Rachunek ubezpieczony FDIC
Rachunek ubezpieczony FDIC to rachunek bankowy lub oszczędnościowy (stowarzyszenie oszczędnościowo-pożyczkowe), który spełnia wymagania ubezpieczeniowe Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów (FDIC). Rodzaje kont, które mogą być ubezpieczone przez FDIC, obejmują negocjowane zlecenia wypłaty (TERAZ), konta czekowe, oszczędnościowe i konta depozytowe rynku pieniężnego; oraz certyfikaty depozytowe (CD). Maksymalna kwota ubezpieczenia na kwalifikowanym koncie wynosi 250 000 USD na deponenta, na bank ubezpieczony w FDIC i na kategorię własności. Oznacza to, że jeśli masz do tej kwoty na koncie bankowym i bank upadnie, FDIC zapewnia całkowite pokrycie wszelkich strat, które poniosłeś. Każda suma przekraczająca 250 000 USD powinna być rozłożona na wiele banków ubezpieczonych w FDIC.
PRZEŁAMANIE Ubezpieczonego konta FDIC
Kwalifikowane konto musi być prowadzone w banku, który jest uczestnikiem programu FDIC. Banki uczestniczące są zobowiązane do umieszczenia oficjalnego znaku w każdym kasie lub na stacji, na której regularnie przyjmowane są depozyty. Deponenci mogą sprawdzić, czy bank jest członkiem FDIC, poprzez wyszukiwanie na stronie FDIC.gov. Członkostwo w FDIC jest dobrowolne, z bankami członkowskimi lub finansowaniem ochrony ubezpieczeniowej poprzez składki. Konta unii kredytowych mogą być ubezpieczone do kwoty 250 000 USD, jeśli jest ona członkiem National Credit Union Administration (NCUA).
Rachunek ubezpieczony FDIC: zakres i ograniczenia
Zasadniczo wszystkie rachunki depozytowe na żądanie, które stają się ogólnymi zobowiązaniami banku, są objęte FDIC. Rachunki, które nie kwalifikują się do objęcia ubezpieczeniem FDIC, obejmują sejfy, rachunki inwestycyjne (zawierające akcje, obligacje itp.), Fundusze wspólnego inwestowania (oto dlaczego) i polisy ubezpieczenia na życie. Indywidualne konta wycofania (IRA) są ubezpieczone do kwoty 250 000 USD, podobnie jak odwołalne rachunki powiernicze, chociaż zakres odwoływalnego trustu obejmuje każdego kwalifikującego się beneficjenta.
FDIC gwarantuje wpłaty do 250 000 USD na konto na osobę. W przypadku rachunków wspólnych każdy współwłaściciel otrzymuje pełną ochronę w wysokości 250 000 USD, więc wraz z wieloma innymi korzyściami ze wspólnego konta, para lub partnerzy posiadający wspólne konto z wpłatą 500 000 USD będą w pełni chronieni. Wiele rachunków prowadzonych w tym samym banku pod tym samym nazwiskiem właściciela konta jest dodawanych razem w celu ustalenia kwoty ubezpieczonych depozytów, więc osoba posiadająca dwa rachunki w tym samym banku o łącznej wartości 300 000 USD miałaby 50 000 USD bez ochrony.
Jednak limity depozytów są oddzielne dla każdego banku, nawet dla tego samego właściciela. Powiedzmy, że John H. Doe ma 200 000 USD w banku A i dodatkowe 150 000 USD w banku B. Mimo że jego łączne depozyty przekraczają 250 000 USD, uważa się, że jest on w pełni objęty ubezpieczeniem, o ile oba banki są ubezpieczone w FDIC. Jeśli przekaże 150 000 USD do Banku A, traci ochronę w wysokości 100 000 USD, ponieważ jego łączna wpłata w Banku A wynosi obecnie 350 000 USD. Takie ubezpieczenie depozytów przynosi korzyści oszczędzającym, ponieważ muszą martwić się o znalezienie najlepszej stopy procentowej na koncie oszczędnościowym, a nie o to, czy ich pieniądze są bezpieczne.
