Mikrofinanse
Mikrofinansowanie, zwane również mikrokredytem, jest rodzajem usługi bankowej świadczonej osobom bezrobotnym lub osobom o niskich dochodach lub grupom, które w innym przypadku nie miałyby innego dostępu do usług finansowych. Podczas gdy instytucje uczestniczące w obszarze mikrofinansowania najczęściej udzielają pożyczek - mikrokredyty mogą wahać się od tak małych jak 100 USD aż do 25 000 USD - wiele banków oferuje dodatkowe usługi, takie jak rachunki czekowe i oszczędnościowe, a także produkty mikro-ubezpieczeniowe, a niektóre nawet oferują edukacja finansowa i biznesowa. Celem mikrofinansowania jest ostatecznie umożliwienie zubożałym ludziom stać się samowystarczalnymi.
1:14Mikrofinanse
Zrozumienie mikrofinansowania
Usługi mikrofinansowania są świadczone osobom bezrobotnym lub osobom o niskich dochodach, ponieważ większość osób uwięzionych w ubóstwie lub mających ograniczone zasoby finansowe nie ma wystarczających dochodów, aby prowadzić interesy z tradycyjnymi instytucjami finansowymi. Jednak pomimo wykluczenia z usług bankowych ci, którzy żyją za zaledwie 2 dolary dziennie , próbują oszczędzać, pożyczać, uzyskiwać kredyt lub ubezpieczenie i spłacają swoje długi. Dlatego wielu biednych ludzi zwykle zwraca się o pomoc do rodziny, przyjaciół, a nawet rekinów pożyczkowych (które często pobierają wygórowane stopy procentowe).
Mikrofinansowanie pozwala ludziom bezpiecznie zaciągać rozsądne pożyczki dla małych firm w sposób zgodny z etycznymi praktykami kredytowymi. Chociaż istnieją one na całym świecie, większość operacji mikrofinansowania ma miejsce w krajach rozwijających się, takich jak Uganda, Indonezja, Serbia i Honduras. Wiele instytucji mikrofinansowych koncentruje się na pomocy szczególnie kobietom.
Kluczowe dania na wynos
- Mikrofinansowanie to usługa bankowa świadczona osobom bezrobotnym lub osobom o niskich dochodach lub grupom, które w innym przypadku nie miałyby innego dostępu do usług finansowych.
- pozwala ludziom bezpiecznie zaciągać rozsądne pożyczki dla małych firm w sposób zgodny z etycznymi praktykami kredytowymi.
- Większość operacji mikrofinansowania ma miejsce w krajach rozwijających się, takich jak Uganda, Indonezja, Serbia i Honduras.
- Podobnie jak zwykli pożyczkodawcy, mikrofinansowcy naliczają odsetki od pożyczek i wprowadzają specjalne plany spłat.
- Bank Światowy szacuje, że ponad 500 milionów ludzi skorzystało z operacji związanych z mikrofinansowaniem.
Jak działa mikrofinansowanie
Organizacje mikrofinansowe wspierają dużą liczbę działań, od zapewnienia podstaw - takich jak rachunki bankowe i oszczędnościowe - po kapitał początkowy dla małych przedsiębiorców i programy edukacyjne uczące zasad inwestowania. Programy te mogą koncentrować się na takich umiejętnościach jak prowadzenie ksiąg rachunkowych, zarządzanie przepływami pieniężnymi oraz umiejętności techniczne lub zawodowe, takie jak księgowość. W przeciwieństwie do typowych sytuacji finansowych, w których pożyczkodawca jest przede wszystkim zainteresowany tym, że pożyczkobiorca ma wystarczające zabezpieczenia na pokrycie pożyczki, wiele organizacji mikrofinansowych koncentruje się na pomocy przedsiębiorcom w osiągnięciu sukcesu.
