej wartości użytkowej dóbr ekonomicznych oraz na hierarchicznym lub porządkowym charakterze tego, jak ludzie przypisują wartość różnym dobrom. Menger opracował także rynkową teorię funkcji i pochodzenia pieniądza jako środka wymiany w celu ułatwienia handlu.
Idąc za Mengerem, Eugen von Bohm-Bawerk poparł austriacką teorię ekonomiczną, podkreślając element czasu w działalności gospodarczej - że cała działalność gospodarcza zachodzi w określonych okresach czasu. Pismo Bohm-Bawerka rozwinęło teorie produkcji, kapitału i zainteresowania. Rozwinął te teorie częściowo, aby wesprzeć swoje szeroko zakrojone krytyki marksistowskich teorii ekonomicznych.
Student Bohm-Bawerka, Ludwig von Mises, później połączył teorie ekonomiczne Mengera i Bohma-Bawerka z pomysłami szwedzkiego ekonomisty Knuta Wicksella na temat pieniędzy, kredytów i stóp procentowych, aby stworzyć austriacką teorię cyklu koniunkturalnego (ABCT). Mises jest również znany ze swojej roli, wraz z kolegą Friedrichem von Hayekiem, w kwestionowaniu możliwości racjonalnego planowania gospodarczego przez rządy socjalistyczne.
Praca Hayeka w austriackiej ekonomii podkreśliła rolę informacji w gospodarce i wykorzystanie cen jako środka przekazywania informacji i koordynowania działalności gospodarczej. Hayek zastosował te spostrzeżenia zarówno do zaawansowania teorii cykli koniunkturalnych Misesa, jak i do debaty nad kalkulacją ekonomiczną w ramach centralnego planowania. Hayek otrzymał Nagrodę Nobla w 1974 roku za pracę w teorii monetarnej i cyklu koniunkturalnego.
Pomimo swoich wkładów szkoła austriacka została w dużej mierze przyćmiona przez keynesowskie i neoklasyczne teorie ekonomiczne zarówno w środowisku akademickim, jak i rządowej polityki gospodarczej w połowie XX wieku. Jednak pod koniec XX i na początku XXI wieku ekonomia austriacka zaczęła odczuwać ożywienie wśród garstki akademickich instytutów badawczych działających obecnie w USA i innych krajach. Austriacka szkoła spotkała się również z pozytywnym przyjęciem ze strony kilku polityków i wybitnych finansistów za pozorne potwierdzenie austriackich pomysłów trendami historycznymi. Warto wspomnieć, że austriacka szkoła ekonomii jest cytowana za to, że przewidziała ostateczny upadek Związku Radzieckiego i porzucenie komunizmu w innych krajach oraz za jego moc wyjaśniającą w odniesieniu do powtarzających się cykli gospodarczych i recesji w gospodarce.
Tematy w ekonomii austriackiej
Niektóre unikalne tematy, które pomagają zdefiniować i odróżnić szkołę austriacką to:
Realizm przyczynowy
Austriacka ekonomia opisuje gospodarkę jako rozległą i złożoną sieć związków przyczynowo-skutkowych napędzanych przez celowe ludzkie działania i interakcje, które zachodzą w czasie rzeczywistym i przestrzeni i obejmują konkretne, rzeczywiste dobra ekonomiczne w dyskretnych ilościach jako obiekty działania. Ekonomia austriacka nie traktuje gospodarki jako rozwiązywalnego matematycznie problemu optymalizacji lub zbioru agregatów statystycznych, które można wiarygodnie modelować ekonometrycznie. Teoria austriacka stosuje logikę werbalną, introspekcję i dedukcję, aby uzyskać użyteczne spostrzeżenia dotyczące indywidualnych i społecznych zachowań, które można zastosować do zjawisk w świecie rzeczywistym.
Czas i niepewność
Dla szkoły austriackiej element czasu jest zawsze obecny w ekonomii. Wszelkie działania gospodarcze odbywają się w czasie i są ukierunkowane na z natury niepewną przyszłość. Podaż i popyt nie są krzywymi statycznymi, które przecinają się w stabilnych punktach równowagi; dostarczanie i żądanie ilości towarów to działania, w które angażują się kupujący i sprzedający, a akt wymiany koordynuje działania producentów i konsumentów. Pieniądz jest wyceniany według jego przyszłej wartości wymiany, a stopy procentowe odzwierciedlają cenę czasu w kategoriach pieniędzy. Przedsiębiorcy ponoszą ryzyko i niepewność, łącząc zasoby gospodarcze w procesach produkcyjnych w czasie, mając nadzieję na oczekiwany zwrot w przyszłości.
