Analiza zwrotów z wykorzystaniem dźwigni finansowej ETF

Wykorzystywane fundusze giełdowe są stosunkowo nowym produktem dla inwestorów, ale mogą być biletem, którego inwestorzy potrzebują, aby przynieść większe zyski.

Fundusze te zostały zaprojektowane w celu zapewnienia większego zwrotu niż poprzez utrzymywanie regularnych długich lub krótkich pozycji. W tym artykule wyjaśniamy, czym są ETF z dźwignią i jak działają zarówno w dobrych, jak i złych warunkach rynkowych.

Informacje o ETFach z dźwignią

Fundusze będące przedmiotem obrotu giełdowego (ETF) są przedmiotem obrotu na giełdzie papierów wartościowych. Pozwalają inwestorom indywidualnym na czerpanie korzyści skali dzięki rozłożeniu kosztów administracyjnych i transakcyjnych na dużą liczbę inwestorów.

Środki lewarowane są dostępne przynajmniej od wczesnych lat 90. Pierwsze ETF-y lewarowane wprowadzono latem 2006 r., Po prawie trzech latach przeglądu przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC). Wykorzystywane fundusze ETF odzwierciedlają fundusz indeksowy, kapitał oprócz kapitału inwestora, aby zapewnić wyższy poziom ekspozycji inwestycyjnej. Zazwyczaj ETF z dźwignią utrzymuje ekspozycję 2 USD na indeks na każdy 1 USD kapitału inwestora. Celem funduszu jest uzyskanie w przyszłości aprecjacji inwestycji dokonanych za pomocą pożyczonego kapitału, aby przekroczyć koszt samego kapitału.

Utrzymanie wartości aktywów

Pierwsze fundusze inwestycyjne notowane na giełdach nazywano funduszami zamkniętymi. Problem polegał na tym, że ceny akcji funduszu ustalano na podstawie podaży i popytu i często odbiegały one od wartości aktywów funduszu lub wartości aktywów netto (NAV). Ta nieprzewidywalna wycena pomieszała i zniechęciła wielu potencjalnych inwestorów.

Fundusze ETF rozwiązały ten problem, umożliwiając zarządowi tworzenie i wykupywanie udziałów w razie potrzeby. To spowodowało, że fundusz miał charakter otwarty, a nie zamknięty, i stworzył możliwość arbitrażu dla kierownictwa, która pomaga utrzymać ceny akcji zgodne z bazową NAV. Z tego powodu nawet ETF-y o bardzo ograniczonym wolumenie obrotu mają ceny akcji prawie identyczne z ich NAV.

Ważne jest, aby wiedzieć, że ETF są prawie zawsze w pełni inwestowane; ciągłe tworzenie i umorzenie akcji może potencjalnie zwiększyć koszty transakcji, ponieważ fundusz musi zmienić rozmiar swojego portfela inwestycyjnego. Te koszty transakcji ponoszą wszyscy inwestorzy w funduszu.

Ekspozycja na indeks

Wykorzystywane fundusze ETF reagują na tworzenie i umorzenie akcji poprzez zwiększenie lub zmniejszenie ekspozycji na indeks bazowy za pomocą instrumentów pochodnych. Najczęściej stosowanymi instrumentami pochodnymi są futures na indeksy, swapy akcyjne i opcje indeksowe.

Typowe zasoby funduszu indeksowanego z dźwignią to duża ilość środków pieniężnych zainwestowanych w krótkoterminowe papiery wartościowe oraz mniejszy, ale wysoce niestabilny portfel instrumentów pochodnych. Środki pieniężne są wykorzystywane na pokrycie wszelkich zobowiązań finansowych wynikających ze strat na instrumentach pochodnych.

Istnieją również ETF-y z odwrotną dźwignią, które sprzedają krótko te same instrumenty pochodne. Fundusze te zyskują, gdy indeks spada, i ponoszą straty, gdy indeks rośnie.

Codzienne przywracanie równowagi

Utrzymanie stałego wskaźnika dźwigni, zwykle dwukrotności kwoty, jest złożone. Wahania ceny indeksu bazowego zmieniają wartość aktywów funduszu, a to wymaga od funduszu zmiany całkowitej kwoty ekspozycji indeksu.

