Wyjaśnianie świata poprzez analizy makroekonomiczne

Kiedy cena produktu, który chcesz kupić, rośnie, wpływa na ciebie. Ale dlaczego cena rośnie? Czy popyt jest większy niż podaż? Czy koszty rosną z powodu surowców potrzebnych do jego wytworzenia? Czy może wojna w nieznanym kraju wpływa na cenę? Aby odpowiedzieć na te pytania, musimy przejść do makroekonomii.

Kluczowe dania na wynos

• Makroekonomia to dziedzina ekonomii, która bada gospodarkę jako całość.
• Makroekonomia koncentruje się na trzech rzeczach: produkcji krajowej, bezrobociu i inflacji.
• Rządy mogą stosować politykę makroekonomiczną, w tym politykę pieniężną i fiskalną, w celu ustabilizowania gospodarki.
• Banki centralne stosują politykę pieniężną do zwiększania lub zmniejszania podaży pieniądza, a politykę fiskalną dostosowują wydatki rządowe.

Co to jest makroekonomia?

Makroekonomia jest badaniem zachowania gospodarki jako całości. Różni się to od mikroekonomii, która koncentruje się bardziej na jednostkach i sposobie podejmowania decyzji gospodarczych. Podczas gdy mikroekonomia analizuje pojedyncze czynniki, które wpływają na indywidualne decyzje, makroekonomia bada ogólne czynniki ekonomiczne.

Makroekonomia jest bardzo skomplikowana i ma na nią wpływ wiele czynników. Czynniki te są analizowane za pomocą różnych wskaźników ekonomicznych, które mówią nam o ogólnej kondycji gospodarki.

Amerykańskie Biuro Analiz Ekonomicznych zapewnia oficjalne statystyki makroekonomiczne.

Makroekonomiści próbują prognozować warunki ekonomiczne, aby pomóc konsumentom, firmom i rządom w podejmowaniu lepszych decyzji:

• Konsumenci chcą wiedzieć, jak łatwo będzie znaleźć pracę, ile będzie kosztować zakup towarów i usług na rynku lub ile może kosztować pożyczenie pieniędzy.
• Firmy używają analiz makroekonomicznych, aby ustalić, czy wzrost produkcji zostanie przyjęty przez rynek. Czy konsumenci będą mieli dość pieniędzy, aby kupić produkty, czy też produkty będą siedzieć na półkach i zbierać kurz?
• Rządy zwracają się do makroekonomii przy budżetowaniu wydatków, tworzeniu podatków, decydowaniu o stopach procentowych i podejmowaniu decyzji politycznych.

Analiza makroekonomiczna skupia się zasadniczo na trzech rzeczach - produkcji krajowej (mierzonej produktem krajowym brutto), bezrobociu i inflacji, na które spojrzymy poniżej.

Wyjaśnienie świata za pomocą analizy makroekonomicznej

Produkt krajowy brutto (PKB)

Produkcja globalna, najważniejsza koncepcja makroekonomii, odnosi się do całkowitej ilości towarów i usług wytwarzanych przez dany kraj, powszechnie znanej jako produkt krajowy brutto (PKB). Ta liczba jest jak migawka ekonomiczna w pewnym momencie.

Odnosząc się do PKB, makroekonomiści zwykle wykorzystują realny PKB, który uwzględnia inflację, w przeciwieństwie do nominalnego PKB, który odzwierciedla jedynie zmiany cen. Nominalna wartość PKB jest wyższa, jeśli inflacja rośnie z roku na rok, więc niekoniecznie wskazuje na wyższy poziom produkcji, a jedynie na wyższe ceny.

Jedyną wadą PKB jest to, że informacje muszą być gromadzone po upływie określonego czasu, a dzisiejszy PKB musiałby być wartością szacunkową. Niemniej jednak PKB stanowi krok naprzód w analizie makroekonomicznej. Po zebraniu szeregu danych w pewnym okresie można je porównać, a ekonomiści i inwestorzy mogą zacząć rozszyfrowywać cykle koniunkturalne, które składają się z okresów naprzemiennych między recesjami gospodarczymi (załamaniami) i ekspansjami (boomami), które mają miejsce z biegiem czasu.

Stamtąd możemy zacząć patrzeć na przyczyny, dla których odbywały się cykle, którymi mogą być między innymi polityka rządu, zachowania konsumentów lub zjawiska międzynarodowe. Oczywiście liczby te można również porównać w różnych gospodarkach. W związku z tym możemy ustalić, które kraje zagraniczne są mocne lub słabe ekonomicznie.

Bazując na tym, czego się uczą z przeszłości, analitycy mogą zacząć prognozować przyszły stan gospodarki. Ważne jest, aby pamiętać, że tego, co determinuje ludzkie zachowanie, a ostatecznie ekonomię, nigdy nie da się całkowicie przewidzieć.

Stopa bezrobocia

Stopa bezrobocia informuje makroekonomistów, ile osób z dostępnej puli siły roboczej (siły roboczej) nie jest w stanie znaleźć pracy.

Makroekonomiści zgadzają się, że kiedy gospodarka jest świadkiem wzrostu z okresu na okres, co jest wskazane w stopie wzrostu PKB, poziom bezrobocia jest zwykle niski. Wynika to z faktu, że wraz ze wzrostem (realnego) poziomu PKB wiemy, że produkcja jest wyższa, a zatem potrzeba więcej pracowników, aby nadążyć za wyższymi poziomami produkcji.

