Jakie są najlepsze miary wzrostu gospodarczego?

Ekonomiści i statystycy używają kilku metod do śledzenia wzrostu gospodarczego. Najbardziej znanym i często śledzonym jest produkt krajowy brutto (PKB). Z czasem jednak niektórzy ekonomiści zwrócili uwagę na ograniczenia i uprzedzenia w obliczeniach PKB. Organizacje takie jak Biuro Statystyki Pracy (BLS) i Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) również utrzymują względne wskaźniki wydajności w celu oceny potencjału gospodarczego. Niektórzy sugerują mierzenie wzrostu gospodarczego poprzez wzrost poziomu życia, choć może to być trudne do oszacowania.

Kluczowe dania na wynos

• Do oceny wzrostu gospodarczego można zastosować różne metody, takie jak produkt narodowy brutto (PNB) i produkt krajowy brutto (PKB).
• Produkt krajowy brutto mierzy wartość towarów i usług wytwarzanych przez naród.
• Produkt narodowy brutto mierzy wartość dóbr i usług wytwarzanych przez naród (PKB) oraz dochód z inwestycji zagranicznych.
• Niektórzy ekonomiści uważają, że całkowite wydatki są konsekwencją produkcji.
• Chociaż PKB jest powszechnie stosowany, sam w sobie nie wskazuje na zdrowie gospodarki.

Dlaczego PKB jest tak ważny?

Produkt krajowy brutto

Produkt krajowy brutto jest logicznym rozszerzeniem pomiaru wzrostu gospodarczego w kategoriach wydatków pieniężnych. Jeśli na przykład statystyk chce zrozumieć wydajność produkcji przemysłu stalowego, musi jedynie śledzić wartość dolara całej stali, która weszła na rynek w określonym okresie.

Łącząc wyniki wszystkich branż, mierzone jako wydane lub zainwestowane dolary, otrzymasz całkowitą produkcję. Taka była przynajmniej teoria. Niestety tautologia, która wydaje równą produkcję sprzedaną, w rzeczywistości nie mierzy względnej wydajności. Zdolność produkcyjna gospodarki nie rośnie, ponieważ przemieszcza się więcej dolarów, gospodarka staje się bardziej produktywna, ponieważ zasoby są wykorzystywane bardziej wydajnie. Innymi słowy, wzrost gospodarczy musi jakoś zmierzyć związek między całkowitymi nakładami zasobów a całkowitymi wynikami gospodarczymi.

OECD opisała PKB jako dotknięty wieloma problemami statystycznymi. Jego rozwiązaniem było wykorzystanie PKB do pomiaru zagregowanych wydatków, które teoretycznie przybliżają wkład pracy i produkcji, oraz wykorzystanie wydajności wieloczynnikowej (MFP) w celu wykazania wkładu innowacji technicznych i organizacyjnych.

Produkt krajowy brutto

Osoby w pewnym wieku mogą pamiętać o poznaniu produktu narodowego brutto (PNB) jako wskaźnika ekonomicznego. Ekonomiści wykorzystują PNB głównie do poznania całkowitego dochodu mieszkańców danego kraju w danym okresie oraz sposobu, w jaki rezydenci wykorzystują swoje dochody. PNB mierzy całkowity dochód ludności w określonym czasie. W przeciwieństwie do produktu krajowego brutto, nie uwzględnia dochodu nierezydentów na terytorium tego kraju; podobnie jak PKB, jest to tylko miara produktywności i nie ma służyć jako miara dobrobytu lub szczęścia kraju.

Biuro Analiz Ekonomicznych (BEA) stosowało PNB jako główny wskaźnik kondycji ekonomicznej Stanów Zjednoczonych do 1991 r. W 1991 r. BEA zaczęło wykorzystywać PKB, który był już wykorzystywany przez większość innych krajów. BEA podał łatwiejsze porównanie Stanów Zjednoczonych z innymi gospodarkami jako główny powód zmiany. Chociaż BEA nie polega już na PNB w celu monitorowania wyników gospodarki USA, nadal podaje wartości PNB, które uważa za przydatne do analizy dochodów mieszkańców USA.

Różnice między PKB a PNB w USA są niewielkie, ale w przypadku niektórych gospodarek oba mierniki mogą się znacznie różnić. Na przykład gospodarka zawierająca wysoki odsetek fabryk będących własnością zagraniczną miałaby wyższy PKB niż PNB. Dochód fabryk zostałby włączony do PKB, ponieważ jest wytwarzany w granicach krajowych. Nie zostałby jednak uwzględniony w PNB, ponieważ dotyczy nierezydentów. Porównywanie PKB i PNB jest użytecznym sposobem porównywania dochodów wytwarzanych w kraju i dochodów przepływających do jego mieszkańców.

Wydajność a wydatki

Związek między produkcją a wydatkami jest kwintesencją debaty na temat kurczaków i jaj w ekonomii. Większość ekonomistów zgadza się, że wydatki ogółem, skorygowane o inflację, są produktem ubocznym produkcji globalnej. Nie zgadzają się jednak, jeśli wzrost wydatków jest oznaką wzrostu.

Rozważmy następujący scenariusz: W 2017 r. Przeciętny Amerykanin pracuje wydajnie przez 44 godziny w tygodniu. Załóżmy, że do 2019 r. Nie ulegnie zmianie liczba pracowników ani średnia wydajność. W tym samym roku Kongres uchwala prawo zobowiązujące wszystkich pracowników do pracy przez 50 godzin tygodniowo. PKB w 2019 r. Prawie na pewno będzie wyższy niż PKB w 2017 i 2018 r. Czy stanowi to realny wzrost gospodarczy?

Niektórzy z pewnością powiedzieliby tak. W końcu dla wszystkich, którzy koncentrują się na wydatkach, ważna jest całkowita wydajność. Dla tych, którym zależy na wydajności produkcyjnej i poziomie życia, na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Aby przywrócić go do modelu OECD, PKB byłby wyższy, ale MFP pozostałoby bez zmian.

Zmniejszone bezrobocie nie zawsze oznacza dodatni wzrost gospodarczy

Załóżmy, że zamiast tego świat pogrąży się w trzeciej wojnie światowej w 2020 r. Większość zasobów narodu jest przeznaczona na działania wojenne, takie jak produkcja czołgów, statków, amunicji i transportu; a wszyscy bezrobotni zostają wcieleni do służby wojennej. Przy nieograniczonym popycie na dostawy wojenne i finansowanie przez rząd, standardowe wskaźniki zdrowia ekonomicznego wskazują na postęp. PKB gwałtownie wzrośnie, a bezrobocie spadnie.

Czy komuś byłoby lepiej? Wszystkie wyprodukowane dobra zostaną wkrótce zniszczone, a wysokie bezrobocie nie jest gorsze niż wysokie wskaźniki śmiertelności. Tego rodzaju wzrost gospodarczy nie przyniósłby trwałych korzyści.