Jaką klasą dochodu jesteś?

Cały czas to słyszymy. Klasa średnia się kurczy. Płace są w stagnacji od dziesięcioleci. Rodziny borykają się z niepewnością finansową.

Czym jednak jest klasa średnia? Kto w tym jest, a kto nie? Czy to się kurczy? Co z tobą, której klasy dochodowej jesteś częścią? Okazuje się, że na te pytania trudno odpowiedzieć. Zaczniemy od niektórych danych.

Co mówią dane?

Według najnowszego raportu (wrzesień 2018) z Pew Research Center większość populacji USA (52%) należy do klasy średniej. Jest to niewielki wzrost w stosunku do 2015 r., Kiedy poprzedni Raport Pew wykazał, że klasa średnia stanowiła nieco mniej niż 50% populacji USA. Jednak niewielka większość znaleziona w 2018 r. Wciąż odzwierciedla długoterminową tendencję kurczącej się klasy średniej w porównaniu z latami 70., 80., 90. XX wieku i później.

Kluczowe dania na wynos

• Klasa średnia stanowi niewielką większość populacji Stanów Zjednoczonych (52%), ale wciąż jest to mniej niż prawie pół wieku.
• Udział dochodów uzyskanych przez klasę średnią spadł z 60% w 1970 r. Do 43% w 2014 r.
• Klasa średnia kurczy się ze względu na wzrost populacji na najniższym i najwyższym poziomie spektrum ekonomicznego.

Poprzedni raport Pew z 2015 roku wykazał, że (jak wspomniano powyżej) po raz pierwszy od co najmniej lat 60. XX wieku większość Amerykanów nie należała do klasy średniej. W 2015 r. Nieco mniej niż 50% dorosłych Amerykanów mieszkało w gospodarstwach domowych o średnim dochodzie (na poniższym wykresie zaokrągliło je do 50%) - w dół z 54% w 2001 r., 59% w 1981 r. I 61% w 1971 r. stwierdził, że udział dochodu w gospodarstwach domowych o średnim dochodzie spadł z 62% w 1970 r. do 43% w 2014 r. Klasa średnia zarówno zmniejszyła się, jak i zmniejszyła się liczba kulek dochodu.

Najniższy i najwyższy wzrost wspornika

Jednak najciekawszą częścią raportu Pew z 2015 r. Było stwierdzenie, że klasa średnia kurczy się nie tylko dlatego, że więcej ludzi jest biednych, ale także dlatego, że więcej ludzi jest bogatych. Odsetek osób o najniższych dochodach - zarabiających mniej niż dwie trzecie mediany dochodu - wzrósł o cztery punkty procentowe, z 16% do 20% populacji. W tym samym okresie odsetek Amerykanów w gospodarstwach domowych o najwyższych dochodach również wzrósł o 5 punktów od 1971 r., Przyjmując tę ​​grupę z 4% do 9% populacji.

Kurcząca się klasa średnia to mniej spadek wydajności całej populacji. Ponadto występuje większa polaryzacja tego, gdzie nadchodzi wzrost, na najniższym i najwyższym poziomie spektrum ekonomicznego. Nie chodzi więc tylko o to, że ludzie wypadają z klasy średniej i do klasy niższej, ale także do klasy wyższej, choć w mniejszej liczbie.

Zmiany demograficzne

Zauważ też, że stan amerykańskiej gospodarki zmienia się wraz ze zmianami demograficznymi w społeczeństwie amerykańskim. Przeciętnie populacja USA się starzeje. Starzenie się ma duży wpływ na medianę dochodu, ponieważ emeryci zazwyczaj żyją z oszczędności i generują niewielki dochód. Kraj jest również znacznie bardziej zróżnicowany niż w latach siedemdziesiątych. Na przykład wzrost liczby imigrantów obniża medianę dochodów, ponieważ imigranci średnio zarabiają i zarabiają mniej.

Jednak we wrześniu 2018 roku Pew podał, że 52% dorosłych Amerykanów należało do klasy średniej, zgodnie z danymi o dochodach z 2016 roku. Było 19% w wyższej klasie i 29% w niższej klasie. Według Pew dane wskazują, że klasa średnia ustabilizowała się.

