Jak długo USA mają deficyty fiskalne?

Historia Stanów Zjednoczonych zaczęła się zadłużać, po ponad 70 milionach dolarów dla Francuzów i Holendrów po zakończeniu wojny o niepodległość w 1783 roku. Jednak pierwszy faktyczny deficyt fiskalny w księdze federalnej został uruchomiony dopiero pod koniec tej dekady.

Historia deficytów budżetowych

We wrześniu 1789 r. Alexander Hamilton, ówczesny sekretarz skarbu, wynegocjował warunki z Bankiem Nowego Jorku i Bankiem Ameryki Północnej, aby pożyczyć 19 608, 81 USD, aby zaradzić niedoborom w budżecie USA.

Początek wydatków deficytowych

Hamilton był silnym zwolennikiem dużego, potężnego rządu federalnego, w przeciwieństwie do swojego rywala, Thomasa Jeffersona. Uważał, że bieżące deficyty budżetowe mogą pomóc młodemu krajowi w ustanowieniu się i aktywnie chcą emitować obligacje rządowe zabezpieczone dochodami z ceł. Plan Hamiltona opierał się na obligacjach wyemitowanych przez Bank of England po jego założeniu w 1694 r., Co pozwoliło Wielkiej Brytanii zebrać więcej pieniędzy niż Francuzi podczas ich konfliktów.

Rząd amerykański czuł się upoważniony do pożyczania od tego momentu, a po wojnie w 1812 r. Całkowity dług publiczny przekroczył 115 mln USD.

Kiedy faktycznie spłacono dług

Andrew Jackson, siódmy prezydent USA, uważał, że deficyt deficytowy jest niemoralny, a zaciąganie długów osłabia naród. W 1835 r., Niespełna sześć lat po objęciu urzędu, Jackson spłacił cały dług publiczny, ograniczając wydatki rządowe i sprzedając ziemie federalne. To jedyny raz w historii USA, że całkowite zadłużenie kraju zostało całkowicie spłacone.

Wielka depresja i wojny finansowe

Przed 1930 r. Prawie wszystkie deficyty budżetowe rządzone przez rząd amerykański były wynikiem wojen. Wojna domowa stworzyła ogromne deficyty na rachunku bieżącym, które spowodowały, że po 1865 r. Naród był winien ponad 2, 5 miliarda dolarów. Charakter długów zmienił się po wielkim kryzysie i wzroście keynesowskiej ekonomii.

Trudno przecenić stopień, w jakim brytyjski ekonomista John Maynard Keynes wpłynął na wydatki rządowe w XX wieku. Chociaż zarówno administracja Hoovera, jak i Roosevelta rozszerzyły projekty robót publicznych i eksperymentowały z deficytami budżetowymi w obliczu wielkiego kryzysu, to Keynes dostarczył makroekonomiczne uzasadnienie dla uruchomienia dużych deficytów budżetowych w celu stymulowania łącznego popytu i walki z recesją.

Stany Zjednoczone doświadczyły poważnych deficytów budżetowych podczas Wielkiego Kryzysu i II Wojny Światowej. W latach czterdziestych XX wieku wydatki na wysiłki wojenne spowodowały największy deficyt jako procent całkowitego produktu krajowego brutto (PKB) w historii Ameryki. Bardziej powściągliwa polityka wydatków miała miejsce w latach 50. XX wieku i trwała mniej więcej do wybuchu wojny w Wietnamie i Wielkiej Społeczności Lyndona Johnsona.

Nowoczesne wydatki na deficyt

Od 1970 r. Rząd federalny wykazywał deficyty w każdym roku podatkowym przez wszystkie lata oprócz czterech lat, od 1998 do 2001 r. Skutki tych narastających niedoborów budżetowych są dyskutowane przez analityków politycznych i ekonomistów, ale ich pochodzenie jest znacznie mniej kontrowersyjne.

Od czasów Alexandra Hamiltona rząd Stanów Zjednoczonych zwrócił się do wydatków deficytowych jako sposobu finansowania wojen, rosnących wpływów federalnych i świadczenia usług publicznych bez konieczności podnoszenia podatków lub cięcia istniejących programów.