W wielu przypadkach osoby szukające pomocy w organizacjach mikrofinansowych są najpierw zobowiązane do podjęcia podstawowej klasy zarządzania pieniędzmi. Lekcje obejmują zrozumienie stóp procentowych, koncepcji przepływów pieniężnych, sposobu działania umów finansowania i kont oszczędnościowych, budżetowania i zarządzania długiem.
Po edukacji klienci mogą ubiegać się o pożyczki. Podobnie jak w tradycyjnym banku, urzędnik ds. Pożyczek pomaga kredytobiorcom w składaniu wniosków, nadzoruje proces udzielania pożyczek i zatwierdza pożyczki. Typowa pożyczka, czasem nawet 100 USD, może nie wydawać się bardzo podobna niektórym ludziom w rozwiniętym świecie, ale dla wielu zubożałych osób ta liczba często wystarcza, aby założyć firmę lub podjąć inną dochodową działalność.
Warunki pożyczki mikrofinansowej
Podobnie jak zwykli pożyczkodawcy, mikrofinansowcy muszą naliczać odsetki od pożyczek i ustanawiają specjalne plany spłat z terminami płatności w regularnych odstępach czasu. Niektórzy pożyczkodawcy wymagają, aby odbiorcy pożyczki przeznaczyli część swoich dochodów na rachunek oszczędnościowy, który można wykorzystać jako ubezpieczenie na wypadek niewywiązania się przez klienta z zobowiązań. Jeśli pożyczkobiorca z powodzeniem spłaci pożyczkę, to właśnie zgromadził dodatkowe oszczędności.
Ponieważ wielu wnioskodawców nie może zaoferować zabezpieczenia, mikrokredyty często łączą pożyczkobiorców jako bufor. Po otrzymaniu pożyczek odbiorcy spłacają razem swoje długi. Ponieważ powodzenie programu zależy od wkładu wszystkich osób, tworzy to formę presji otoczenia, która może pomóc w zapewnieniu spłaty. Na przykład, jeśli dana osoba ma problemy z wykorzystaniem swoich pieniędzy na rozpoczęcie działalności gospodarczej, może zwrócić się o pomoc do innych członków grupy lub do pożyczkodawcy. Dzięki spłacie odbiorcy pożyczek zaczynają opracowywać dobrą historię kredytową, która pozwala im uzyskać większe pożyczki w przyszłości.
Co ciekawe, chociaż pożyczkobiorcy ci często kwalifikują się jako bardzo słabi, kwoty spłat mikrokredytów są często wyższe niż średnia stopa spłaty w przypadku bardziej konwencjonalnych form finansowania. Na przykład instytucja mikrofinansująca Opportunity International zgłosiła stopy spłat wynoszące około 98, 9 procent w 2016 r.
Chcesz zainwestować w przyszłość i zarządzać swoimi oszczędnościami? Kurs Master Your Money Investopedia Academy zapewnia ponad 20 godzin filmów i interaktywnych lekcji, które pomogą Ci przejąć kontrolę nad swoimi finansami i zwiększyć siłę zarobkową!
Historia mikrofinansowania
Mikrofinansowanie nie jest nową koncepcją. Małe operacje istniały od XVIII wieku. Pierwsze wystąpienie mikropożyczek przypisuje się irlandzkiemu systemowi pożyczek, wprowadzonemu przez Jonathana Swifta, który dążył do poprawy warunków dla zubożałych obywateli Irlandii. W nowoczesnej formie mikrofinansowanie stało się popularne na dużą skalę w latach siedemdziesiątych.
Pierwszą organizacją, która zwróciła uwagę, był Grameen Bank, który został założony w 1976 roku przez Muhammada Yunusa w Bangladeszu. Oprócz udzielania pożyczek swoim klientom, Grameen Bank sugeruje również, że jego klienci podpisują się pod „16 decyzjami”, podstawową listą sposobów, w jakie biedni mogą poprawić swoje życie.
„16 decyzji” dotyczy wielu różnych tematów, od prośby o zaprzestanie wydawania posagów po małżeństwie, po utrzymanie higieny wody pitnej. W 2006 r. Pokojową Nagrodę Nobla przyznano zarówno Yunusowi, jak i Grameen Bankowi za ich wysiłki w zakresie rozwoju systemu mikrofinansowania.