Zobacz tabelę z poniższego raportu, aby zapoznać się z późniejszymi danymi na temat zmian w składzie klas od lat 70. XX wieku.

Kto traci grunt?

Jednak dane sugerują również, że rodziny z klasy średniej nadal tracą podstawy finansowe dla rodzin o wyższych dochodach. Podczas gdy mediana dochodu klasy wyższej wzrosła o 9% między 2010 a 2016 r., Mediana dochodu klasy średniej i niższej wzrosła o około 6% w tym samym okresie.

Jeśli spojrzymy na to dłużej, powiedzmy, w latach 2000-2016, zobaczymy, że tylko dochód klasy wyższej odzyskał się z poprzednich dwóch recesji gospodarczych. Dochody wyższej klasy były jedynymi, które wzrosły w ciągu tych 16 lat.

Ten podzielony na segmenty wzrost przyczynił się jedynie do trendu, który utrzymuje się od lat 70. XX w., Kiedy klasa wyższa odbiegała od klasy średniej i niższej. W innym artykule Pew stwierdził, że luki w zamożności między rodzinami o wyższych dochodach a rodzinami o średnich i niższych dochodach były na najwyższych kiedykolwiek odnotowanych poziomach.

Kawałek Pew z 2018 r. Podał, że w 2016 r. Mediana dochodu dla klasy o wyższych dochodach wyniosła 187 872 USD. Podczas gdy dla klasy średniej było to 78 442 USD, a dla klasy niższej było 25 6424 USD (w 2016 roku; liczby odzwierciedlają trzyosobowe gospodarstwo domowe).

Top 1%

Gdy spojrzymy na najwyższy 1%, trendy te są tylko przesadzone. Według raportu Instytutu Polityki Gospodarczej z 2015 r. W Stanach Zjednoczonych 1% najlepiej zarabiających zabiera do domu 21% dochodów USA. Możesz to zobaczyć, patrząc na tabelę z poniższego raportu. Te udziały w dochodach są zbliżone do historycznych poziomów dla 1%.

Według tego samego raportu średni dochód 1% w 2015 r. Wyniósł 1 316, 985 USD. Aby nawet zostać członkiem 1%, trzeba było zarobić 421 926 USD. (Jest to ponad dwukrotność mediany dochodu pewnej wyższej klasy dochodowej Pew w 2016 r. W wysokości 187 872 USD).

Top 1% osób zarabiających w USA zdobywa 21% amerykańskich dochodów.

W jakiej klasie jestem?

Tak więc oczywistym pytaniem jest: Gdzie mnie to opuszcza? Do której klasy należę?

Dane o dochodach opublikowane przez US Census Bureau pokazują, że mediana dochodu gospodarstwa domowego w 2017 r. Była najwyższa w historii i wyniosła 61 372 USD. Pew określa klasę średnią jako osoby zarabiające od dwóch trzecich i podwajające medianę dochodu gospodarstwa domowego. Ta klasyfikacja Pew oznacza, że ​​kategoria średniego dochodu składa się z osób zarabiających gdzieś pomiędzy 40 500 USD i 122 000 USD.

Ci, którzy zarabiają mniej niż 39 500 USD, stanowią grupę o niższych dochodach, a ci, którzy zarabiają ponad 118 000 USD, stanowią grupę o wyższych dochodach. Łatwe, prawda? Po prostu weź dochód gospodarstwa domowego i sprawdź, gdzie pasujesz, biorąc pod uwagę te liczby.

Lokalizacja ma znaczenie

Problem polega na tym, że twoje 61 372 $ prawdopodobnie nie daje ci takiego samego życia, jak twój kuzyn 61 372 $ w innej części kraju. Życie rodzin sprawiających, że średni dochód wygląda zupełnie inaczej, biorąc pod uwagę bardzo różne poziomy kosztów utrzymania w całych Stanach Zjednoczonych

To przeżycie może utrudnić określenie twojego statusu dochodowego. W raporcie dla Urban Institute zatytułowanym „Rosnące rozmiary i dochody wyższej klasy średniej”, Stephen Rose, nierezydent, pisze o tym;

Ponieważ ludzie żyją w społecznościach o podobnych dochodach, uważają się za bliskich środka, ponieważ sytuacja ich sąsiadów jest podobna do ich własnych, nawet jeśli ich dochody są znacznie poniżej lub powyżej mediany amerykańskiej.

