Jak powiązane są inflacja i bezrobocie

Związek między inflacją a bezrobociem był tradycyjnie odwrotną korelacją. Jednak ten związek jest bardziej skomplikowany, niż się wydaje na pierwszy rzut oka, i rozpadał się wielokrotnie w ciągu ostatnich 45 lat. Ponieważ inflacja i (nie) zatrudnienie są dwoma najbardziej dokładnie monitorowanymi wskaźnikami ekonomicznymi, zajmiemy się ich relacjami i wpływem na gospodarkę.

Podaż pracy i popyt

Jeśli użyjemy inflacji płac lub stopy zmian płac, jako wskaźnika inflacji w gospodarce, gdy bezrobocie jest wysokie, liczba osób poszukujących pracy znacznie przewyższa liczbę dostępnych miejsc pracy. Innymi słowy, podaż pracy jest większa niż popyt na nią.

Przy tak dużej liczbie dostępnych pracowników, pracodawcy nie muszą „licytować” usług pracowników, płacąc im wyższe płace. W czasach wysokiego bezrobocia płace zwykle pozostają w stagnacji, a inflacja płac (lub rosnące płace) nie istnieje.

W czasach niskiego bezrobocia popyt na siłę roboczą (przez pracodawców) przewyższa podaż. Na tak napiętym rynku pracy pracodawcy zazwyczaj muszą płacić wyższe płace, aby przyciągnąć pracowników, co ostatecznie prowadzi do wzrostu inflacji płac.

Przez lata ekonomiści badali związek między bezrobociem a inflacją płac, a także ogólną stopą inflacji.

Czy podniesienie płacy minimalnej powoduje wzrost inflacji?

Krzywa Phillipsa

AW Phillips był jednym z pierwszych ekonomistów, który przedstawił przekonujące dowody na odwrotną zależność między bezrobociem a inflacją płac. Phillips zbadał związek między bezrobociem a stopą zmiany wynagrodzeń w Wielkiej Brytanii w okresie prawie pełnego wieku (1861–1957) i odkrył, że to ostatnie można wytłumaczyć (a) poziomem bezrobocia i ( b) stopa zmiany bezrobocia.

Phillips postawił hipotezę, że gdy popyt na siłę roboczą jest wysoki, a bezrobotnych jest niewielu, od pracodawców można oczekiwać szybkiego podwyższenia płac. Jednak gdy popyt na siłę roboczą jest niski, a bezrobocie wysokie, pracownicy niechętnie akceptują niższe płace niż obowiązująca stopa, w wyniku czego stawki płac spadają bardzo powoli.

Drugim czynnikiem wpływającym na zmiany stawek płac jest stopa bezrobocia. Jeśli biznes kwitnie, pracodawcy będą bardziej energicznie licytować o pracowników, co oznacza, że ​​popyt na siłę roboczą rośnie w szybkim tempie (tj. Odsetek bezrobocia gwałtownie spada), niż gdyby nie popyt na siłę roboczą albo nie wzrastał (np. procent bezrobocia pozostaje niezmienny) lub rośnie tylko w wolnym tempie.

Ponieważ płace są głównym kosztem nakładów dla firm, wzrost płac powinien prowadzić do wyższych cen produktów i usług w gospodarce, ostatecznie podnosząc ogólną stopę inflacji. W rezultacie Phillips przedstawił związek między ogólną inflacją cen a bezrobociem, a nie inflacją płac. Wykres jest dziś znany jako Krzywa Phillipsa.

Implikacje krzywej Phillipsa

Niska inflacja i pełne zatrudnienie to fundamenty polityki pieniężnej współczesnego banku centralnego. Na przykład cele polityki pieniężnej Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych to maksymalne zatrudnienie, stabilne ceny i umiarkowane długoterminowe stopy procentowe.

Kompromis między inflacją a bezrobociem doprowadził ekonomistów do zastosowania krzywej Phillipsa w celu dostrojenia polityki pieniężnej lub fiskalnej. Ponieważ Krzywa Phillipsa dla konkretnej gospodarki wykazałaby wyraźny poziom inflacji dla określonej stopy bezrobocia i odwrotnie, powinno być możliwe dążenie do równowagi między pożądanymi poziomami inflacji a bezrobociem.

Indeks cen towarów i usług konsumpcyjnych to wskaźnik inflacji lub rosnących cen w gospodarce USA.

Ryc. 1 pokazuje wskaźnik CPI i stopy bezrobocia w latach 60.