Przykład - Ponowne zrównoważenie ETF z dźwignią Załóżmy, że fundusz ma 100 milionów USD aktywów i 200 milionów USD ekspozycji na indeks. Indeks wzrasta o 1% w pierwszym dniu handlu, co daje firmie 2 miliony dolarów zysków. (W tym przykładzie nie zakładaj żadnych wydatków). Fundusz ma teraz aktywa o wartości 102 mln USD i musi zwiększyć (w tym przypadku podwoić) ekspozycję indeksu do 204 mln USD. Utrzymanie stałego wskaźnika dźwigni pozwala funduszowi na natychmiastowe reinwestowanie zysków z transakcji. Ta ciągła korekta, znana również jako przywracanie równowagi, jest sposobem, w jaki fundusz jest w stanie zapewnić podwójną ekspozycję na indeks w dowolnym momencie, nawet jeśli indeks zyskał ostatnio 50% lub stracił 50%. Bez ponownego zrównoważenia wskaźnik dźwigni funduszu zmieniałby się każdego dnia, a zwroty funduszu w porównaniu z indeksem bazowym byłyby nieprzewidywalne.

Jednak na spadających rynkach przywrócenie równowagi może być problematyczne. Zmniejszenie ekspozycji indeksu pozwala funduszowi przetrwać pogorszenie koniunktury i ogranicza przyszłe straty, ale także blokuje straty handlowe i pozostawia funduszowi mniejszą bazę aktywów.

Przykład - Ponowne zrównoważenie spadających rynków Rozważ tydzień, w którym indeks traci 1% każdego dnia przez cztery dni z rzędu, a następnie zyskuje + 4, 1% piątego dnia, co pozwala mu odzyskać wszystkie swoje straty. Jaka byłaby dwukrotna dźwignia ETF oparta na tym indeksie w tym samym okresie?

Pod koniec tygodnia nasz indeks powrócił do punktu początkowego, ale nasza dźwignia ETF nadal nieznacznie spadła (0, 2%). To nie jest błąd zaokrąglania. Wynika to z proporcjonalnie mniejszej bazy aktywów w funduszu lewarowanym, która wymaga większego zwrotu (8, 42% w rzeczywistości), aby powrócić do swojego pierwotnego poziomu.

Efekt ten jest niewielki w tym przykładzie, ale może stać się znaczący w dłuższych okresach na bardzo niestabilnych rynkach. Im większe są spadki procentowe, tym większe będą różnice.

Symulowanie codziennego przywracania równowagi jest matematycznie proste. Wystarczy podwoić dzienny zwrot indeksu. Znacznie bardziej skomplikowane jest oszacowanie wpływu opłat na dzienne zwroty portfela, które omówimy w następnej części.

Wydajność i opłaty

Załóżmy, że inwestor analizuje miesięczne zwroty akcji S&P 500 za ostatnie trzy lata i stwierdza, że ​​średni miesięczny zwrot wynosi 0, 9%, a standardowe odchylenie tych zwrotów wynosi 2%.

Zakładając, że przyszłe zwroty są zgodne z ostatnimi historycznymi średnimi, oczekuje się, że dwukrotna dźwignia ETF oparta na tym indeksie zwróci dwukrotnie oczekiwaną stopę zwrotu z podwójną oczekiwaną zmiennością (tj. 1, 8% miesięcznego zwrotu z 4% odchyleniem standardowym). Większość tego zysku miałaby postać zysków kapitałowych, a nie dywidend.

Jednak ten zwrot 1, 8% jest przed wydatkami funduszu. Wykorzystywane fundusze ETF ponoszą koszty w trzech kategoriach: zarządzanie, odsetki i transakcje.

Koszt zarządzania to opłata pobierana przez spółkę zarządzającą funduszem. Opłata ta jest szczegółowo opisana w prospekcie emisyjnym i może wynosić nawet 1% aktywów funduszu każdego roku. Opłaty te obejmują zarówno marketing, jak i koszty administracyjne funduszu. Koszty odsetkowe to koszty związane z posiadaniem pochodnych papierów wartościowych. Wszystkie instrumenty pochodne mają oprocentowanie wbudowane w ich cenę. Stopa ta, znana jako stopa wolna od ryzyka, jest bardzo zbliżona do krótkoterminowej stopy procentowej papierów wartościowych rządu USA. Kupno i sprzedaż tych instrumentów pochodnych powoduje również koszty transakcyjne.

