Bankowość Międzystanowa
Bankowość Międzystanowa odnosi się do ekspansji bankowości w różnych stanach. Bankowość międzypaństwowa stała się szeroko rozpowszechniona w połowie lat 80. XX wieku, kiedy stanowe organy ustawodawcze uchwaliły ustawy umożliwiające bankom holdingowym nabywanie banków spoza stanu na zasadzie wzajemności z innymi państwami. Bankowość międzystanowa doprowadziła do rozwoju zarówno regionalnych, jak i krajowych sieci bankowych.
Początki bankowości międzystanowej
Ustawa o banku narodowym z 1863 r. Zakazała bankowości międzystanowej przez banki czarterowane na szczeblu krajowym. Ustawa McFadden z 1927 r. Dalej zabraniała tworzenia banków międzystanowych. Jednak ograniczenie bankowości międzypaństwowej ograniczyło banki do ekspansji regionalnej i naraziło je na lokalne kryzysy gospodarcze. Ponadto, w miarę jak Amerykanie stali się bardziej mobilni, ograniczenie bankowości międzystanowej oznaczało, że osobom, które przeprowadziły się lub podróżowały w interesach lub dla przyjemności, może być trudno uzyskać dostęp do usług bankowych poza lokalnym regionem, w którym mieszkali.
Przed latami 90. XX w. Poprawka Douglasa do Ustawy o spółkach holdingowych z 1956 r. Pozwalała państwom na ustalenie, czy poza-państwowe spółki holdingowe banków będą mogły zakładać, prowadzić i posiadać banki w ich granicach. Sprawa sądowa Northeast Bancorp przeciwko Radzie Gubernatorów z 1985 r . Utrzymała to prawo. Poprawka Douglasa powstała z obawy, że holdingi bankowe obchodzą zakazy ustawy McFadden, przejmując banki zależne w innych stanach, ale prowadząc te spółki zależne w taki sam sposób, jak normalne oddziały.
Bankowość międzystanowa rozwijała się w trzech odrębnych fazach, począwszy od lat 80. XX wieku w bankach regionalnych. Firmy te są ograniczone do określonego regionu, na przykład północno-wschodniego lub południowo-wschodniego, i powstały w wyniku połączenia mniejszych, niezależnych banków w celu utworzenia większych banków. W latach osiemdziesiątych sześć stanów w Nowej Anglii uchwaliło ustawodawstwo zezwalające na tworzenie banków regionalnych; banki wkrótce na południowym wschodzie i środkowym zachodzie. Trzydzieści pięć stanów ostatecznie przyjęło przepisy zezwalające bankom z dowolnego innego państwa na zakładanie lub nabywanie banków w ich granicach. Czternaście stanów i Waszyngton zdecydowały się zezwolić tylko na bankowość regionalną. Tylko jeden stan na Hawajach nie uchwalił ani regionalnego, ani krajowego ustawodawstwa dotyczącego bankowości międzystanowej.
Akt Riegle-Neala
Na początku lat 90. uchwalono ustawodawstwo federalne, które pozwoliło na utworzenie banków o zasięgu ogólnokrajowym. Ustawa Riegle-Neal o bankowości międzystanowej i efektywności rozgałęziania z 1994 r. Zezwoliła bankom, które spełniły wymogi kapitalizacji, na przejęcie innych banków w dowolnym innym stanie po 1 października 1995 r. Ustawa Riegle-Neal po raz pierwszy zezwoliła na prawdziwie ogólnokrajową bankowość międzypaństwową. Umożliwiło to dobrze zarządzanym, dobrze skapitalizowanym bankom nabywanie banków w innych stanach, regionalnych lub nie, po 29 września 1995 r. Ponadto pozwoliło bankom w różnych stanach połączyć się w ogólnokrajowe sieci oddziałów po 1 czerwca 1997 r. Jednak w ramach Riegle-Neal Act, żadna bankowa spółka holdingowa nie może kontrolować więcej niż 10 procent sumy aktywów zdeponowanych w Stanach Zjednoczonych lub więcej niż 30 procent sumy aktywów zdeponowanych w jednym stanie, chyba że określony stan ustalił limit depozytów w wysokości własny.
Poszczególne państwa mogły zrezygnować z rozgałęzionych przepisów ustawy Riegle-Neal. Początkowo Teksas i Montana zdecydowali się zrezygnować, ale ostatecznie zdecydowali się zezwolić na międzystanowe rozgałęzianie. Ustawa Riegle-Neal uchyliła zarówno poprawkę Douglasa, jak i ustawę McFadden.