Jak polityka pieniężna wpływa na twoje inwestycje

Polityka pieniężna odnosi się do strategii stosowanych przez bank centralny danego kraju w odniesieniu do ilości pieniądza krążącego w gospodarce i jego wartości. Podczas gdy ostatecznym celem polityki pieniężnej jest osiągnięcie długoterminowego wzrostu gospodarczego, banki centralne mogą mieć różne cele w tym zakresie. W USA celem polityki pieniężnej Rezerwy Federalnej jest promowanie maksymalnego zatrudnienia, stabilnych cen i umiarkowanych długoterminowych stóp procentowych. Celem Banku Kanady jest utrzymanie inflacji na poziomie blisko 2 procent w oparciu o pogląd, że niska i stabilna inflacja jest najlepszym wkładem, jaki polityka pieniężna może wnieść w produktywną i dobrze funkcjonującą gospodarkę.

Inwestorzy powinni mieć podstawową wiedzę na temat polityki pieniężnej, ponieważ może to mieć znaczący wpływ na portfele inwestycyjne i wartość netto.

Wpływ na inwestycje

Polityka pieniężna może być restrykcyjna (ścisła), akomodacyjna (luźna) lub neutralna (gdzieś pomiędzy). Gdy gospodarka rośnie zbyt szybko, a inflacja znacznie się podnosi, bank centralny może podjąć kroki w celu schłodzenia gospodarki poprzez podniesienie krótkoterminowych stóp procentowych, co stanowi restrykcyjną lub restrykcyjną politykę pieniężną. I odwrotnie, gdy gospodarka jest spowolniona, bank centralny przyjmie politykę akomodacyjną, obniżając krótkoterminowe stopy procentowe, aby stymulować wzrost i przywrócić gospodarkę na właściwe tory.

Wpływ polityki pieniężnej na inwestycje jest zatem zarówno bezpośredni, jak i pośredni. Bezpośredni wpływ wywierany jest przez poziom i kierunek stóp procentowych, zaś pośredni poprzez oczekiwania co do kierunku inflacji.

Narzędzia polityki pieniężnej

Banki centralne dysponują szeregiem narzędzi, które mają wpływ na politykę pieniężną. Na przykład Rezerwa Federalna ma trzy główne narzędzia polityki:

• Operacje otwartego rynku, które wiążą się z zakupem i sprzedażą instrumentów finansowych przez Rezerwę Federalną;
• Stopa dyskontowa lub stopa procentowa naliczana przez Rezerwę Federalną instytucjom depozytowym pożyczek krótkoterminowych; i
• Wymagania dotyczące rezerw lub odsetek depozytów, które banki muszą utrzymywać jako rezerwy.

Banki centralne mogą również korzystać z niekonwencjonalnych narzędzi polityki pieniężnej w szczególnie trudnych czasach. Po globalnym kryzysie kredytowym z lat 2008–2009 Rezerwa Federalna została zmuszona do utrzymania krótkoterminowych stóp procentowych na poziomie bliskim zera, aby stymulować gospodarkę USA. Gdy strategia ta nie przyniosła pożądanego efektu, Rezerwa Federalna zastosowała kolejne rundy luzowania ilościowego (QE), które polegały na zakupie długoterminowych papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką bezpośrednio od instytucji finansowych. Ta polityka wywiera presję na obniżanie długoterminowych stóp procentowych i wpompowuje setki miliardów dolarów w gospodarkę USA.

Wpływ na określone klasy aktywów

Polityka pieniężna wpływa na podstawowe klasy aktywów we wszystkich obszarach - akcje, obligacje, gotówkę, nieruchomości, towary i waluty. Wpływ zmian w polityce pieniężnej podsumowano poniżej (należy zauważyć, że wpływ takich zmian jest zmienny i może nie być zgodny z tym samym schematem za każdym razem).

Akomodacyjna polityka pieniężna

• W okresach polityki akomodacyjnej lub „łatwych pieniędzy” akcje zwykle silnie rosną. Na przykład Dow Jones Industrial Average i S&P 500 osiągnęły rekordowe maksima w pierwszej połowie 2013 r. Stało się to kilka miesięcy po tym, jak Rezerwa Federalna rozpoczęła QE3 w Wrzesień 2012 r., Zobowiązując się do zakupu 85 mld USD długoterminowych papierów wartościowych co miesiąc, aż rynek pracy wykaże znaczną poprawę.

