Umowa Smithsona
Umowa Smithsona była umową tymczasową wynegocjowaną w 1971 r. Między dziesięcioma wiodącymi krajami rozwiniętymi na świecie, a mianowicie Belgią, Kanadą, Francją, Niemcami, Włochami, Japonią, Niderlandami, Szwecją, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi. Umowa dostosowała system stałych kursów walutowych ustanowiony na mocy umowy z Bretton Woods. Umowa była skomplikowanym systemem opartym na złocie, który zaczął się rozwiązywać w latach 60. XX wieku, gdy globalne zapasy złota stały się niewystarczające, aby zaspokoić globalny popyt na rezerwy międzynarodowe. Umowa Smithsona doprowadziła do częściowej dewaluacji dolara amerykańskiego, ale nie wystarczyła, aby rozwiązać podstawowe problemy umowy z Bretton Woods, i trwała zaledwie 15 miesięcy przed upadkiem szerszego systemu.
Wyjaśnienie umowy Smithsona
Porozumienie Smithsona stało się konieczne, gdy ówczesny prezydent USA Richard Nixon przestał pozwalać zagranicznym bankom centralnym wymieniać dolary amerykańskie na złoto w sierpniu 1971 r. Gwałtowny skok stopy inflacji w USA pod koniec lat 60. XX wieku spowodował niestabilność istniejącego systemu i spowodował zmianę na obce waluty i złoto kosztem dolara amerykańskiego. Posunięcie prezydenta Nixona wywołało kryzys, który doprowadził do apelacji Międzynarodowego Funduszu Walutowego do negocjacji między grupą dziesięciu (G10). Negocjacje te z kolei doprowadziły do porozumienia Smithsona z grudnia 1971 r.
Umowa zdewaluowała dolara amerykańskiego o 8, 5% w stosunku do złota, podnosząc cenę uncji złota z 35 USD do 38 USD. Pozostałe kraje G10 zgodziły się również na przeszacowanie swoich walut w stosunku do dolara amerykańskiego. Prezydent Nixon pochwalił umowę za „najważniejszą umowę monetarną w historii świata”. Jednak system wartości nominalnej nadal się pogarszał. Spekulanci popchnęli wiele walut obcych w kierunku ich wyższych obecnie limitów wyceny, a wartość złota również wzrosła. Kiedy w lutym 1973 r. USA jednostronnie podjęły decyzję o dewaluacji dolara o 10%, podnosząc cenę złota do 42 USD za uncję, było to zbyt wiele dla systemu. Do 1973 r. Większość głównych walut przeszła ze stałego na zmienny kurs wymiany w stosunku do dolara amerykańskiego.
Umowa Smithsona i koniec złotego standardu
Decyzja prezydenta Nixona o „zamknięciu złotego okna” była końcem zobowiązania USA do ustalenia stałej ceny złota. Dolar amerykański był teraz walutą fiducjarną. Decyzje pomogły zakończyć odejście od standardu złota, który rozpoczął się na początku lat 30. XX wieku, kiedy Kongres uchwalił wspólną rezolucję, która zakazała wierzycielom domagania się spłaty złota. Prezydent Franklin D Roosevelt nakazał następnie osobom fizycznym zwrócić złoto i złote certyfikaty do Rezerwy Federalnej za ustaloną cenę.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.