Dlaczego zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu (MIRR) jest lepsza niż regularna wewnętrzna stopa zwrotu?

Mimo że wskaźnik wewnętrznej stopy zwrotu jest popularny wśród menedżerów, ma on tendencję do zawyżania rentowności projektu i może prowadzić do błędów w budżetowaniu kapitałowym w oparciu o zbyt optymistyczne szacunki. Zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu kompensuje tę wadę i daje menedżerom większą kontrolę nad zakładaną stopą reinwestycji z przyszłych przepływów pieniężnych.

Główne wady wewnętrznej stopy zwrotu (IRR)

Obliczenie IRR działa jak odwrócona złożona stopa wzrostu; oprócz dyskontowanych przepływów pieniężnych musi zdyskontować wzrost z inwestycji początkowej. IRR nie przedstawia jednak realistycznego obrazu tego, jak przepływy pieniężne są faktycznie pompowane z powrotem do przyszłych projektów.

Przepływy pieniężne są często reinwestowane według kosztu kapitału, a nie w takim samym tempie, w jakim zostały wygenerowane. IRR zakłada, że ​​tempo wzrostu pozostaje stałe od projektu do projektu. Bardzo łatwo jest zawyżać potencjalną przyszłą wartość za pomocą podstawowych danych IRR.

Kolejny poważny problem z IRR występuje, gdy projekt ma różne okresy dodatnich i ujemnych przepływów pieniężnych. W takich przypadkach wewnętrzna stopa zwrotu wytwarza więcej niż jedną liczbę, powodując niepewność i zamieszanie.

Zaleta zmodyfikowanej wewnętrznej stopy zwrotu (MIRR)

MIRR pozwala kierownikom projektów zmieniać zakładaną stopę reinwestowanego wzrostu z etapu na etap w projekcie. Najczęstszą metodą jest wprowadzenie średniego szacowanego kosztu kapitału, ale istnieje możliwość dodania dowolnej konkretnej przewidywanej stopy reinwestycji.

Dodatkowo, MIRR ma na celu wygenerowanie jednego rozwiązania, pozbywając się problemu wielu IRR.