Robert M. Solow
Robert M. Solow jest wybitnym amerykańskim ekonomistą i emerytowanym profesorem w Massachusetts Institute of Technology. Solow jest laureatem zarówno Nagrody Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych w 1987 r., Jak i laureatem Medalu Johna Batesa Clarka w 1961 r., Nagrody dla ekonomistów poniżej czterdziestki, którzy wnoszą wybitny wkład w tę dziedzinę.
Kluczowe dania na wynos
- Robert M. Solow jest amerykańskim ekonomistą i emerytowanym profesorem MIT, który zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii oraz Medal John Bates Clarke przyznawany ekonomistom poniżej 40 roku życia.
- Jest dobrze znany z rozwijania koncepcji resztkowej Solow, która wyjaśnia rolę technologii we wzroście wydajności dla gospodarki.
- Oprócz środowiska akademickiego, Solow służył także rządowi jako członek Rady Doradców Ekonomicznych za prezydenta Kennedy'ego oraz w Prezydenckiej Komisji ds. Utrzymania Dochodu za prezydenta Nixona.
Zrozumienie kariery Roberta M. Solowa
Solow jest najbardziej znany z pracy nad teorią wzrostu, która pomogła mu we współpracy przy opracowaniu neoklasycznego modelu wzrostu Solow-Swan, przełomowej teorii ekonomii. Został odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności w 2014 roku za wybitny wkład w teorię i praktykę ekonomiczną.
Edukacja Solowa
Solow urodził się na Brooklynie w 1924 r. W wieku szesnastu lat otrzymał stypendium na Harvard University. W 1942 r. Solow opuścił uniwersytet, aby dołączyć do armii amerykańskiej, gdzie służył podczas II wojny światowej w Afryce Północnej i na Sycylii, po czym wrócił na Harvard w 1945 r.
Jako student Harvardu został asystentem naukowym pod kierunkiem profesora i ekonomisty Wassily Leontiefa i wniósł wkład w metodę analizy przepływów międzygałęziowych w ekonomii, którą Leontief pomógł opracować. W 1949 roku wziął stypendium do Kolumbii na badania i studia, a wkrótce potem został profesorem nadzwyczajnym w MIT.
W MIT Solow miał biuro obok Paula Samuelsona, innego wybitnego ekonomisty, który wprowadził badania Solowa w teorii wzrostu do swojej szóstej edycji „Economics: An Intro Analysis” Samuelsona.
Wkłady Solowa
Jedną z najważniejszych koncepcji, z których Solow jest dobrze znany, jest pozostałość Solowa. Uwzględnia rolę technologii w gospodarce poprzez pomiar jej wydajności w odniesieniu do stałej pracy i kapitału.
Koncepcja ma swoje korzenie w artykule z 1957 r. Zatytułowanym Zmiana techniczna i funkcja produkcji agregatów. Na podstawie danych produktu narodowego brutto (PNB) Solow doszedł do wniosku, że połowa jego ogólnego wzrostu nastąpiła z powodu pracy i kapitału. Pozostałe zmiany techniczne dotyczyły.
W 1958 r. Solow był współautorem „Programowania liniowego i analizy ekonomicznej”, a później wydał „Teorię wzrostu - ekspozycję” w 1970 r. I „Rynek pracy jako instytucja społeczna” w 1990 r.
Współpraca Solowa z Samuelsonem przyniosła wiele owoców, a dwaj ekonomiści wspólnie pracują nad teorią wzrostu von Neumanna, teorią kapitału, programowaniem liniowym i krzywą Phillipsa.
Oprócz swojego wkładu w akademicką dziedzinę ekonomii, Solow służył również rządowi jako członek Rady Doradców Ekonomicznych pod przewodnictwem Prezydenta Kennedy'ego oraz w Prezydenckiej Komisji ds. Utrzymania Dochodu za Prezydenta Nixona.
Jako profesor Solow wniósł niezliczony wkład w prowadzenie wielu jego studentów w ich karierach jako ekonomistów, w tym kilku dodatkowych laureatów Nagrody Nobla, takich jak były student Peter Diamond, który otrzymał nagrodę w 2010 roku. Solow przeszedł na emeryturę w 1995 roku, ale nadal ma biuro w MIT, a on kontynuuje badania i publikuje w wieku 91 lat.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.