Czy firma powinna emitować dług czy kapitał własny?

Firmy często potrzebują pieniędzy zewnętrznych, aby utrzymać swoją działalność i inwestować w przyszły wzrost. Istnieją dwa rodzaje kapitału, które można pozyskać: dług i kapitał własny.

Kapitał zadłużenia

Finansowanie dłużne to kapitał pozyskany poprzez pożyczenie środków, które zostaną spłacone w późniejszym terminie. Typowe rodzaje długów to pożyczki i kredyty. Zaletą finansowania dłużnego jest to, że pozwala ono przedsiębiorstwu wykorzystać niewielką ilość pieniędzy na znacznie większą kwotę, umożliwiając szybszy wzrost, niż byłoby to możliwe.

Ponadto płatności z tytułu zadłużenia można zasadniczo odliczyć od podatku. Minusem finansowania dłużnego jest to, że pożyczkodawcy wymagają zapłaty odsetek, co oznacza, że ​​całkowita spłacona kwota przekracza kwotę początkową. Ponadto spłaty zadłużenia muszą być dokonywane niezależnie od dochodów przedsiębiorstw. W przypadku mniejszych lub nowszych firm może to być szczególnie niebezpieczne.

Kapitał własny

Finansowanie kapitałowe odnosi się do środków generowanych przez sprzedaż akcji. Główną zaletą finansowania kapitałowego jest to, że fundusze nie muszą być spłacane. Wydaje się jednak, że finansowanie kapitałem własnym nie jest rozwiązaniem „bez zobowiązań”.

Akcjonariusze kupują akcje, rozumiejąc, że następnie posiadają niewielki pakiet akcji firmy. Firma jest wówczas spoczywająca na akcjonariuszach i musi generować spójne zyski, aby utrzymać prawidłową wycenę akcji i wypłacić dywidendy. Ponieważ finansowanie kapitałem stanowi większe ryzyko dla inwestora niż finansowanie dłużne dla pożyczkodawcy, koszt kapitału własnego jest często wyższy niż koszt długu.

Jak wybrać pomiędzy długiem a kapitałem własnym

Ilość pieniędzy potrzebna do pozyskania kapitału z różnych źródeł, zwana kosztem kapitału, ma kluczowe znaczenie dla określenia optymalnej struktury kapitałowej firmy. Koszt kapitału jest wyrażany procentowo lub w dolarach, w zależności od kontekstu.

Koszt kapitału dłużnego reprezentowany jest przez stopę procentową wymaganą przez pożyczkodawcę. Pożyczka o wartości 100 000 USD z oprocentowaniem wynoszącym sześć procent ma koszt kapitału wynoszący sześć procent, a całkowity koszt kapitału wynosi 6000 USD. Ponieważ jednak płatności z tytułu długu można odliczyć od podatku, wiele kosztów obliczania długu uwzględnia stawkę podatku od osób prawnych.

Zakładając, że stawka podatku wynosi 30 procent, powyższa pożyczka miałaby koszt kapitału po opodatkowaniu w wysokości 4, 2%.

Koszt obliczeń kapitału własnego

Koszt finansowania kapitałem własnym wymaga raczej prostej kalkulacji obejmującej model wyceny aktywów kapitałowych lub CAPM:

CAPM = stopa wolna od ryzyka (Beta firmy × premia za ryzyko) \ text {CAPM} = \ frac {\ text {stopa wolna od ryzyka}} {(\ text {firma Beta} \ \ times \ \ text {premia za ryzyko)}} CAPM = (Beta firmy × premia za ryzyko) Stopa wolna od ryzyka

Biorąc pod uwagę zwroty generowane przez większy rynek, a także względne wyniki poszczególnych akcji (reprezentowane przez beta), koszt kalkulacji kapitału własnego odzwierciedla procent każdego zainwestowanego dolara, którego akcjonariusze oczekują w zamian.

Znalezienie kombinacji finansowania dłużnego i kapitałowego zapewniającego najlepsze finansowanie przy najniższych kosztach jest podstawową zasadą każdej rozważnej strategii biznesowej. Aby porównać różne struktury kapitałowe, księgowi korporacyjni stosują formułę zwaną średnim ważonym kosztem kapitału lub WACC.

WACC zwielokrotnia procentowe koszty długu - po uwzględnieniu stawki podatku dochodowego od osób prawnych - i kapitału własnego w ramach każdego proponowanego planu finansowania przez wagę równą proporcji całkowitego kapitału reprezentowanego przez każdy rodzaj kapitału.

Pozwala to przedsiębiorstwom określić, które poziomy finansowania dłużnego i kapitałowego są najbardziej opłacalne.