Ludzie łącznie mieszkają, pracują i utrzymują kontakty towarzyskie z osobami o podobnych dochodach. Z tego powodu często nie mamy dokładnych punktów odniesienia, które pomogłyby nam ocenić nasz aktualny status klasy.

Spójrz na tę mapę, aby poznać różne poziomy zamożności występujące w różnych obszarach kraju (dane ze spisu powszechnego z 2012 r.).

Gdzie stoisz?

Jeśli chcesz dokładnie wiedzieć, jak pasujesz do macierzy klas dochodowych, Pew Research Center ma niedawno zaktualizowany kalkulator dochodów. Możesz podzielić swój status klasy najpierw według stanu, obszaru metropolitalnego, dochodów przed opodatkowaniem i członków gospodarstwa domowego, a następnie według poziomu wykształcenia, wieku, rasy i stanu cywilnego.

Według kalkulatora pensja przed opodatkowaniem w wysokości 45 000 USD za trzyosobowe gospodarstwo domowe w Jackson w stanie Tenn. Stawia cię w klasie średniej wraz z 50% dorosłych w Jackson. Jednak ta sama pensja w tym samym gospodarstwie domowym w dzielnicy metra w Nowym Jorku stawia Cię w niższej klasie, wraz z 31% dorosłych w okolicy. Podatki stanowe i miejskie są różne, dostęp do opieki zdrowotnej jest różny, życie w mieście jest drogie, a dzieci - drogie. Wszystkie te czynniki mogą mieć wpływ na to, w jakiej klasie się czujesz, niezależnie od tego, co mówią statystyki krajowe.

Jaka jest twoja klasa dochodu?

Trzy nowe sposoby spojrzenia na klasę w Ameryce

Okazuje się, że niższa klasa, klasa średnia i klasa wyższa są trudnymi terminami. Kalkulator dochodu Pew jest dobrym początkiem do nauki, gdzie stawia cię dochód, biorąc pod uwagę miejsce zamieszkania i pewne czynniki środowiskowe. Jednak w tej klasie chodzi nie tylko o to, ile zarabiasz. Zanim opuścimy ten temat, warto zastanowić się, w jaki sposób inne czynniki wpływają na to, kim i gdzie jesteś.

Kapitał społeczny i kulturowy

Zacznij od kapitału społecznego i kulturowego, koncepcji zadebiutowanej w 1986 roku przez francuskiego socjologa i intelektualistę publicznego Pierre'a Bourdieu. W jego eseju „Formy kapitału” nakreślono, w jaki sposób różne formy klasy kształtu kapitału. Powiedział, że oprócz kapitału ekonomicznego istnieje kapitał społeczny i kulturowy.

Kapitał społeczny to twoje powiązania. To z kim znasz, z kim się spotykasz i który jest w twoim kręgu. Według Bourdieu jest to członkostwo w grupie. Jeśli kiedykolwiek słyszałeś, jak ktoś powiedział: „to nie to, co wiesz, to to, co wiesz”, znasz ideę kapitału społecznego.

Kapitał kulturowy jest nieco mniej konkretny, ale zasadniczo jest to czyjaś znajomość kultury. Ten kapitał kulturowy obejmuje poziom wykształcenia, umiejętności, wiedzę i gust kulturowy, sposoby zachowania, mówienia i ubierania się. To sposób, w jaki komunikujesz się poprzez swoje zachowanie, że masz szczególny status społeczny.

Kiedy mówimy o klasie, ważne jest, aby pamiętać, że nie jest to tylko kwestia dochodu lub kapitału ekonomicznego, nawet jeśli bierzesz pod uwagę koszty utrzymania i przeżycia. Ten dodatkowy wpływ wynika z tego, że istnieją inne formy pieniądza. Kapitał społeczny i kulturowy oferuje różne rodzaje walut i nieco inny rodzaj statusu klasowego. Należy również zauważyć, że posiadanie jednej z tych form kapitału znacznie ułatwia pozyskanie dwóch pozostałych.

