Panika banku z 1907 r
Panika bankowa z 1907 r. Miała miejsce na początku XX wieku. Było to wynikiem zmniejszającej się płynności rynku i malejącego zaufania deponentów. Oprócz tego planowano regulować firmy powiernicze. W tym czasie firmy zaufania spotkały się z większą publiczną kontrolą pod kątem przestrzegania mniejszej liczby regulacji niż banki krajowe lub państwowe.
Ten sceptycyzm wywołał napływ do firm zaufania, które nadal się pogarszały, nawet gdy banki ustabilizowały się. Bez banku centralnego wkroczyli wiodący finansiści, tacy jak JP Morgan, i zapewnili sobie niezbędną płynność. Nawet wtedy Knickerbocker Trust Company - trzecie co do wielkości zaufanie Nowego Jorku - nie było w stanie wytrzymać ucieczki i upadło pod koniec października. Podważyło to zaufanie opinii publicznej do branży finansowej i przyspieszyło trwające operacje bankowe.
Zrozumienie paniki banku z 1907 r
Panika bankowa z 1907 r. Miała miejsce podczas sześciotygodniowego okresu, poczynając od października 1907 r. Przyczyną było bankructwo dwóch mniejszych firm maklerskich. Nieudana próba wykupienia udziałów przez spółkę wydobywczą miedzi przez F. Augusta Heinze i Charlesa Morse'a spowodowała atak na powiązane z nimi banki. New York Clearing House ogłosiła te banki wypłacalnością kilka dni później.
Jednak do tego czasu zaraza rozprzestrzeniła się na firmy zaufania. Najbardziej znaną firmą, która upadła, był Knickerbocker Trust, któremu odmówił pożyczki magnat bankowy JP Morgan. Udzielił jednak pożyczki Trust Company of America - kolejnej instytucji finansowej atakowanej przez deponentów. Początkowo panika koncentrowała się w Nowym Jorku, ale ostatecznie rozprzestrzeniła się na inne centra gospodarcze w Ameryce.
Ostatecznie został stłumiony, gdy rząd federalny udzielił pomocy w wysokości ponad 30 milionów dolarów, a wiodący finansiści, tacy jak JP Morgan i John D. Rockefeller, kontynuowali aranżację umów w celu przywrócenia zaufania i płynności z powrotem na rynki finansowe. Ten pierwszy szczególnie odegrał kluczową rolę w radzeniu sobie z kryzysem. Pracując w swojej rezydencji przy 34th Street, JP Morgan wdrożył swoją rozległą sieć informacyjną, aby zmobilizować i zorganizować akcję ratowania głównych instytucji finansowych.
Wpływ paniki doprowadził do ostatecznego rozwoju Systemu Rezerwy Federalnej. Dzisiaj bank centralny działa na podstawie podwójnego mandatu, aby zmaksymalizować zatrudnienie i ustabilizować inflację za pomocą narzędzi polityki pieniężnej, takich jak transakcje otwartego rynku.
W tym czasie główną różnicą między systemami bankowymi w Europie i Stanach Zjednoczonych był brak banku centralnego w USA. Kraje europejskie były w stanie wprowadzić płynność na rynek w okresach trudności finansowych. Wiele osób uważało, że system banku centralnego mógł zapobiec panice banku z 1907 r., Zapewniając dodatkowe źródło płynnych aktywów dla instytucji finansowych.
To ostatecznie spowodowało, że czołowi finansiści opracowali wczesne ramy polityki pieniężnej i reformy systemu bankowego. Raport został odłożony na półkę do 1913 r., Kiedy ówczesny prezydent Woodrow Wilson podpisał ustawę. Stworzył System Rezerwy Federalnej z Charlesem Hamlinem jako pierwszym prezesem, a Benjamin Strong - kluczowym członkiem firmy Morgana - jako prezesem Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku.
Paralele z recesją finansową w 2008 r
Podobieństwa między paniką banku z 1907 r. A recesją w 2008 r. Są uderzające. Ostatni kryzys finansowy dotyczył banków inwestycyjnych bez bezpośredniego dostępu do Systemu Rezerwy Federalnej, podczas gdy jego poprzednik rozprzestrzenił się z firm powierniczych, które istniały poza New York Clearing House. Zasadniczo oba wydarzenia rozpoczęły się poza tradycyjnymi usługami bankowości detalicznej, ale nadal wzbudziły brak zaufania do sektora bankowego wśród szerokiej publiczności.
Oba zostały poprzedzone czasem nadwyżki w gospodarce amerykańskiej. Panika z 1907 r. Poprzedzona była epoką złocenia, podczas której monopole takie jak Standard Oil zdominowały gospodarkę. Ich wzrost doprowadził do koncentracji bogactwa wśród wybranych osób. Teddy Roosevelt wspomniał o „drapieżnym człowieku bogactwa” w jednym ze swoich wystąpień. Podobnie okres przed recesją w 2008 r. Charakteryzował się luźną polityką pieniężną i wzrostem liczby osób na Wall Street. Opowieści o nadwyżkach w instytucjach bankowych i usługach finansowych obfitowały, gdy rrabowały przychody po udzieleniu wątpliwych pożyczek Amerykanom.
Skutki bankowe w 1907 r. Doprowadziły do utworzenia Rezerwy Federalnej, a recesja spowodowała nowe reformy, takie jak Dodd-Frank. Mechanizmy te miały na celu ochronę szerszej opinii publicznej przed krachu finansowym i utrudniają dużym bankom podejmowanie nieuzasadnionego ryzyka.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.