Kwestie etyczne dla doradców finansowych

Uczciwi planiści finansowi mogą zmierzyć się z prawdziwymi dylematami, starając się zrobić coś dobrego dla swoich klientów. Istnieją pewne typowe dylematy, przed którymi stoją specjaliści od inwestycji, ale także wskazówki, jak sobie z nimi poradzić.

Problemy etyczne dzisiaj

Pokolenie temu zarówno kod podatkowy, jak i dostępne produkty i usługi finansowe były prostsze niż obecnie. Na przykład, jeśli ktoś chce kupić akcje, makler giełdowy umieści transakcję. Jeśli ktoś potrzebował stałego ubezpieczenia na życie, wydano całą polisę na życie. Ale teraz planiści muszą zdecydować, czy to tradycyjne podejście jest lepsze, czy też lepiej byłoby, gdyby klient kupił dowolną liczbę różnorodnych dostępnych nowoczesnych produktów.

Nowoczesny labirynt produktów oznacza, że ​​każdy planista finansowy staje przed etycznym dylematem, gdy próbuje zrobić coś dobrego dla klienta.

Etyka dla WPRyb

W świetle tych rozbieżności Rada Standardów Certyfikowanego Planisty Finansowego wydała istotną zmianę i uaktualnienie wymagań etycznych dla swoich certyfikatów, takich jak wymóg powierniczy z 2007 r .:

• Wszystkim usługom planowania finansowego należy powierzyć opiekę prawdziwego powiernika, w przeciwieństwie do działania w najlepszym interesie klienta. Stanowi to również znaczny wzrost odpowiedzialności, ponieważ powiernicy mają ścisły zestaw zasad i wytycznych, których należy zawsze przestrzegać. Dla klientów oznacza to, że ich planiści są objęci wyższym standardem prawnym opieki niż wcześniej.
• Rada ds. WPRyb przełamuje powierniczy standard opieki, podkreślając, w jaki sposób doradcy inwestycyjni i pośrednicy brokerzy stosowali różne standardy wcześniej: „Ważne jest, aby uznać, że zalecenie finansowe jest„ odpowiednie ”dla klienta (zgodnie z prawem wymagane od brokera -dealerów) może, ale nie musi, być rekomendacją finansową, która leży w najlepszym interesie klienta (zgodnie z prawem dla doradców inwestycyjnych). ”

Opłaty vs. Prowizje

Bez względu na to, do jakiego standardu prawnego lub moralnego się odnoszą, jednym z największych dylematów etycznych planistów jest wybór metody rekompensaty. Metody rekompensaty zarówno dla praktyków nastawionych na sprzedaż, jak i planistów są często wymienne, ponieważ każda z nich może pobierać opłaty lub prowizje za swoje usługi (pod warunkiem, że posiada na to licencję). Jednak ta elastyczność może często stanowić dylemat moralny dla planistów, którzy muszą wybrać jedną metodę rekompensaty nad inną.

Płatny planista - taki, który obciąża klientów procentem ich aktywów - zwiększy swoje wynagrodzenie po prostu poprzez zwiększenie aktywów klienta. Jeśli planista obciąży klienta opłatą w wysokości 1% zarządzanych aktywów, wówczas roczna opłata pobrana z portfela o wartości 100 000 USD wyniesie 1000 USD. Dlatego jeśli planista może zwiększyć portfel do 150 000 USD, jego wynagrodzenie odpowiednio wzrośnie. Ten rodzaj rekompensaty może zmotywować planistę do zastosowania bardziej agresywnych strategii inwestycyjnych niż tradycyjny broker prowizyjny.

Z drugiej strony planista prowizyjny jest wynagradzany za każdą transakcję, niezależnie od zysków lub strat portfela. Ci brokerzy mają pokusę, aby wykorzystywać transakcje jako źródło dochodów, nawet jeśli uda im się uniknąć technicznej definicji „odejścia”.

W tym sensie każdy rodzaj rekompensaty wiąże się z własnym zestawem zagadnień etycznych. Ostatecznie planiści muszą być gotowi podporządkować swoje korzyści korzyściom swoich klientów, niezależnie od stosowanego modelu biznesowego. Weźmy na przykład planistę, który może pracować na podstawie stawki godzinowej lub prowizji.

Jeśli planista spotka się z klientem, który przeznaczył 2 miliony dolarów na emeryturę, wówczas naliczanie opłat za godzinę spowodowałoby całkowitą opłatę w wysokości prawdopodobnie 5000 dolarów - na bardzo wysokim poziomie. Z drugiej strony, wybór obciążenia klienta opłatą prowizyjną za zainwestowanie 2 milionów USD w zmienną rentę roczną może zapłacić aż 7% prowizji, co zarobiłoby dla planisty 140 000 USD. Ta ekstremalna wariancja kompensacji może łatwo wpłynąć nawet na najbardziej zdecydowanego planistę. Najważniejszą rzeczą do zapamiętania jest to, że musisz działać w najlepszym interesie swojego klienta, a nie portfela.