Top 20, dół 80

Oznaczenia górny, środkowy i dolny mogą już nie być najlepszym sposobem na sprawdzenie, gdzie pasujesz. Nie jest też popularnym zmarszczeniem w naszej polityce - 1% w porównaniu do 99%. Twoja klasa dochodów może być czymś innym, co może mieć znaczący wpływ na twoje życie i gospodarkę narodu.

W swojej książce Dream Hoarders: Jak amerykańska wyższa klasa średnia zostawia wszystkich w proch, dlaczego to jest problem i co z tym zrobić, starszy członek Brookings Institution, Richard V. Reeves, rozbija amerykański system klasowy, nie w kategoriach 1% i 99%, ale w kategoriach 20% i 80%. Górne 20% wyróżnia się na wiele sposobów.

W recenzji książki „Dlaczego 20%, a nie 1% to prawdziwy problem”, „ The Economist informuje, że chociaż” w latach 1979–2013 średnie dochody dla najniższych 80% amerykańskich gospodarstw domowych wzrosły o 42%. ... dla kontrastu, te z następnych najbogatszych 19% wzrosły o 70%, a z górnych 1% o 192%. " Innymi słowy, najwyższy 1% nie jest jedyną klasą dochodową odsuwającą się od reszty kraju.

Największe 20% to prawnicy, lekarze i kierownicy, od prezesów i nie tylko. Pobierają się później, są lepiej wykształceni i mają większe i bogatsze sieci społecznościowe. Są też zdrowsze - mają statystycznie niższe wskaźniki chorób serca i otyłości.

Reeves twierdzi, że ta klasa jest niezbędna do zrozumienia nierówności z dwóch powodów. Po pierwsze, klasa ta postrzega ich status społeczno-ekonomiczny jako klasę średnią, podczas gdy faktyczne okoliczności sytuują ich w grupie najbogatszych narodów. Ponieważ jednak nie są to 1%, zwykle nie skupiamy się na ich zachowaniu.

Drugi powód jest taki, że ten największy kwintyl osób zarabiających - zarabiających ponad 112 000 USD rocznie - był dużym beneficjentem rozwoju kraju. 20% najlepiej zarabiających może nie widzieć zysków osiąganych przez 1% najwyższy poziom w Ameryce, ale ich płace i inwestycje wzrosły i cieszą się komfortem życia na szczycie.

Co więcej, ten kwintyl stanowi znaczną część udziału w dochodzie narodowym, a Reeves argumentuje, że jeśli kraj chce zwiększyć dochody z podatku dochodowego, aby zapłacić za programy społeczne, jak chciałaby wielu Demokratów, polityka będzie musiała skupić się na najlepszych 20% .

W każdym razie to coś więcej niż cieszenie się komfortem. Według Reevesa, górne 20% angażuje się również w różne formy „gromadzenia okazji” - zapewniając, że ich dzieci mają lepszą szansę na pozostanie w tych górnych 20% zarabiających - poprzez „przepisy dotyczące strefowania i szkoły, licencje zawodowe, aplikacje na studia procedury i przydział staży. ” Kształtuje to amerykańską ideę siebie jako merytokracji.

Co dzieje się z mobilnością ekonomiczną

Ile mobilności ekonomicznej doświadczyłeś - i oczekujesz dla swojej rodziny - to kolejny aspekt do rozważenia, gdy myślisz o klasie dochodów. W artykule w „ The Atlantic ”, „9, 9 procent to nowa amerykańska arystokracja”, Matthew Stewart przekonuje, że chociaż jesteśmy świadomi nierówności w Ameryce, to mamy w tym nieco rację, ponieważ „w Stanach Zjednoczonych wszyscy ma szansę zrobić skok, mobilność uzasadnia nierówność. ” Dlatego lubimy myśleć i twierdzić.

Jednak „wbrew popularnemu mitowi mobilność ekonomiczna w krainie możliwości nie jest wysoka i spada”. Istnieje koncepcja zwana elastycznością zarobków międzypokoleniowych (IGE). Zasadniczo IGE mierzy, w jakim stopniu dochód dziecka jest iloczynem dochodu jego rodzica. Zero oznaczałoby, że nie ma związku między dochodem rodzicielskim a dochodem dziecka, a wynik jednego wskazuje, że dochód rodziców całkowicie determinuje dochód dziecka.