Gdyby bezrobocie wynosiło 6% - a dzięki bodźcom monetarnym i fiskalnym stopa zostałaby obniżona do 5% - wpływ na inflację byłby znikomy. Innymi słowy, przy spadku bezrobocia o 1% ceny nie wzrosłyby znacznie.

Jeśli zamiast tego bezrobocie spadnie do 4% z 6%, na lewej osi widzimy, że odpowiednia stopa inflacji wzrośnie do 3% z 1%.

Wykres 1: Inflacja w USA (CPI) i stopy bezrobocia w latach 60

Źródło: US Bureau of Labor Statistics

Obalenie monetarystów

Lata 60. XX wieku stanowiły przekonujący dowód słuszności krzywej Phillipsa, tak że niższa stopa bezrobocia może być utrzymywana na czas nieokreślony, o ile można tolerować wyższą stopę inflacji. Jednak pod koniec lat sześćdziesiątych grupa ekonomistów, którzy byli zagorzałymi monetarystami, pod przewodnictwem Miltona Friedmana i Edmunda Phelpsa, argumentowała, że ​​Krzywa Phillipsa nie ma zastosowania w dłuższej perspektywie. Twierdzili, że w dłuższej perspektywie gospodarka ma tendencję do powrotu do naturalnej stopy bezrobocia, ponieważ dostosowuje się do dowolnej stopy inflacji.

Stopa naturalna to stopa długotrwałego bezrobocia, która jest obserwowana, gdy efekt krótkoterminowych czynników cyklicznych rozproszy się, a płace dostosują się do poziomu, w którym podaż i popyt na rynku pracy są zrównoważone. Jeśli pracownicy spodziewają się wzrostu cen, będą żądać wyższych płac, aby ich realne (skorygowane o inflację) płace były stałe.

W scenariuszu, w którym polityka pieniężna lub fiskalna są przyjmowane w celu obniżenia bezrobocia poniżej stopy naturalnej, wynikający z tego wzrost popytu zachęci firmy i producentów do jeszcze szybszego podnoszenia cen.

W miarę przyspieszania inflacji pracownicy mogą dostarczać siłę roboczą w krótkim okresie z powodu wyższych płac - co prowadzi do spadku stopy bezrobocia. Jednak w długim okresie, gdy pracownicy są w pełni świadomi utraty siły nabywczej w środowisku inflacyjnym, ich gotowość do dostarczania siły roboczej maleje, a stopa bezrobocia wzrasta do naturalnego poziomu. Jednak inflacja płac i ogólna inflacja cen nadal rosną.

Dlatego w dłuższej perspektywie wyższa inflacja nie przyniosłaby korzyści gospodarce dzięki niższej stopie bezrobocia. Z tego samego powodu niższa stopa inflacji nie powinna powodować kosztów dla gospodarki poprzez wyższą stopę bezrobocia. Ponieważ inflacja nie ma wpływu na stopę bezrobocia w długim okresie, długoterminowa krzywa Phillipsa zmienia się w linię pionową przy naturalnej stopie bezrobocia.

Odkrycia Friedmana i Phelpsa doprowadziły do ​​rozróżnienia między krzywymi Phillipsa w krótkim i długim okresie. Krótkookresowa krzywa Phillipsa obejmuje oczekiwaną inflację jako wyznacznik bieżącej stopy inflacji, a zatem jest znana przez budzące grozę mimikę „krzywej Phillipsa wzmocnionej oczekiwaniami”.

( * Uwaga: naturalna stopa bezrobocia nie jest liczbą statyczną, lecz zmienia się w czasie z powodu wpływu szeregu czynników. Obejmują one wpływ technologii, zmiany płacy minimalnej i stopień zjednoczenia. W Stanach Zjednoczonych naturalna stopa bezrobocia wyniosła 5, 3% w 1949 r .; stale rosła, aż osiągnęła najwyższy poziom 6, 3% w latach 1978–1979, a następnie spadła. Oczekuje się, że będzie wynosiła 4, 8% przez dekadę począwszy od 2016 r.).

Rozpad związku

Lata 70

Punkt widzenia monetarystów początkowo nie zyskał na popularności, ponieważ powstał, gdy popularność Krzywej Phillipsa była u szczytu. Jednak w przeciwieństwie do danych z lat 60. XX wieku, które zdecydowanie poparły przesłankę Curve Phillipsa, lata 70. XX wieku dostarczyły znaczącego potwierdzenia teorii Friedmana i Phelpsa. W rzeczywistości dane z wielu punktów w ciągu następnych trzech dekad nie dostarczają wyraźnych dowodów na odwrotną zależność między bezrobociem a inflacją.