• Przy niskich stopach procentowych rentowności obligacji wykazują tendencję spadkową, a ich odwrotny związek z cenami obligacji oznacza, że ​​większość instrumentów o stałym dochodzie osiąga znaczne wzrosty cen. Rentowności skarbu USA były rekordowo niskie w połowie 2012 r., Z 10-letnimi Treasuries przynoszącymi mniej niż 1, 40%, a 30-letnich Treasuries - około 2, 46%. Zapotrzebowanie na wyższą rentowność w tym środowisku o niskiej rentowności doprowadziło do dużej licytacji obligacji korporacyjnych, wysyłając ich rentowności również do nowych minimów i umożliwiając wielu firmom emisję obligacji z rekordowo niskimi kuponami. Jednak ta przesłanka jest ważna tylko wtedy, gdy inwestorzy są pewni, że inflacja jest pod kontrolą. Jeśli polityka akceptuje zbyt długo, obawy o inflację mogą spowodować, że obligacje będą znacznie niższe, ponieważ rentowności dostosowują się do wyższych oczekiwań inflacyjnych.

• W okresach polityki akomodacyjnej gotówka nie jest królem, ponieważ inwestorzy wolą rozmieszczać swoje pieniądze w dowolnym miejscu, niż przechowywać je w depozytach zapewniających minimalny zwrot.

• Nieruchomości zwykle dobrze sobie radzą, gdy stopy procentowe są niskie, ponieważ właściciele domów i inwestorzy skorzystają z niskich stóp hipotecznych, aby przyciągnąć nieruchomości. Powszechnie wiadomo, że niski poziom realnych stóp procentowych w Stanach Zjednoczonych w latach 2001–2004 przyczynił się do wzrostu krajowej bańki na rynku nieruchomości, która osiągnęła najwyższy poziom w latach 2006–2007.

• Towary są kwintesencją „ryzykownego zasobu” i zwykle doceniają się w okresach akomodacyjnej polityki z wielu powodów. Apetyt na ryzyko jest stymulowany przez niskie stopy procentowe, popyt fizyczny jest silny, gdy gospodarki silnie rosną, a niezwykle niskie stopy mogą prowadzić do narastania obaw o inflację pod powierzchnią.

• Wpływ na waluty w takich czasach jest trudniejszy do ustalenia, chociaż logiczne byłoby oczekiwanie, że waluta narodu z akomodacyjną polityką deprecjonuje się względem swoich rówieśników. Ale co, jeśli większość walut ma niskie stopy procentowe, jak miało to miejsce w 2013 r.? Wpływ na waluty zależy wówczas od zakresu bodźca monetarnego, a także od perspektyw gospodarczych danego kraju. Przykład tego pierwszego można zaobserwować w przypadku japońskiego jena, który gwałtownie spadł w stosunku do większości głównych walut w pierwszej połowie 2013 r. Waluta spadła wraz ze wzrostem spekulacji, że Bank Japonii nadal będzie łagodził politykę pieniężną. Zrobiło to w kwietniu, zobowiązując się do podwojenia bazy monetarnej kraju do 2014 r. W bezprecedensowym ruchu. Niespodziewana siła dolara amerykańskiego, również w pierwszej połowie 2013 r., Pokazuje wpływ perspektyw gospodarczych na walutę. Greenback zbiegł się praktycznie z każdą walutą, ponieważ znaczna poprawa warunków mieszkaniowych i zatrudnienia napędzała globalny popyt na amerykańskie aktywa finansowe.

Restrykcyjna polityka pieniężna

• Akcje osiągają gorsze wyniki w trudnych okresach polityki pieniężnej, ponieważ wyższe stopy procentowe ograniczają apetyt na ryzyko i sprawiają, że kupowanie papierów wartościowych z marżą jest stosunkowo drogie. Jednak zazwyczaj występuje znaczne opóźnienie między momentem zaostrzenia polityki pieniężnej przez bank centralny a momentem szczytowego wzrostu akcji. Przykładowo, podczas gdy Rezerwa Federalna zaczęła podnosić krótkoterminowe stopy procentowe w czerwcu 2003 r., Akcje amerykańskie osiągnęły swój szczyt dopiero w październiku 2007 r., Prawie 3, 5 roku później. Ten efekt opóźnienia wynika z zaufania inwestorów, że gospodarka rośnie wystarczająco silnie, aby zyski przedsiębiorstw mogły wchłonąć wpływ wyższych stóp procentowych we wczesnych etapach zacieśniania.

• Wyższe krótkoterminowe stopy procentowe są dużym ujemnym wynikiem dla obligacji, ponieważ popyt inwestorów na wyższe dochody powoduje obniżenie ich cen. Obligacje ucierpiały na jednym z najgorszych rynków zbytu w 1994 r., Ponieważ Rezerwa Federalna podniosła stopę funduszy federalnych z 3% na początku roku do 5, 5% na koniec roku.