W Stanach Zjednoczonych wartość IGE wynosi około 0, 5. Dla porównania, to więcej niż „prawie każda inna rozwinięta gospodarka”. Nie dotyczy to godnych pochwały poziomów mobilności ekonomicznej ani równych szans.

W tym samym artykule Stewart cytuje pracę ekonomisty i byłego przewodniczącego Rady Doradców Ekonomicznych Obamy, Alana Kruegera. Krueger stwierdził, że rosnący bezruch i rosnące nierówności nie są nieskorelowanymi trendami. „To tak, jakby ludzkie społeczeństwa miały naturalną tendencję do rozdzielania się, a następnie, gdy klasy są wystarczająco daleko od siebie, do krystalizacji”.

Klasa jest względna: nierówność i jej skutki

Co konsolidacja bogactwa w rękach coraz mniej wpływa na czyjeś poczucie klasy dochodowej? Niektóre z nich zależą od świadomości. Wiedza i doświadczenie dotyczące nierówności zmieniają postrzeganie i zachowanie. Ta świadomość ma różne implikacje na różnych krańcach spektrum. W artykule z New Yorkera „Psychologia nierówności” Elizabeth Kolbert bada właśnie to.

Doświadczenie poczucia słabości

Kolbert omawia to, opisując odkrycia psychologa Keitha Payne'a, profesora UNC i autora The Broken Ladder: Jak nierówność wpływa na nasz sposób myślenia, życia i umierania. Według Payne pisze: „... to, co jest naprawdę szkodliwe w byciu biednym ... to subiektywne doświadczenie bycia biednym”. To subiektywne doświadczenie czucia się mniej uprzywilejowanym w porównaniu z otaczającymi nas ludźmi ma wpływ na zachowanie, ponieważ „ludzie, którzy uważają się za biednych, podejmują różne decyzje i, ogólnie rzecz biorąc, gorsze”.

To nie jest niesprawiedliwa charakterystyka. W artykule historyka Rutgera Bregmana opowiadającym się za uniwersalnym dochodem podstawowym pisze: „To trudne pytanie, ale spójrz na dane: biedni ludzie pożyczają więcej, oszczędzają mniej, palą więcej, mniej ćwiczą, piją więcej i jedzą mniej zdrowo”. Ponadto Payne cytuje badania, które sugerują, że biedni częściej podejmują ryzykowne zachowania.

Nierzadko w narracji wokół ubóstwa sugeruje się, że ludzie są biedni z powodu złych decyzji, ale nowe badania dowodzą, że jest odwrotnie. W swojej książce „ Niedobór: dlaczego tak mało znaczy, ekonomista Sendhil Mullainathan i naukowiec behawioralny Eldar Shafir badają to, co nazywają„ sposobem myślenia o niedoborze ”.

Recenzja książki w The Economist dobrze podsumowuje ich pracę. Kiedy ktoś czuje, że brakuje mu podstawowych zasobów - pieniędzy, przyjaciół, czasu, kalorii - jego umysł działa w zasadniczo odmienny sposób.

Sposób myślenia o niedoborze ma dwie zalety.

1. Umysł koncentruje się na palących potrzebach, z wielkim skupieniem.
2. To „daje ludziom głębsze poczucie wartości” tego, czego wydają się im brakować - mają znacznie lepsze pojęcie o wartości dolara, gdyby je mieli.

Sposób myślenia może również osłabić umysł. „Skraca horyzonty człowieka i zawęża jego perspektywę, tworząc niebezpieczną wizję tunelu”. Powoduje to znaczny niepokój, osłabienie siły mózgowej i „zmniejszenie mentalnej” przepustowości. ”„ Para przytacza eksperymenty pokazujące, że złe samopoczucie „obniża IQ osoby nawet o jedną noc bez snu”.

Tak więc praca w ich książce „ Niedobór” sugeruje, że bycie biednym zmienia sposób myślenia i zachowania ludzi. Później, w artykule Kolberta, Payne cytuje badania, które jego zdaniem „dostarczyły pierwszego dowodu, że sama nierówność może powodować ryzykowne zachowania”.

