Średnia skłonność do konsumpcji
Średnia skłonność do konsumpcji (APC) odnosi się do procentu dochodów wydawanych na towary i usługi, a nie na oszczędności. Osoba może określić procent dochodu wydanego przez podzielenie średniego zużycia w gospodarstwie domowym lub jego wydatków przez średni dochód w gospodarstwie domowym lub zarobki. Odwrotnością średniej skłonności do konsumpcji jest średnia skłonność do oszczędzania (APS).
Zrozumienie średniej skłonności do konsumpcji
Okresy gospodarcze, w których konsumenci wydają, mogą pobudzić gospodarkę. Kupuje się więcej towarów; istnieje duże zapotrzebowanie na towary i usługi, dzięki czemu więcej osób jest zatrudnionych i więcej firm jest otwartych. Okresy wzrostu tendencji do oszczędzania mogą mieć negatywny wpływ na gospodarkę, ponieważ ludzie kupują mniej towarów i usług; popyt na towary i usługi jest niski, co skutkuje zmniejszeniem liczby miejsc pracy i wzrostem liczby zamykanych przedsiębiorstw.
Uważa się, że gospodarstwa domowe o niskich dochodach mają wyższą średnią skłonność do konsumpcji niż gospodarstwa domowe o wysokich dochodach. Gospodarstwa domowe o niskich dochodach wydają więcej na dochód do dyspozycji na podstawowe potrzeby niż gospodarstwa domowe o wysokich dochodach, co powoduje wyższy procent dochodów wydawanych na towary i usługi.
Różnica między średnią skłonnością do konsumpcji a średnią skłonnością do oszczędzania
Suma średniej skłonności do konsumpcji i średniej skłonności do oszczędzania jest równa 1, ponieważ gospodarstwa domowe wykorzystują cały dochód na oszczędzanie lub konsumpcję. W przeciwieństwie do średniej skłonności do konsumpcji, APS oblicza się jako odsetek całkowitego dochodu wykorzystanego na oszczędności, a nie na wydatki na towary i usługi. Średnią skłonność do konsumpcji można również obliczyć, odejmując APS od 1. Jest to również znane jako wskaźnik oszczędności, zwykle wyrażany jako procent całkowitego dochodu do dyspozycji gospodarstw domowych (dochód minus podatki).
Załóżmy na przykład, że gospodarka ma produkt krajowy brutto (PKB) odpowiadający dochodowi do dyspozycji w wysokości 500 miliardów USD w poprzednim roku. Całkowite oszczędności gospodarki wyniosły 300 miliardów dolarów, a resztę wydano na towary i usługi. W konsekwencji APS oblicza się na 0, 60 lub 300 milionów USD / 500 milionów USD. Oznacza to, że gospodarka wydała 60 procent dochodu do dyspozycji na oszczędności. I odwrotnie, średnia skłonność do konsumpcji jest obliczana na 0, 40 lub (1 - 0, 60). Dlatego gospodarka wydała 40 procent PKB na towary i usługi. APS można powiązać z takimi rzeczami, jak oszczędności na emeryturę, zakup domu lub inne długoterminowe planowanie. Jako taki może być na swój sposób zastępcą kondycji finansowej.
Krańcowa skłonność do konsumpcji
Krańcowa skłonność do konsumpcji (MPC) jest kluczową koncepcją i mierzy zmianę średniej skłonności do konsumpcji. Załóżmy, że w poprzednim przykładzie gospodarka zwiększyła swój PKB do 700 miliardów dolarów, a konsumpcja towarów i usług wzrosła do 375 miliardów dolarów. Średnia skłonność gospodarki do konsumpcji wzrosła do 53, 57 procent, a krańcowa skłonność do konsumpcji 87, 5 procent; dlatego 87, 5 procent jego dodatkowego PKB lub dochodu do dyspozycji wydano na towary i usługi.