Przeniesione odsetki: luka w amerykańskim kodeksie podatkowym

Do tej pory wiadomo, że mniejszość Amerykanów kontroluje większość bogactwa w Stanach Zjednoczonych. Na przykład badanie przeprowadzone przez Levy Economics Institute w 2010 r. Wykazało, że 0, 3% bogactwa znajdowało się w dolnej 40% populacji amerykańskiej, a 84% bogactwo posiadało 20% najlepszych. Pod względem dochodów Stany Zjednoczone mają obecnie największą nierówność dochodów niż jakikolwiek inny demokratyczny naród w rozwiniętym świecie. W rzeczywistości nierówność dochodów była jednym z głównych tematów kampanii demokratycznej prezydenta i stanowiła powód do wznowienia debat na temat odpowiedniego opodatkowania przenoszonych odsetek. Polityka podatkowa w odniesieniu do przenoszonych odsetek zasadniczo spowodowała ulgę podatkową dla niektórych z najbogatszych obywateli USA - pogłębiając rosnącą nierówność dochodów - od lat.

Teraz szef sztabu Białego Domu - Reince Priebus mówi, że zainteresowanie odsetkami może być kolejnym celem reformy podatkowej prezydenta.

(Zobacz też: Trump może celować w „Luźne odsetki podatkowe” - urzędowe )

Rekompensata za zarządzanie funduszami i podatki

Komplementariuszom funduszy private equity lub funduszy hedgingowych zazwyczaj przysługuje rekompensata za usługi zarządzania funduszami na dwa sposoby. Pierwszym sposobem jest opłata za zarządzanie w wysokości około jednego lub dwóch procent wszystkich zarządzanych aktywów. Opłata ta jest naliczana niezależnie od wyników funduszy i jest opodatkowana jako zwykły dochód, przy czym najwyższa stawka wynosi 39, 6 procent.

Innym sposobem na rekompensatę komplementariuszom jest tzw. „Przeniesione odsetki”, które zwykle wynoszą około 20 procent zysków naliczonych powyżej określonej stopy przeszkody. Często stopa przeszkody wynosi około osiem procent, a zatem wszelkie zwroty osiągane przez fundusz powyżej tej stopy oznaczają, że komplementariusze funduszu otrzymują 20 procent prowizji oprócz zysków z aktywów, które partnerzy osobiście zainwestowali w fundusz. Zyski od majątku osobistego i odsetki są opodatkowane według stopy zysków kapitałowych, która dla osób o wysokich dochodach wynosi 20 procent. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Co musisz wiedzieć o zyskach kapitałowych i podatkach.)

Zyski kapitałowe czy zwykły dochód?

Argumenty przemawiające za opodatkowaniem przeniesionych odsetek według zwykłej stopy dochodu opierają się na założeniu, że przeniesione odsetki należy traktować jako „wynagrodzenie za usługi zarządzania oparte na wynikach”. Opodatkowanie przeniesionych odsetek według zwykłej stopy dochodu zapewniłoby zgodność z podobnymi wynikami - wynagrodzenie oparte na premiach. Ponadto rodzaj usług świadczonych przez komplementariuszy funduszu jest podobny do usług świadczonych przez dyrektorów korporacyjnych, a także zarządzających publicznymi funduszami inwestycyjnymi.

Ci, którzy sprzeciwiają się opodatkowaniu przenoszonych odsetek według zwykłej stopy dochodu, uważają, że komplementariuszy należy traktować jak przedsiębiorców. Jeśli tak, przeniesione odsetki byłyby postrzegane jako podobne do zysków osiągniętych, gdy przedsiębiorca sprzedaje swoją działalność, które są zasadniczo opodatkowane według stopy zysków kapitałowych.

Niektórzy twierdzą, że przeniesiona rekompensata odsetkowa stanowi nagrodę za pomyślne osiąganie zysków przy jednoczesnym podejmowaniu znacznego ryzyka. Gdyby takie rekompensaty podlegały opodatkowaniu według zwykłej stopy dochodu, zniechęciłoby to do podejmowania takiego ryzyka, prowadząc do mniejszych inwestycji, mniej innowacji, mniejszego wzrostu i miejsc pracy. Nie jest jednak jasne, czy wyższa stawka podatku od naliczonych odsetek faktycznie zniechęciłaby inwestycje lub czy promowanie bardziej ryzykownych inwestycji jest faktycznie korzystne dla gospodarki.

Niosła odsetki i nierówność dochodów

Pomijając ryzyko i nagrodę, niewielu argumentuje, że luka w interesach jest niewinna w grze polegającej na nierównościach.

Być może luźna polityka podatkowa dotycząca przenoszonych odsetek jest wybaczalna, biorąc pod uwagę ostatnie darowizny dużych zarządzających funduszami hedgingowymi na fundusze na uniwersytety. Dwóch zarządzających funduszami hedgingowymi, John Paulson i Kenneth Griffin, przekazało ostatnio odpowiednio 400 milionów USD i 150 milionów USD na Harvard University. Stephen Schwarzman, prezes i współzałożyciel funduszu private equity Blackstone, niedawno przekazał 150 milionów dolarów na Uniwersytet Yale. Takie darowizny na cele charytatywne, które kwalifikują się do ulg podatkowych, są zobowiązane do wspierania szkolnictwa wyższego.

Jednak Victor Fleischer, profesor prawa na University of San Diego, stwierdził, że zarządzający funduszami private equity uniwersyteckich funduszy kapitałowych, w tym Yale, Harvard, University of Texas, Stanford i Princeton, otrzymywali więcej rekompensat za swoje usługi niż studenci otrzymane w ramach czesnego, stypendiów i innych nagród akademickich. Twierdzi, że Yale wypłaciło 343 miliony dolarów menedżerom private equity wyłącznie z tytułu odsetek, podczas gdy tylko 170 milionów dolarów z budżetu operacyjnego uniwersytetu było przeznaczone na pomoc studentom.

Ponieważ fundusze uniwersyteckie służą jako środki dalszego wzbogacania bogatych kosztem rosnącego zadłużenia studentów, trudno jest dostrzec, jak ulga podatkowa z tytułu odsetek jest dobrą polityką gospodarczą. Jeśli większa część dochodu ludzi jest coraz częściej wykorzystywana do obsługi długu, a nie do zakupu towarów i usług, nie ma znaczenia, ile otrzymają firmy inwestycyjne. Nie wzrosną, jeśli ludzie nie będą mogli kupić tego, co oferują.

Dolna linia

Jeżeli ci, którzy wykonują podobne usługi, a nawet podejmują podobne ryzyko, są zobowiązani do zapłaty zwykłej stawki podatku dochodowego, wówczas komplementariusze private equity i zarządzający funduszami hedgingowymi powinni płacić tę samą stawkę. Biorąc pod uwagę, że osoby z dolnego końca spektrum dochodów i bogactwa mają tendencję do konsumpcji wyższych krańcowych skłonności niż ich znacznie bogatsze odpowiedniki, opodatkowanie niesie odsetki według zwykłej stopy dochodu, a wykorzystywanie ich do redystrybucji bogactwa nie polega wyłącznie na sprawiedliwości, jest dobre polityka gospodarcza i społeczna.