Cel FDIC
FDIC chroni przed bankructwem banków w Stanach Zjednoczonych. Został utworzony w ramach Ustawy bankowej z 1933 r. Po czteroletnim okresie, w którym prawie 10 000 amerykańskich banków upadło lub zawiesiło działalność. Większość tych zamknięć wynikała z uruchomienia banku; banki nie posiadały wystarczającej ilości pieniędzy w swoich skarbcach, aby sprostać żądaniom deponentów, więc musieli zamknąć drzwi, pozostawiając wiele rodzin bez dostępu do swoich oszczędności. Jego celem było przywrócenie wiary spanikowanych Amerykanów po krachu na giełdzie w 1929 r. I wybuchu wielkiego kryzysu.
Koncepcyjnie, FDIC służy jako bastion przeciwko przyszłej panice bankowej. FDIC „ubezpiecza” lub gwarantuje wartość wszystkich depozytów bankowych na żądanie do określonej kwoty (która wzrosła od samego początku: w październiku 2008 r. Kongres zwiększył kwotę objętą ubezpieczeniem depozytów FDIC z 100 000 USD do obecnych 250 000 USD). Monitorując i radząc sobie z zagrożeniami, jakie stoją przed zdeponowanymi środkami, FDIC służy dziś utrzymaniu zaufania publicznego i promowaniu stabilności w systemie finansowym poprzez promowanie solidnych praktyk bankowych.
Według FDIC żaden deponent nie stracił ani centu ubezpieczonych funduszy w wyniku bankructwa, odkąd jego ubezpieczenie zadebiutowało 1 stycznia 1934 r. Mierzone zaletami zapobiegania panice bankowej, FDIC odniósł ogromny sukces. Krytycy uważają, że przymusowe ubezpieczenie depozytów stwarza pokusę nadużycia w systemie bankowym i zachęca deponentów i banki do bardziej ryzykownych zachowań; w końcu klienci nie muszą się martwić, który bank udziela bezpieczniejszych pożyczek, jeśli FDIC i tak je spłaci. Niemniej jednak gospodarka amerykańska nie doświadczyła uzasadnionej paniki bankowej w ponad 80 latach FDIC.
Rachunek ubezpieczony FDIC i bankowość rezerw cząstkowych
Aby zrozumieć, w jaki sposób i dlaczego działa FDIC, bardzo ważne jest zrozumienie, jak działa nowoczesny system oszczędności i pożyczek. Nowoczesne konta bankowe nie są jak sejfy; pieniądze deponentów nie trafiają do zindywidualizowanej szuflady skarbca, aby bezczynnie czekać na wypłatę w przyszłości. Zamiast tego banki pobierają pieniądze z rachunków deponentów, aby udzielać nowych pożyczek, ponieważ chcą generować przychody z odsetek.
Rząd federalny wymaga od większości banków posiadania tylko 10% wszystkich depozytów; pozostałe 90% można wykorzystać na pożyczki. Jeśli wpłaciłeś depozyt bankowy w wysokości 1000 USD, bank może faktycznie pobrać 900 USD z tego depozytu i użyć go do sfinansowania kredytu samochodowego lub kredytu hipotecznego. Stwarza to sytuację, w której jeden deponent ma roszczenie do 1000 USD na rachunku oszczędnościowym, podczas gdy pożyczkobiorca ma jednocześnie roszczenie do 900 USD w funduszach kredytowych.
Jest to prywatny mechanizm, za pomocą którego banki tworzą nowe pieniądze w gospodarce, które ekonomiści nazywają czasem mnożnikiem depozytów. Tego rodzaju bankowość nazywa się „bankowością rezerw cząstkowych”, ponieważ tylko niewielka część wszystkich depozytów jest przechowywana w banku jako rezerwy. Bankowość rezerw cząstkowych tworzy dodatkową płynność na rynkach kapitałowych i pomaga utrzymać niskie stopy procentowe, ale może także stworzyć niestabilne otoczenie bankowe.