Koszty odsetek i transakcji mogą być trudne do zidentyfikowania i obliczenia, ponieważ nie są to pojedyncze pozycje, ale zamiast tego stopniowe obniżanie rentowności funduszy. Jednym z podejść, które działa dobrze, jest porównanie wydajności dźwigni finansowej funduszu ETF z jego indeksem bazowym przez kilka miesięcy i zbadanie różnic między oczekiwanymi a rzeczywistymi zwrotami.

Przykład - pomiar zwrotów ETF Dwukrotnie lewarowana ETF z małą dźwignią ma aktywa w wysokości 500 milionów USD, a odpowiedni indeks kosztuje 50 USD. Fundusz kupuje instrumenty pochodne, aby zasymulować 1 miliard USD ekspozycji na odpowiedni indeks o małej kapitalizacji lub 20 milionów akcji, używając kombinacji kontraktów terminowych na indeksy, opcji indeksowych i swapów akcyjnych. Fundusz utrzymuje dużą pozycję gotówkową, aby zrównoważyć potencjalne spadki indeksowych kontraktów futures i swapów akcyjnych. Środki te są inwestowane w krótkoterminowe papiery wartościowe i pomagają zrównoważyć koszty odsetek związane z tymi instrumentami pochodnymi. Każdego dnia fundusz ponownie równoważy swoją ekspozycję indeksu w oparciu o wahania ceny indeksu oraz zobowiązania do tworzenia i wykupu akcji. W ciągu roku fundusz ten generuje wydatki w wysokości 33 mln USD, jak opisano poniżej.

W ciągu roku indeks wzrasta o 10%, do 55 USD, a 20 milionów akcji jest obecnie wartych 1, 1 mld USD. Fundusz wygenerował zyski kapitałowe i dywidendy w wysokości 100 mln USD i poniósł łącznie 33 mln USD. Po wycofaniu wszystkich wydatków wynikowy zysk w wysokości 67 mln USD stanowi 13, 4% zysku dla inwestorów funduszu.

Z drugiej strony, gdyby indeks spadł o 10%, do 45 USD, wynik byłby zupełnie inny. Inwestor straciłby 133 miliony USD, czyli 25% zainwestowanego kapitału. Fundusz sprzedałby także niektóre z tych amortyzowanych papierów wartościowych, aby zmniejszyć ekspozycję indeksu do 734 milionów USD, czyli dwukrotnie więcej niż kapitału własnego inwestorów (obecnie 367 milionów USD).

Ten przykład nie uwzględnia codziennego równoważenia, a długie sekwencje wyższych lub niższych dziennych stóp zwrotu mogą często mieć zauważalny wpływ na udziały funduszu i wyniki.

Dolna linia

Wykorzystywane ETF, podobnie jak większość ETF, są proste w użyciu, ale kryją w sobie znaczną złożoność. Za kulisami zarządzanie funduszami stale kupuje i sprzedaje instrumenty pochodne w celu utrzymania ekspozycji na indeks docelowy. Powoduje to koszty odsetkowe i transakcyjne oraz znaczne wahania ekspozycji indeksu wynikające z codziennego równoważenia. Z powodu tych czynników żaden z tych funduszy nie może zapewnić dwukrotnego zwrotu indeksu przez długi okres czasu. Najlepszym sposobem na opracowanie realistycznych oczekiwań dotyczących wydajności dla tych produktów jest zbadanie przeszłych dziennych zysków ETF w porównaniu z wynikami indeksu bazowego.

W przypadku inwestorów, którzy są już zaznajomieni z inwestowaniem lewarowanym i mają dostęp do bazowych instrumentów pochodnych (np. Kontrakty futures na indeksy, opcje indeksów i swapy akcyjne), ETFy z dźwignią mogą mieć niewiele do zaoferowania. Inwestorzy ci zapewne będą wygodniej zarządzać własnym portfelem i bezpośrednio kontrolować ekspozycję indeksu i wskaźnik dźwigni.