Informacja i koordynacja
W ekonomii austriackiej ceny są postrzegane jako sygnały, które odzwierciedlają konkurujące ze sobą wartości różnych użytkowników dóbr ekonomicznych, oczekiwania dotyczące przyszłych preferencji dla dóbr ekonomicznych oraz względny niedobór zasobów gospodarczych. Te sygnały cenowe wpływają następnie na rzeczywiste działania przedsiębiorców, inwestorów i konsumentów, mające na celu koordynację planowanej produkcji i konsumpcji między osobami, czasem i przestrzenią. Ten system cen zapewnia racjonalnie i ekonomicznie obliczanie, jakie towary powinny być wytwarzane, gdzie i kiedy powinny być wytwarzane oraz w jaki sposób powinny być dystrybuowane, a próby zastąpienia lub zastąpienia go przez centralne planowanie gospodarcze zakłócą gospodarkę.
Przedsiębiorczość
Przedsiębiorcy odgrywają kluczową rolę w austriackim spojrzeniu na gospodarkę. Przedsiębiorca jest aktywnym agentem w gospodarce, który wykorzystuje dostępne informacje o cenach i stopach procentowych do koordynowania planów gospodarczych, dokonuje oceny oczekiwanych przyszłych cen i warunków wyboru między alternatywnymi planami gospodarczymi oraz ponosi ryzyko niepewnej przyszłości, podejmując ostateczne decyzje odpowiedzialność za sukces lub porażkę wybranego planu. Austriacki pogląd na przedsiębiorcę obejmuje nie tylko innowatorów i wynalazców, ale także wszelkiego rodzaju właścicieli i inwestorów.
Austriacka teoria cyklu koniunkturalnego
Austriacka teoria cyklu koniunkturalnego (ABCT) syntetyzuje spostrzeżenia z teorii teorii kapitału szkoły austriackiej; pieniądze, kredyty i odsetki; oraz teorię cen, aby wyjaśnić powtarzające się cykle boomu i załamania, które charakteryzują współczesne gospodarki i motywują dziedzinę makroekonomii. ABCT jest jednym z najbardziej znanych, ale powszechnie niezrozumianych aspektów szkoły austriackiej.
Według ABCT, ponieważ struktura produkcyjna gospodarki składa się z wieloetapowych procesów, które zachodzą w różnych okresach czasu i wymagają użycia różnych uzupełniających nakładów kapitałowych i siły roboczej w różnych momentach, sukces lub porażka gospodarki zależy krytycznie od koordynacji dostępność właściwych rodzajów zasobów we właściwych ilościach we właściwym czasie. Kluczowym narzędziem w tym procesie koordynacji jest stopa procentowa, ponieważ w teorii austriackiej stopy procentowe odzwierciedlają cenę czasu.
Rynkowa stopa procentowa koordynuje różne zróżnicowane preferencje konsumentów dotyczące dóbr konsumpcyjnych w różnych punktach czasowych z wielorakimi planami przedsiębiorców, by angażować się w procesy produkcyjne dające w przyszłości dobra konsumpcyjne. Kiedy władza monetarna, taka jak bank centralny, zmienia rynkowe stopy procentowe (sztucznie obniżając je poprzez ekspansywną politykę pieniężną), zrywa ten kluczowy związek między przyszłymi planami producentów i konsumentów.
Wywołuje to początkowy boom w gospodarce, gdy producenci rozpoczynają projekty inwestycyjne, a konsumenci zwiększają swoją bieżącą konsumpcję w oparciu o fałszywe oczekiwania co do przyszłego popytu i podaży różnych towarów w różnych momentach. Jednak nowe inwestycje w czasach boomu są skazane na niepowodzenie, ponieważ nie są zgodne z planami konsumentów dotyczącymi przyszłej konsumpcji, siły roboczej na różnych stanowiskach i oszczędnościami, ani z planami produkcyjnymi innych przedsiębiorców, aby wyprodukować wymagane uzupełniające dobra inwestycyjne w przyszłość. Z tego powodu zasoby, których będą wymagać nowe plany inwestycyjne w przyszłości, nie będą dostępne.
Ponieważ z czasem wychodzi to na jaw z powodu rosnących cen i niedoborów środków produkcji, nowe inwestycje okazują się nierentowne, pojawia się wysyp niepowodzeń biznesowych i następuje recesja. Podczas recesji nieproduktywne inwestycje zostają zlikwidowane, ponieważ gospodarka dostosowuje się, aby przywrócić równowagę między planami produkcji i konsumpcji. Dla Austriaków recesja jest z pewnością bolesnym procesem uzdrawiania koniecznym z powodu braku koordynacji boomu. Długość, głębokość i zakres recesji może zależeć od wielkości początkowej polityki ekspansywnej oraz od wszelkich (ostatecznie daremnych) prób złagodzenia recesji w sposób, który wspiera nieproduktywne inwestycje lub uniemożliwia dostosowanie rynków pracy, kapitału i rynków finansowych .
Krytycy szkoły austriackiej
Ekonomiści głównego nurtu krytycznie oceniają współczesną szkołę austriacką od lat 50. XX wieku i uważają, że odrzucenie modelowania matematycznego, ekonometrii i analiz makroekonomicznych wykracza poza teorię ekonomiczną głównego nurtu lub heterodoksję.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.