Wprowadzenie do międzynarodowego efektu Fishera

International Fisher Effect (IFE) to model kursu walutowego opracowany przez ekonomistę Irvinga Fishera w latach 30. XX wieku. Opiera się on na obecnych i przyszłych wolnych od ryzyka nominalnych stopach procentowych, a nie na czystej inflacji, i służy do przewidywania i zrozumienia obecnych i przyszłych zmian cen walut spot. Aby ten model działał w najczystszej postaci, zakłada się, że pozbawione ryzyka aspekty kapitału muszą zostać dopuszczone do swobodnego przepływu między narodami, które zawierają określoną parę walut.

Tło efektu Fishera

Decyzja o zastosowaniu modelu czystej stopy procentowej zamiast modelu inflacyjnego lub pewnej kombinacji wynika z założenia Fishera, że ​​zmiany oczekiwanych stóp inflacyjnych nie mają wpływu na realne stopy procentowe, ponieważ oba te czynniki zostaną wyrównane w czasie w drodze arbitrażu rynkowego; inflacja jest osadzona w nominalnej stopie procentowej i uwzględniona w prognozach rynkowych dotyczących ceny walutowej. Zakłada się, że ceny walut spot osiągną naturalnie parytet z idealnymi rynkami zamówień. Jest to znane jako efekt Fishera, którego nie należy mylić z międzynarodowym efektem Fishera. Polityka pieniężna wpływa na efekt Fishera, ponieważ określa nominalną stopę procentową.

Fisher uważał, że model czystej stopy procentowej był bardziej wiodącym wskaźnikiem, który przewiduje przyszłe ceny walut spot na 12 miesięcy w przyszłości. Niewielki problem związany z tym założeniem polega na tym, że nigdy nie jesteśmy w stanie ustalić z czasem ceny spotowej lub dokładnej stopy procentowej. Jest to znane jako nieosłonięty parytet odsetkowy. Pytanie dla współczesnych badań brzmi: czy Międzynarodowy Efekt Rybaka działa teraz, gdy waluty mogą swobodnie pływać? Od lat 30. do 70. nie mieliśmy odpowiedzi, ponieważ narody kontrolowały swoje kursy walut w celach gospodarczych i handlowych. To nasuwa pytanie: czy wiarygodność została nadana modelowi, który tak naprawdę nie został w pełni przetestowany? Zdecydowana większość badań dotyczyła tylko jednego narodu i porównywała ten naród do waluty Stanów Zjednoczonych.

Efekt Fishera a IFE

Model Fishera mówi, że nominalne stopy procentowe odzwierciedlają rzeczywistą stopę zwrotu i oczekiwaną stopę inflacji. Tak więc różnica między rzeczywistymi a nominalnymi stopami procentowymi zależy od oczekiwanych stóp inflacji. Przybliżona nominalna stopa zwrotu jest równa rzeczywistej stopie zwrotu powiększonej o oczekiwaną stopę inflacji. Na przykład, jeśli realna stopa zwrotu wynosi 3, 5%, a oczekiwana inflacja wynosi 5, 4%, wówczas przybliżona nominalna stopa zwrotu wynosi 0, 035 + 0, 054 = 0, 089 lub 8, 9%. Dokładna formuła to:

RRnominal = (1 + RRreal) ∗ (1 + stopa inflacji) gdzie: RRnominal = Nominalna stopa zwrotuRRreal = Rzeczywista stopa zwrotu \ start {wyrównany} i RR _ {\ text {nominalny}} = \ left (1 + RR _ {\ text {real}} \ right) * \ left (1+ \ text {stopa inflacji} \ right) \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & RR _ {\ text {nominalny}} = \ text {Nominalna stopa zwrotu } \\ & RR _ {\ text {real}} = \ text {Rzeczywista stopa zwrotu} \\ \ end {wyrównane} RRnominal = (1 + RRreal) ∗ (1 + stopa inflacji) gdzie: RRnominal = Nominalny stopa zwrotuRRreal = Rzeczywista stopa zwrotu

co w tym przykładzie byłoby równe 9, 1%. IFE posuwa ten przykład o krok dalej, aby założyć, że wzrost lub spadek cen walutowych jest proporcjonalnie związany z różnicami w nominalnych stopach procentowych. Nominalne stopy procentowe automatycznie odzwierciedlają różnice w inflacji według parytetu siły nabywczej lub systemu braku arbitrażu. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz: Co to jest parytet siły nabywczej? )

IFE w akcji

Załóżmy na przykład, że spotowy kurs GBP / USD wynosi 1, 5339, a bieżąca stopa procentowa wynosi 5% w USA i 7% w Wielkiej Brytanii. IFE przewiduje, że kraj o wyższej nominalnej stopie procentowej (w tym przypadku Wielka Brytania) będzie tracił na wartości. Oczekiwaną przyszłą stopę kasową oblicza się mnożąc stopę kasową przez stosunek zagranicznej stopy procentowej do krajowej stopy procentowej: 1, 5339 x (1, 05 / 1, 07) = 1, 5052. IFE spodziewa się, że GBP straci na wartości w stosunku do USD (zakup jednego GBP kosztuje tylko 1, 5052 USD w porównaniu do 1, 5339 USD wcześniej), więc inwestorzy w obu walutach osiągną taki sam średni zwrot (tj. Inwestor w USD uzyska niższe oprocentowanie w wysokości 5% ale zyska również na aprecjacji USD).

W perspektywie krótkoterminowej IFE jest zasadniczo zawodny z uwagi na liczne czynniki krótkoterminowe, które wpływają na kursy walut oraz prognozy stóp nominalnych i inflacji. Długoterminowe międzynarodowe efekty rybackie okazały się nieco lepsze, ale niewiele. Kursy walut ostatecznie kompensują różnice stóp procentowych, ale często występują błędy prognoz. Pamiętaj, że staramy się przewidzieć kurs spot w przyszłości. IFE zawodzi, szczególnie gdy zawodzi parytet siły nabywczej. Jest to definiowane jako sytuacja, w której koszt towarów nie może być wymieniony w każdym kraju na zasadzie jeden do jednego po uwzględnieniu zmian kursów walutowych i inflacji. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz: 4 sposoby prognozowania zmian walut .)

Dolna linia

Kraje nie zmieniają stóp procentowych o taką samą wielkość jak w przeszłości, więc IFE nie jest tak wiarygodny jak kiedyś. Zamiast tego współczesni bankierzy centralni koncentrują się nie na docelowej stopie procentowej, ale raczej na docelowej stopie inflacji, w której stopy procentowe są określone przez oczekiwaną stopę inflacji. Bankierzy centralni koncentrują się na wskaźniku cen konsumpcyjnych (CPI) swojego kraju, aby mierzyć ceny i dostosowywać stopy procentowe do cen w gospodarce. Modele Fishera mogą nie być praktyczne do wdrożenia w codziennych transakcjach walutowych, ale ich przydatność polega na ich zdolności do zilustrowania oczekiwanego związku między stopami procentowymi, inflacją i kursami walutowymi. (Aby uzyskać więcej informacji, patrz: Korzystanie z parytetu stóp procentowych w handlu na rynku Forex ).