Jak firmy ustalają, czy nastąpiła utrata wartości składnika aktywów?

W Stanach Zjednoczonych uznaje się, że nastąpiła utrata wartości aktywów, gdy wartość bilansowa netto (wartość księgowa) przekracza oczekiwane przyszłe przepływy pieniężne. Oznacza to, że firma wydała pieniądze na aktywa, ale zmieniające się okoliczności spowodowały, że zakup był stratą netto. Kilka akceptowalnych metod testowania może zidentyfikować aktywa o obniżonej wartości. Jeżeli utrata wartości jest trwała, spółka powinna zastosować dopuszczalną metodę wyceny utraty wartości, która zostanie ujęta w sprawozdaniu finansowym.

Przepisy dotyczące aktywów o obniżonej jakości

Ujmowanie i wycena utraty wartości są wspólnie regulowane przez Internal Revenue Service (IRS), Radę Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) i Rządową Radę Standardów Rachunkowości (GASB).

Ogólnym progiem utraty wartości, opisanym zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości (GAAP), jest brak możliwości odzyskania wartości bilansowej netto. Po uznaniu, że nastąpiła utrata wartości składnika aktywów, jego właściciel jest zobowiązany do obliczenia straty równej różnicy między wartością bilansową netto a wartością godziwą składnika aktywów.

Większość firm utrudnia długoterminowe rzeczowe aktywa trwałe. Utratę wartości rozwiązano w oświadczeniu FASB nr 144: Rachunkowość utraty wartości lub zbycia aktywów długoterminowych. Niniejsze oświadczenie dotyczy zastosowania alokacji wartości firmy do aktywów długoterminowych i stanowi preferowaną metodę szacowania przepływów pieniężnych (ważonych prawdopodobieństwem) oraz tego, kiedy aktywa powinny być przeznaczone do sprzedaży. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „Podstawy długoterminowych aktywów”.)

Testowanie i identyfikacja

Utrata wartości rzeczowych aktywów trwałych może wynikać ze zmian regulacyjnych, zmian technologicznych, znacznych zmian preferencji konsumentów lub perspektyw społeczności, zmiany stopnia wykorzystania aktywów lub innych prognoz długoterminowej nierentowności. Utrata wartości niematerialnych nie jest tak wyraźna. Wiele rodzajów wartości niematerialnych jest uwzględnionych w FASB 144, a więcej dodaje FASB 147, ale następujące wartości progowe niekoniecznie dotyczą wartości niematerialnych.

Często niepraktyczne jest testowanie każdego składnika aktywów pod kątem rentowności w każdym okresie obrachunkowym. Zamiast tego przedsiębiorstwa powinny zaczekać, aż zdarzenie lub okolicznościowe zmiany zasygnalizują, że konkretna wartość bilansowa może nie być możliwa do odzyskania.

Rodzaje zdarzeń wyzwalających

Niektóre progi wyzwalające zdarzenia są bardzo łatwe do zdefiniowania i rozpoznania. Na przykład firma powinna przetestować pod kątem utraty wartości, gdy skumulowane koszty przekraczają kwoty pierwotnie oczekiwane na budowę lub nabycie składnika aktywów. Innymi słowy, uzyskanie aktywów biznesowych jest droższe niż kiedyś.

Inne zdarzenia wyzwalające są skorelowane; składnik aktywów może być powiązany z historią strat bieżącego okresu lub strat operacyjnych przepływów pieniężnych. Może ten zasób wykazuje tendencję spadkową w wartości rynkowej.

Istnieją również zdarzenia wywołujące niejasne opisy. Niekorzystne zmiany czynników prawnych lub ogólnych warunków ekonomicznych stanowią podstawę do testowania aktywów o obniżonej jakości, pomimo szerokiego zakresu możliwych interpretacji przeciwności.

Ustalanie utraty wartości aktywów

Przed testowaniem aktywa muszą zostać odpowiednio wycenione (wartość godziwa) zgodnie z GAAP. Grupy podobnych aktywów powinny być testowane razem, przy czym testowanie powinno odbywać się na najniższym poziomie możliwych do zidentyfikowania przepływów pieniężnych uznanych za niezależne od innych aktywów. Testy powinny rzetelnie ustalić, czy wartość bilansowa przekracza niezdyskontowane przepływy pieniężne związane z użytkowaniem i sprzedażą składnika aktywów. Jeżeli można to wykazać, składnik aktywów może utracić wartość i zostać odpisany, chyba że IRS lub GAAP stanowią inaczej.

(Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „W jaki sposób oblicza się utratę wartości?”)