Lata 70. XX wieku były okresem zarówno wysokiej inflacji, jak i wysokiego bezrobocia w USA z powodu dwóch ogromnych wstrząsów dostaw ropy. Pierwszy szok naftowy nastąpił w wyniku embarga z 1973 r. Na producentów energii z Bliskiego Wschodu, które spowodowało czterokrotny wzrost cen ropy w ciągu około roku. Drugi szok naftowy miał miejsce, gdy Szach Iranu został obalony podczas rewolucji, a utrata wydobycia z Iranu spowodowała podwojenie cen ropy naftowej w latach 1979–1980. Rozwój ten doprowadził zarówno do wysokiego bezrobocia, jak i wysokiej inflacji.

Lata 90

Okres boomu lat 90. był czasem niskiej inflacji i niskiego bezrobocia . Ekonomiści przypisują szereg przyczyn tego pozytywnego zbiegu okoliczności. Obejmują one:

• Globalna konkurencja, która powstrzymała wzrost cen przez amerykańskich producentów
• Zmniejszone oczekiwania co do przyszłej inflacji, ponieważ restrykcyjna polityka pieniężna doprowadziła do spadku inflacji przez ponad dekadę
• Poprawa wydajności dzięki przyjęciu technologii na dużą skalę
• Zmiany demograficzne na rynku pracy, z wiekiem wyżu demograficznego i mniejszą liczbą nastolatków

CPI a bezrobocie

Na poniższych wykresach widzimy odwrotną korelację między inflacją mierzoną CPI, a bezrobociem powtarza się, ale czasem się rozkłada.

• W 2001 r . Łagodna recesja w wyniku 9–11 spowodowała wzrost bezrobocia do około 6%, podczas gdy inflacja spadła poniżej 2, 5%
• W połowie 2000 r . Wraz ze spadkiem bezrobocia inflacja wzrosła do prawie 5%, a następnie spadła w 2006 r., Kiedy bezrobocie spadło
• Podczas Wielkiej Recesji wskaźnik CPI spadł gwałtownie, ponieważ bezrobocie wzrosło do prawie 10%
• W latach 2012–2015 widać, że odwrotna korelacja załamała się, gdy inflacja i bezrobocie poruszały się w tandemie
• W ciągu ostatnich dwóch lat spadło bezrobocie, a inflacja zaczęła rosnąć, choć niewiele
• Od 2010 r. Inflacja w USA utrzymuje się na wyjątkowo niskim poziomie (obecnie 2, 5%), ponieważ stopa bezrobocia stale spada z 10% w październiku 2009 r. Do około 4% w 2018 r. Innymi słowy, odwrotna korelacja między tymi dwoma wskaźnikami nie jest tak silny jak w poprzednich latach

Indeks cen konsumpcyjnych w USA (CPI) lub wskaźnik inflacji: 1998–2017

Wykres CPI z Bureau of Labor Statistics.

Stopa bezrobocia w USA: 1998–2017

Dane dotyczące bezrobocia z Bureau of Labor Statistics.

Obecne środowisko Płace

Niezwykłą cechą dzisiejszego otoczenia gospodarczego są marne wzrosty płac pomimo spadku stopy bezrobocia od czasu Wielkiej Recesji.

• Na poniższym wykresie roczna procentowa zmiana wynagrodzeń (czerwona kropkowana linia) dla sektora prywatnego nieznacznie wzrosła od 2008 r.
• Przez większą część ostatniej dekady inflacja była również pod kontrolą

Wykres płac z Bureau of Labor Statistics.

Dolna linia

Odwrotna korelacja między inflacją a bezrobociem przedstawiona w krzywej Phillipsa działa dobrze w krótkim okresie, szczególnie gdy inflacja jest dość stała, jak w latach 60. Nie utrzymuje się przez długi czas, ponieważ gospodarka powraca do naturalnej stopy bezrobocia, dostosowując się do dowolnej stopy inflacji.

Ponieważ jest to również bardziej skomplikowane niż się wydaje na pierwszy rzut oka, związek między inflacją a bezrobociem rozpadł się w okresach takich jak stagflacyjne lata siedemdziesiąte i rozkwitające lata dziewięćdziesiąte.

W ostatnich latach gospodarka doświadczyła niskiego bezrobocia, niskiej inflacji i nieznacznych wzrostów płac. Rezerwa Federalna jest jednak obecnie zaangażowana w zacieśnianie polityki pieniężnej lub podwyższanie stóp procentowych w celu zwalczania potencjalnej inflacji. Musimy jeszcze zobaczyć, jak te zmiany polityki wpłyną na gospodarkę, płace i ceny.