Indyjskie mikrofinansowanie SKS obsługuje także dużą liczbę biednych klientów. Założony w 1998 r. Stał się jedną z największych operacji mikrofinansowania na świecie. SKS działa w podobny sposób jak Grameen Bank, łącząc wszystkich pożyczkobiorców w grupy pięciu członków, którzy współpracują w celu zapewnienia spłaty pożyczek.
Istnieją inne operacje mikrofinansowania na całym świecie. Niektóre większe organizacje ściśle współpracują z Bankiem Światowym, podczas gdy inne mniejsze grupy działają w różnych krajach. Niektóre organizacje umożliwiają kredytodawcom wybór dokładnie tego, kogo chcą wspierać, klasyfikując kredytobiorców według kryteriów takich jak poziom ubóstwa, region geograficzny i rodzaj małej firmy.
Inne są bardzo ściśle ukierunkowane. Na przykład w Ugandzie istnieją organizacje, które koncentrują się na zapewnieniu kobietom kapitału na realizację takich projektów, jak uprawa bakłażanów i otwieranie małych kawiarni. Niektóre grupy koncentrują swoje wysiłki tylko na firmach, których celem jest poprawa ogólnej społeczności poprzez inicjatywy takie jak oferowanie edukacji, szkolenia zawodowego i działania na rzecz lepszego środowiska.
Korzyści z mikrofinansowania
Bank Światowy szacuje, że ponad 500 milionów ludzi skorzystało bezpośrednio lub pośrednio z operacji związanych z mikrofinansowaniem. Międzynarodowa Korporacja Finansowa (IFC), część większej Grupy Banku Światowego, szacuje, że od 2014 r. Ponad 130 milionów osób bezpośrednio skorzystało z operacji związanych z mikrofinansowaniem. Jednak operacje te są dostępne tylko dla około 20% z trzech miliardów ludzi, którzy kwalifikują się jako najbiedniejsi na świecie.
Oprócz zapewnienia opcji mikrofinansowania, IFC pomogło stworzyć lub ulepszyć biura informacji kredytowej w 30 krajach rozwijających się. Opowiadał się również za dodaniem odpowiednich przepisów w 33 krajach regulujących działalność finansową.
Korzyści z mikrofinansowania wykraczają poza bezpośrednie skutki zapewniania ludziom kapitału. Z kolei przedsiębiorcy, którzy tworzą udane firmy, tworzą miejsca pracy, handel i ogólną poprawę ekonomiczną w społeczności. W szczególności wzmocnienie pozycji kobiet, podobnie jak wiele organizacji mikrofinansowych, może prowadzić do większej stabilności i dobrobytu rodzin.
Spór o zysk
Chociaż istnieją niezliczone historie sukcesu, od mikroprzedsiębiorców rozpoczynających działalność w zakresie zaopatrzenia w wodę w Tanzanii, po pożyczkę w wysokości 1 500 USD, która pozwoliła rodzinie otworzyć restaurację z grillem w Chinach, po imigrantów w Stanach Zjednoczonych, którzy mogą budować własne firmy mikrofinansowanie bywało czasem przedmiotem krytyki.
Podczas gdy stopy procentowe mikrofinansów są generalnie niższe niż w bankach konwencjonalnych, krytycy zarzucają, że operacje te zarabiają pieniądze na biednych - szczególnie od czasu trendu w instytucjach mikrofinansowych nastawionych na zysk, takich jak BancoSol w Boliwii i wyżej wspomniane SKS (które faktycznie zaczęła jako organizacja non-profit (NPO), ale w 2003 roku stała się organizacją non-profit.)