Badania Payne, Mullainathan i Shafir wskazują, że wady, które niektórzy ludzie uważają za nieodłączne od biednych, są wynikiem samego ubóstwa.

„Dyskomfort” związany z ekstremalnym bogactwem

Bogaci również odczuwają pewien dyskomfort w związku z tą konsolidacją bogactwa, ale z różnych powodów. W swojej książce Uneasy Street: The Anxcies of Affluence socjolog Rachel Sherman przeprowadza wywiady z członkami 1% i pyta ich o jedną rzecz, o której woleliby nie rozmawiać, o ich bogactwie i przywileju.

Sherman rozróżnia dwie podgrupy na 1% - zorientowaną na górę i na dół. Zorientowani w górę „nie myśleli nawet o sobie, że są uprzywilejowani społecznie”, ponieważ mieli tendencję do spędzania czasu w homogenicznych grupach ekonomicznych, w których ludzie mieli tyle samo lub więcej pieniędzy niż oni. Ukierunkowani na dół, z bardziej zróżnicowanymi gospodarczo sieciami społecznościowymi, „częściej postrzegali siebie jako uprzywilejowanych” i odczuwali poważny dyskomfort związany z tą sytuacją.

W swoim artykule Kolbert całkiem ładnie podsumowuje jedno z głównych odkryć Shermana, niezależnie od tego, w którą stronę zwrócili się uprzywilejowani; „... uprzywilejowani wolą nie myśleć o sobie w ten sposób”.

W artykule dla „New York Timesa” Sherman pisze, że ta klasa „opisała siebie jako„ normalnych ludzi ”, którzy ciężko pracowali i spędzili ostrożnie, dystansując się od powszechnych stereotypów zamożnych jako ostentacyjni, samolubni, snobistyczni i uprawnieni”. Sherman odkrył, że bardzo bogaci starali się zdystansować od tych opisów, nie tylko w opisie, ale także w zachowaniu. Kolbert cytuje Shermana piszącego o tych opisach i zachowaniach jako iluminujący „moralne konflikty o posiadanie przywileju”.

To ma sens. Nikt nie chce być postrzegany jako samolubny, uprawniony lub nie zasługujący na bogactwo. Ostatecznie jednak Sherman twierdzi, że „takie posunięcia [od 1%] pomagają zamożnym ludziom radzić sobie z dyskomfortem związanym z nierównością, co z kolei sprawia, że ​​nierówności tej nie można rozmawiać uczciwie ani zmieniać”.

Skomplikowane pytanie

Klasa to skomplikowane pytanie. Obejmuje więcej niż tylko dochód. Obejmuje koszty utrzymania, wybory stylu życia i przeżycia. Składa się z kapitału społecznego i kulturowego. Tak więc, podczas gdy kalkulator dochodów Pew może nam powiedzieć, gdzie stoimy, doświadczenie klasowe jest całkowicie względne. Ludzie wywnioskowują swoją klasę na podstawie wskazówek z najbliższego otoczenia - swojego sąsiedztwa, miejsca pracy, środowisk społecznych.

Klasa średnia ustabilizowała się, ale traci udział w przychodach, głównie do najwyższych 20%, a zwłaszcza do najwyższych 1%. Kiedy mówimy o skutkach klasy w Ameryce, powinniśmy pamiętać o 20% i 1%, ponieważ zachowanie i wybory obu tych grup wydają się powodować rosnącą nierówność klasową i bezruch.

Większość ludzi myśli o sobie jako o klasie średniej. Jednak prawda jest taka, że ​​do klasy średniej należą ludzie o bardzo różnych stylach życia i troskach. 20% wyższa klasa Pew to w zasadzie 20% Reevesa. Ludzie należący do dolnych części tego kwintyla mogą nie czuć się szczególnie bogaci, jeśli osoby wokół nich są znacznie bogatsze. Co więcej, ludzie, którzy nie uważają się za klasę średnią, mogą rozwijać wzorce zachowań związane z tym, czy czują się biedni, czy bogaci, nie zdając sobie z tego sprawy.