• Gotówka zwykle dobrze sobie radzi w trudnych okresach polityki pieniężnej, ponieważ wyższe oprocentowanie depozytów skłania konsumentów do oszczędzania, a nie wydawania. Lokaty krótkoterminowe są zazwyczaj preferowane w takich okresach, aby wykorzystać rosnące stopy.

• Jak można się spodziewać, nieruchomości spadają, gdy rosną stopy procentowe, ponieważ koszty obsługi długu hipotecznego są wyższe, co prowadzi do spadku popytu wśród właścicieli domów i inwestorów. Klasycznym przykładem czasami katastrofalnego wpływu wzrostu stawek na mieszkalnictwo jest oczywiście pęknięcie bańki mieszkaniowej w USA od 2006 r. Było to w dużej mierze spowodowane gwałtownym wzrostem zmiennych stóp procentowych kredytów hipotecznych, śledząc stopę funduszy federalnych, która wzrosła z 2, 25% na początku 2005 r. Do 5, 25% na koniec 2006 r. Rezerwa Federalna podniosła stopę funduszy federalnych nie mniej ponad 12 razy w ciągu tego dwuletniego okresu, w odstępach co 25 punktów bazowych.

• Handel towarami odbywa się w sposób podobny do akcji w okresach restrykcyjnej polityki, utrzymując tempo wzrostu w początkowej fazie zaostrzenia, a następnie gwałtownie spada, gdy wyższe stopy procentowe spowalniają gospodarkę.

• Wyższe stopy procentowe, a nawet perspektywa wyższych stóp, zwykle mają tendencję do zwiększania waluty krajowej. Na przykład dolar kanadyjski handlował na poziomie równym lub wyższym od parytetu amerykańskiego przez większość czasu w latach 2010–2012, ponieważ Kanada pozostała jedynym krajem G-7, który utrzymywał zacieśnienie polityki pieniężnej w tym okresie. Jednak waluta spadła w stosunku do dolara w 2013 r., Gdy stało się jasne, że gospodarka kanadyjska zmierza w kierunku wolniejszego wzrostu niż USA, co prowadzi do oczekiwań, że Bank Kanady będzie zmuszony porzucić nastawienie zacieśniające.

Pozycjonowanie portfela

Inwestorzy mogą zwiększyć swoje zyski, pozycjonując portfele, aby czerpać korzyści ze zmian polityki pieniężnej. Takie pozycjonowanie portfela zależy od rodzaju inwestora, jakim jesteś, ponieważ tolerancja ryzyka i horyzont inwestycyjny są kluczowymi determinantami przy podejmowaniu takich decyzji.

• Agresywni inwestorzy : Młodszym inwestorom o długich horyzontach inwestycyjnych i wysokim stopniu tolerancji na ryzyko dobrze służyłaby odpowiednia waga stosunkowo ryzykownych aktywów, takich jak akcje i nieruchomości (lub pośredniki, takie jak REIT) w okresach akomodacyjnych. Wagę należy obniżyć, ponieważ zasady stają się coraz bardziej restrykcyjne. Z perspektywy czasu duże inwestycje w akcje i nieruchomości w latach 2003–2006, udział w zyskach z tych aktywów i wdrażanie ich w obligacje w latach 2007–2008, a następnie powrót do akcji w 2009 r. Byłyby idealnym portfelem stawia agresywnego inwestora.

• Konserwatywni inwestorzy : Chociaż tacy inwestorzy nie mogą sobie pozwolić na nadmierną agresywność w stosunku do swoich portfeli, muszą także podjąć działania w celu zachowania kapitału i ochrony zysków. Dotyczy to szczególnie emerytów, dla których portfele inwestycyjne są kluczowym źródłem dochodów emerytalnych. W przypadku takich inwestorów zalecanymi strategiami są ograniczenie ekspozycji na akcje w miarę marszu rynków, unikanie towarów i inwestycji lewarowanych oraz blokowanie wyższych stóp depozytów terminowych, jeśli stopy procentowe wydają się wykazywać tendencję spadkową. Ogólna zasada dotycząca elementu kapitałowego inwestora zachowawczego wynosi około 100 minus wiek inwestora; oznacza to, że 60-latek powinien inwestować nie więcej niż 40% w akcje. Jeśli jednak okaże się to zbyt agresywne dla konserwatywnego inwestora, składnik kapitałowy portfela powinien zostać jeszcze bardziej ograniczony.

Wniosek

Zmiany polityki pieniężnej mogą mieć znaczący wpływ na każdą klasę aktywów. Ale wiedząc o niuansach polityki pieniężnej, inwestorzy mogą pozycjonować swoje portfele, aby czerpać korzyści ze zmian polityki i zwiększyć zwroty.