Jednym z największych i najbardziej kontrowersyjnych jest meksykański Compartamos Banco. Bank powstał w 1990 roku jako organizacja non-profit. Jednak 10 lat później zarząd postanowił przekształcić przedsiębiorstwo w tradycyjną spółkę nastawioną na zysk. W 2007 roku wszedł na giełdę meksykańską, a jego pierwsza oferta publiczna (IPO) przyniosła ponad 400 milionów dolarów. Podobnie jak większość innych firm mikrofinansowych, Compartamos Banco udziela stosunkowo małych pożyczek, obsługuje głównie kobiety i dzieli pożyczkobiorców na grupy.
Główna różnica polega na tym, w jaki sposób wykorzystuje środki, które zarabia na odsetkach i spłatach. Jak każda spółka publiczna, dystrybuuje je wśród akcjonariuszy. Natomiast instytucje non-profit przyjmują bardziej filantropijne stanowisko w odniesieniu do zysków, wykorzystując je do zwiększenia liczby osób, którym pomagają, lub do tworzenia większej liczby programów. Oprócz Compartamos Banco wiele dużych instytucji finansowych i innych dużych korporacji uruchomiło działy mikrofinansowania dla zysku, na przykład CitiGroup, Barclays i General Electric. Inne firmy utworzyły fundusze wspólnego inwestowania, które inwestują głównie w firmy mikrofinansowe.
Compartamos Banco i jego działacze nastawieni na zysk byli krytykowani przez wielu, w tym przez samego dziadka współczesnego mikrofinansowania, Muhammada Yunusa. Bezpośredni, pragmatyczny lęk polega na tym, że z powodu chęci zarabiania pieniędzy, wielcy bankierzy mikrofinansujący będą pobierać wyższe stopy procentowe, co może stworzyć pułapkę zadłużenia dla pożyczkobiorców o niskich dochodach. Ale Yunus i inni mają również bardziej fundamentalną obawę: motywacją do uzyskania mikrokredytu powinno być zmniejszenie ubóstwa, a nie zysk. Ze względu na swój charakter - i obowiązek akcjonariuszy - te spółki giełdowe działają przeciwko pierwotnej misji mikrofinansowania, pomagając biednym przede wszystkim.
W odpowiedzi Compartamos i inni mikrofinansujący dla zysku przeciwstawiają się temu, że komercjalizacja pozwala im działać wydajniej i przyciągać więcej kapitału, przyciągając inwestorów poszukujących zysku. Ich argument, stając się dochodowym biznesem, sprawia, że bank mikrofinansowy jest w stanie rozszerzyć swój zasięg, zapewniając więcej pieniędzy i pożyczek wnioskodawcom o niskich dochodach. Na razie jednak charytatywne i komercjalizowane mikrofinanserzy współistnieją.
Inne obawy
Oprócz podziału na przedsiębiorstwa mikrofinansowe typu non-profit i non-profit, istnieją inne uwagi. Niektórzy twierdzą, że pojedyncze mikrokredyty w wysokości 100 USD nie są wystarczające, aby zapewnić niezależność - raczej utrzymują odbiorców w transakcjach na poziomie egzystencji lub po prostu zaspokajają podstawowe potrzeby, takie jak żywność i schronienie.
Zdaniem tych krytyków lepszym podejściem jest tworzenie miejsc pracy poprzez budowę nowych fabryk i wytwarzanie nowych towarów. Przytaczają przykłady Chin i Indii, gdzie rozwój dużych gałęzi przemysłu doprowadził do stabilnego zatrudnienia i wyższych płac, co z kolei pomogło milionom wyjść z najniższego poziomu ubóstwa.
Inni krytycy twierdzą, że obecność wypłat odsetek, jakkolwiek niska, nadal stanowi obciążenie. Pomimo zdrowych stóp spłaty nadal istnieją pożyczkobiorcy, którzy nie mogą spłacać pożyczek z powodu niepowodzenia ich przedsięwzięć, katastrofy osobistej lub innych przyczyn. Tak więc ten zwiększony dług może sprawić, że odbiorcy mikrokredytu będą jeszcze biedniejsi niż w chwili rozpoczęcia.