Inflacja jako czynnik

Trzecim głównym czynnikiem, na który patrzą makroekonomiści, jest stopa inflacji lub tempo wzrostu cen. Inflacja jest mierzona przede wszystkim na dwa sposoby: poprzez wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych (CPI) oraz deflator PKB. CPI podaje bieżącą cenę wybranego koszyka towarów i usług, która jest okresowo aktualizowana. Deflator PKB to stosunek nominalnego PKB do realnego PKB.

Jeśli nominalny PKB jest wyższy niż realny PKB, możemy założyć, że ceny towarów i usług wzrosły. Zarówno deflator CPI, jak i PKB zmierzają w tym samym kierunku i różnią się o mniej niż 1%.

Popyt i dochód do dyspozycji

Ostatecznie determinuje produkcję, to popyt. Zapotrzebowanie pochodzi od konsumentów (na inwestycje lub oszczędności, mieszkaniowe i związane z biznesem), od rządu (wydatki na towary i usługi pracowników federalnych) oraz z importu i eksportu.

Sam popyt nie będzie jednak decydował o tym, ile zostanie wyprodukowane. To, czego wymagają konsumenci, niekoniecznie jest tym, na co stać ich na zakup, dlatego aby określić popyt, należy również zmierzyć dochód do dyspozycji konsumenta. Jest to kwota pieniędzy pozostawionych na wydatki i / lub inwestycje po opodatkowaniu.

Dochód do dyspozycji różni się od dochodu uznaniowego, który jest dochodem po opodatkowaniu, pomniejszonym o płatności w celu utrzymania standardu życia danej osoby.

Aby obliczyć dochód do dyspozycji, należy również wyliczyć płace pracownika. Wynagrodzenie jest funkcją dwóch głównych składników: minimalnego wynagrodzenia, za które będą pracować pracownicy oraz kwoty, którą pracodawcy są skłonni zapłacić, aby zatrzymać pracownika. Biorąc pod uwagę, że popyt i podaż idą ze sobą w parze, poziomy wynagrodzeń ucierpią w czasach wysokiego bezrobocia i będą rosły, gdy poziom bezrobocia będzie niski.

Popyt z natury będzie determinował podaż (poziomy produkcji) i osiągnięta zostanie równowaga. Ale aby zaspokoić popyt i podaż, potrzebne są pieniądze. Krajowy bank centralny (Rezerwa Federalna w USA) zazwyczaj wprowadza pieniądze do obiegu w gospodarce. Suma całego popytu indywidualnego określa, ile pieniędzy potrzeba w gospodarce. Aby to ustalić, ekonomiści przyglądają się nominalnemu PKB, który mierzy łączny poziom transakcji, w celu ustalenia odpowiedniego poziomu podaży pieniądza.

Co może zrobić rząd

Istnieją dwa sposoby realizacji przez rząd polityki makroekonomicznej. Zarówno polityka pieniężna, jak i fiskalna są narzędziami pomagającymi ustabilizować gospodarkę narodu. Poniżej przyjrzymy się, jak działa każdy z nich.

Polityka pieniężna

Prostym przykładem polityki pieniężnej są operacje otwartego rynku banku centralnego. Gdy zachodzi potrzeba zwiększenia gotówki w gospodarce, bank centralny kupi obligacje rządowe (ekspansja monetarna). Te papiery wartościowe pozwalają bankowi centralnemu na zastrzyk gospodarki natychmiastową podażą gotówki. Z kolei stopy procentowe - koszt pożyczania pieniędzy - są obniżone, ponieważ popyt na obligacje podniesie ich cenę i obniży stopę procentową. Teoretycznie więcej osób i firm będzie kupować i inwestować. Zapotrzebowanie na towary i usługi wzrośnie, w wyniku czego wzrośnie produkcja. Aby poradzić sobie ze zwiększonym poziomem produkcji, poziom bezrobocia powinien spaść, a płace wzrosnąć.

Z drugiej strony, gdy bank centralny musi zaabsorbować dodatkowe pieniądze w gospodarce i obniżyć poziom inflacji, sprzedaje bony skarbowe. Spowoduje to wyższe stopy procentowe (mniej pożyczek, mniej wydatków i inwestycji) i mniejszy popyt, co ostatecznie obniży poziom cen (inflację) i spowoduje mniejszą rzeczywistą produkcję.

Polityka fiskalna

Rząd może również podnieść podatki lub obniżyć wydatki rządowe w celu przeprowadzenia skurczu fiskalnego. Obniża to rzeczywistą produkcję, ponieważ mniej wydatków rządowych oznacza mniej dochodów do dyspozycji konsumentów. A ponieważ więcej płac konsumentów pójdzie na podatki, popyt również spadnie.

Ekspansja fiskalna rządu oznaczałaby zmniejszenie podatków lub zwiększenie wydatków rządowych. Tak czy inaczej, rezultatem będzie wzrost realnej produkcji, ponieważ rząd zwiększy popyt ze wzrostem wydatków. W międzyczasie konsument z większym dochodem do dyspozycji będzie skłonny kupić więcej.

Rząd będzie miał tendencję do korzystania z kombinacji opcji pieniężnych i fiskalnych przy ustalaniu polityk dotyczących gospodarki.

Dolna linia

Wyniki gospodarki są ważne dla nas wszystkich. Analizujemy gospodarkę, patrząc przede wszystkim na produkcję krajową, bezrobocie i inflację. Chociaż to ostatecznie konsumenci decydują o kierunku gospodarki, rządy mają na nią wpływ również poprzez politykę fiskalną i monetarną.