Awarie bankowe
Bankowość rezerw cząstkowych jest wrażliwa, gdy zbyt wielu deponentów prosi o zwrot pieniędzy w tym samym czasie. Bank rezerw cząstkowych może zatrzymać tylko 10% dostępnych depozytów, ale możliwe jest, że klienci banku mogą jednocześnie zażądać zwrotu więcej niż 10% swoich pieniędzy. Kiedy zbyt wielu deponentów prosi o zwrot pieniędzy, tak zwany „bieg bankowy”, bank musi odwrócić niektórych klientów z pustymi rękami. Inni deponenci tracą zaufanie i proszą o zwrot pieniędzy, obawiając się, że nie będą w stanie odzyskać swoich oszczędności.
Historycznie, banknoty stworzyły efekt podobny do zarazy, który rozprzestrzenia się na inne banki. W przeciwnym razie zdrowe banki mogą widzieć ucieczki swoich deponentów, co prowadzi do systemowej paniki banków. Stany Zjednoczone doświadczyły kilku panik bankowych, w szczególności w 1907 r., Które były siłą napędową utworzenia Rezerwy Federalnej w 1913 r. I ponownie na początku Wielkiej Depresji.
W żargonie prawnym bank „zawodzi” tylko wtedy, gdy jest zamknięty przez federalny lub stanowy organ regulacyjny. Poza paniką, najprawdopodobniej dzieje się tak, ponieważ bank narusza prawo bankowe lub podejmuje błędne decyzje finansowe, takie jak złe kredyty lub inwestycje, i nie jest w stanie sprostać wymaganiom depozytowym.
Jeśli bank ubezpieczony w FDIC nie jest w stanie wywiązać się z obowiązków depozytowych, FDIC wkracza i wypłaca ubezpieczenie deponentom na ich rachunkach. Gdy zostanie uznany za „nieudany”, sam bank przejmuje FDIC, który sprzedaje aktywa banku i spłaca wszelkie należne długi. Gdy bank zawiedzie, posiadacze rachunków odzyskują środki niemal natychmiast do kwoty ubezpieczenia. Jeśli ich depozyty przekroczą ten limit, będą musieli poczekać, aż FDIC sprzeda aktywa banku, aby odzyskać nadwyżkę.
Fundusz Rezerwowy FDIC
Przed 2006 r. FDIC finansowała się za pośrednictwem Bankowego Funduszu Ubezpieczeniowego i Funduszu Ubezpieczeniowego Towarzystwa Oszczędnościowego. Składały się one zasadniczo ze składek ubezpieczeniowych, które FDIC pobierały od banków członkowskich za mieszkanie i przechowywanie ich funduszy.
Prezydent George W. Bush podpisał federalną ustawę o reformie ubezpieczeń depozytów z 2005 r. W celu połączenia konkurujących funduszy. Od 2015 r. Wszystkie składki pozostają w Funduszu Ubezpieczeń Depozytów (DIF), z którego pokrywane są wszystkie depozyty ubezpieczone w FDIC.
System nigdy nie był w pełni finansowany; w rzeczywistości FDIC zwykle nie przekracza całkowitej ekspozycji ubezpieczeniowej o ponad 99%. Kongres przyznał FDIC uprawnienia do pożyczenia do 500 miliardów dolarów od Departamentu Skarbu, dzięki czemu system był skutecznie wspierany przez Rezerwę Federalną. Innymi słowy, jeśli FDIC wyczerpie inne możliwości, rząd wkroczy, aby zapewnić dalsze wsparcie finansowe.
FDIC może również pożyczać pieniądze od Skarbu Państwa w formie pożyczek krótkoterminowych. Stało się to podczas kryzysu oszczędnościowego i pożyczkowego w 1991 r., Kiedy FDIC został zmuszony do pożyczenia kilku miliardów dolarów na pokrycie rachunków upadłych oszczędności.