Sprzedaż a doradztwo

Granice między sprzedażą a doradztwem w branży finansowej stają się coraz bardziej niewyraźne, w miarę pojawiania się nowych platform i metod prowadzenia działalności gospodarczej. To zwykle sprowadza się do tego, aby klienci zrobili właściwą rzecz z właściwego powodu.

Wielu klientów będzie opierać swoje decyzje finansowe na emocjach, a nie na tym, co radzi ich planista. Załóżmy, że 60-letnia kobieta ma całe oszczędności w wysokości 100 000 USD w postaci certyfikatów depozytowych (CD) i jest przerażona ryzykowaniem swojego dyrektora. Jeśli przeżyje kolejne 25 lat, jej oszczędności prawdopodobnie zostaną wyczerpane na długo przed śmiercią, ponieważ te inwestycje niskiego ryzyka przynoszą niewielką stopę zwrotu, która z czasem zostanie zrównoważona przez inflację.

Jako planista musisz oczywiście skłonić swojego klienta do dywersyfikacji swoich zasobów dzięki rozsądnej alokacji aktywów lub przynajmniej rozważyć jakąś opcję natychmiastowej renty. Ale jak daleko należy posunąć, zachęcając ją do tego? Czy możesz stosować agresywną, opartą na strachu taktykę sprzedaży, a nawet nieco zginać prawdę, aby pomóc temu klientowi? W końcu jest to w jej najlepszym interesie. Poza tym, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania, możesz zostać pociągnięty do odpowiedzialności prawnej za niedostarczenie odpowiedniej porady.

W tym przypadku definicja taktyk sprzedaży opartych na strachu jest również nieco subiektywna. Jeśli planistka pokazuje klientowi graficzną ilustrację pokazującą, jak zbankrutuje za mniej niż 10 lat, to czy używa strachu jako taktyki, czy może to tylko objawienie rzeczywistości? Można argumentować, że oba są jednocześnie.

Na szczęście planiści mają pomoc w tego typu sytuacjach. Jeśli klient odmówi skorzystania z porady, możesz przedstawić mu pisemne oświadczenie, że klient lub potencjalny klient odmówił zastosowania się do zaleceń przedstawionych przez planistę. Jeśli twoja 60-letnia klientka chce trzymać się swoich płyt CD, a ona podpisała to zrzeczenie się odpowiedzialności, to jesteś pewien.

Problemy z systemem

Faktem jest, że nie ma centralnego zasobu etycznego, który byłby dostępny dla wszystkich rodzajów planistów finansowych. Brokerzy prowizyjni mogą konsultować się ze swoimi przełożonymi lub działami zgodności w niektórych kwestiach, ale prawdopodobnie uzyskają odpowiedzi „korporacyjne” na wiele swoich pytań - odpowiedzi, które mogą pozwolić planistce na przeprowadzenie opłacalnej transakcji bez ponoszenia odpowiedzialności, ale mogą nie dotyczyć jest naprawdę najlepszy dla klienta.

Praktykujący CFP mogą konsultować się z Radą CFP® w kwestiach etycznych, a inni akredytowani planiści mogą mieć etyczne kodeksy postępowania, do których mogą się odwoływać. Jednak planiści nieposiadający poświadczeń są zasadniczo sami we wszystkich praktycznych celach, ponieważ zasady nałożone przez agencje regulacyjne nie mają na celu rozwiązania wielu codziennych problemów, z którymi planiści spotykają się w ramach wykonywanej pracy.

Dolna linia

Pomimo napływu przepisów i rozporządzeń mających na celu ograniczenie nieetycznych praktyk (takich jak ustawa Sarbanes-Oxley z 2002 r.), Planowanie finansowe w dzisiejszym świecie bardziej niż kiedykolwiek zależy od zrozumienia indywidualnej sytuacji i celów klienta oraz chęci zrobienia tego, co należy im. Prawidłowe stosowanie etyki we współczesnym planowaniu finansowym sprowadza się zasadniczo do tego, aby klient dokładnie rozumiał, co robi i dlaczego, przy pełnej wiedzy na temat związanych z tym kosztów i ryzyka.

Etyczna transakcja ma miejsce, gdy klient naprawdę rozumie konsekwencje zaleceń doradcy i jest gotów iść do przodu, zakładając, że przestrzegane są wszystkie stosowne prawa i przepisy. Po tym, jak wszystko zostało powiedziane i zrobione, etykę można nadal postrzegać jako 404 po prostu wiedząc, co należy zrobić, a następnie to robić.