Federalne oszczędności i pożyczki
Federalna instytucja oszczędnościowo-pożyczkowa jest rodzajem oszczędności, które od dawna koncentrowały się na hipotekach mieszkaniowych. Firmy te są zazwyczaj prywatnymi przedsiębiorstwami, które są własnością ich klientów. Można je jednak także handlować publicznie.
Jak działają federalne oszczędności i pożyczki
Federalne oszczędności i pożyczki mają swoje korzenie w stowarzyszeniach budowlanych i pożyczkowych, które były znane przed Wielkim Kryzysem. Podobnie jak ich poprzednicy, S&L koncentrują się na udostępnianiu kredytów mieszkaniowych osobom i rodzinom z klasy średniej.
Wiele stowarzyszeń budowlanych i pożyczkowych było instytucjami wzajemnie zarządzanymi - to znaczy należącymi do ich członków. W dużej mierze oparli się na modelu akumulacji akcji, zgodnie z którym członkowie zobowiązali się do zakupu akcji w stowarzyszeniu, a następnie mieli prawo zaciągać pożyczki w stosunku do wartości tych akcji w celu zakupu domu.
Kiedy jednak wiele z tych instytucji zaczęło walczyć w czasie kryzysu, administracje Hoovera i Roosevelta weszły do przeglądu branży. Rząd zapewnił czarter federalnych oszczędności i pożyczek oraz ustanowił system bankowości federalnej pożyczek domowych, aby zapewnić, że ci nowi - a przynajmniej rebrandowani - pożyczkodawcy mają wystarczającą płynność.
Kluczowe dania na wynos
- Federalne instytucje oszczędnościowe i pożyczkowe powstały w wyniku ruchu regulacyjnego, który nastąpił po wielkim kryzysie.
- Podmioty te koncentrują się na niedrogim finansowaniu hipotek, a także kont oszczędnościowych i czekowych.
- W wyniku kryzysu oszczędności i pożyczek Urząd Nadzoru Gospodarczego zaczął regulować te instytucje od 1989 do 2011 r.
- Od 2011 r. Depozyty S&L są chronione przez FDIC.
Depozyty w S&L czarterowanych przez federalne były ubezpieczone przez nową Federalną Korporację Ubezpieczeń Oszczędności i Pożyczek (FSLIC), której celem było zapewnienie deponentom gwarancji, że nie poniosą strat.
S&Ls kontra banki
Federalne firmy oszczędnościowo-pożyczkowe działają na dwa sposoby. Zgodnie z modelem wzajemnej własności, S&L jest własnością jego deponentów i kredytobiorców. Alternatywnie, S&L może zostać ustanowione przez grupę akcjonariuszy, którzy są właścicielami wszystkich akcji w gospodarce.
Różni się to od banków komercyjnych, które zazwyczaj są własnością i są zarządzane przez zarząd wybrany przez akcjonariuszy. Banki komercyjne są również bardziej zróżnicowane pod względem oferowanej oferty. Znaczna część ich pożyczek jest przeznaczona na firmy i projekty budowlane. Często oferują także szerszy zakres usług dla konsumentów, takich jak karty kredytowe i rozwiązania w zakresie zarządzania majątkiem.
Natomiast S & Ls są znacznie bardziej skoncentrowane na rynku hipotecznych kredytów mieszkaniowych. Zgodnie z prawem mogą pożyczyć do 20% swoich aktywów na kredyty komercyjne. Ponadto, aby zakwalifikować się do udzielenia pożyczki przez Federalny Bank Kredytów Domowych, S & L muszą wykazać, że 65% ich aktywów inwestuje się w kredyty mieszkaniowe i inne aktywa związane z konsumentem.
Historia federalnych oszczędności i pożyczek
Boom po II wojnie światowej był szczytem wpływów zbirów, a całkowita liczba S & L osiągnęła 6071 do 1965 roku. Wzrost ten byłby jednak zagrożony, gdy w 1966 roku Kongres ograniczył stopy procentowe, które S & Ls i banki komercyjne mogłyby obłożyć na rachunkach depozytowych. Kiedy w latach 70. wzrosły stopy procentowe, konsumenci zaczęli wycofywać swoje fundusze i umieszczać je na rachunkach, które oferowały wyższą rentowność. Co więcej, stagnacja gospodarcza oznaczała, że zbiry miały mniej pożyczkobiorców, którzy mogliby kwalifikować się do pożyczki.
Aby sprostać tym wyzwaniom, ustawodawcy przyjęli przepisy dotyczące deregulacji S&L na początku lat osiemdziesiątych. Mieli teraz na przykład możliwość oferowania szerszej gamy produktów i stosowania mniej restrykcyjnych procedur księgowych. Ale zamiast łagodzić problemy zbirów, przepisy zdawały się przyczyniać do wielu przypadków złego zarządzania i oszustw w późniejszej dekadzie. Do 1990 r. Rząd oszacował, że przewinienie S&L kosztowało amerykańską opinię publiczną aż 75 miliardów dolarów.
W reakcji na rosnącą niewypłacalność branży oszczędnościowo-pożyczkowej rząd w 1989 r. Przywrócił silniejszy nadzór i utworzył Biuro Nadzoru Oszczędzania. Ten organ regulacyjny, który sam jest oddziałem Departamentu Skarbu, pomógł zapewnić bezpieczeństwo i stabilność oszczędności i pożyczek członków. Został rozwiązany w 2011 r., A jego funkcje zostały podzielone na inne agencje. Depozyty oszczędnościowe i pożyczki były objęte ochroną Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów (FDIC) i pozostają takie do dziś.
Podczas gdy S&L przetrwały kryzys, ich rozpowszechnienie znacznie zmalało od zenitu w latach 60. Na dzień 31 grudnia 2018 r. Istniało 691 ubezpieczonych FDIC instytucji oszczędnościowych.