Strategia 130–30
Strategia 130–30 odnosi się do metodologii inwestowania stosowanej przez inwestorów instytucjonalnych. Strategia jest stosowana w funduszu na rzecz efektywności kapitałowej. Wykorzystuje dźwignię finansową poprzez zwieranie zapasów o słabych wynikach, a dzięki środkom pieniężnym otrzymywanym przez zwieranie tych zapasów nabywa akcje, które mogą przynieść wysokie zyski. Oznaczenie 130-30 oznacza wykorzystanie racji w wysokości 130 procent kapitału początkowego przeznaczonego na długie pozycje i osiągnięcie tego poprzez przyjęcie 30% kapitału początkowego z zapasów zwarciowych. Często inwestorzy będą naśladować indeks, taki jak S&P 500, wybierając akcje dla tej strategii.
Kluczowe dania na wynos
- W tej strategii inwestowania wykorzystuje się zwarcie zapasów i przeznaczenie środków pieniężnych na zwarcie tych udziałów na zakup i utrzymanie najlepiej ocenianych zapasów na wyznaczony okres.
- Strategie te zwykle działają dobrze w celu ograniczenia wypłaty inwestycji.
- Wydaje się, że nie nadążają za dużymi średnimi całkowitych zwrotów, ale mają lepiej skorygowane o ryzyko zwroty.
Zrozumienie strategii 130–30
Aby zaangażować się w strategię 130-30, zarządzający inwestycjami może uszeregować zapasy stosowane w S&P 500 od najlepszych do gorszych przy oczekiwanym zwrocie, co sygnalizują wcześniejsze wyniki. Menedżer będzie korzystał z szeregu źródeł danych i reguł do uszeregowania poszczególnych zapasów. Zazwyczaj zapasy są uszeregowane według kryteriów wyboru (na przykład całkowitych zwrotów, wyników skorygowanych o ryzyko lub względnej siły) w wyznaczonym okresie wstecznym wynoszącym sześć miesięcy lub rok. Zapasy są następnie klasyfikowane od najlepszych do najgorszych.
Z najlepszych pozycji w rankingu menedżer zainwestowałby 100% wartości portfela i krótko sprzedał akcje o najniższym rankingu, do 30% wartości portfela. Środki pieniężne uzyskane z krótkiej sprzedaży zostałyby ponownie zainwestowane w akcje o najwyższej pozycji, co umożliwi większą ekspozycję na akcje o wyższej pozycji.
130-30 Zapasy strategiczne i zapasowe
Strategia 130-30 obejmuje krótką sprzedaż jako znaczącą część jej działalności. Skrócenie akcji wiąże się z pożyczeniem papierów wartościowych od innej strony, najczęściej brokera, i wyrażeniem zgody na zapłacenie oprocentowania jako opłaty. Pozycja ujemna jest następnie rejestrowana na rachunku inwestora. Następnie inwestor sprzedaje nowo nabyte papiery wartościowe na otwartym rynku po bieżącej cenie i otrzymuje gotówkę na zamianę. Inwestor czeka na amortyzację papierów wartościowych, a następnie odkupuje je po niższej cenie. W tym momencie inwestor zwraca zakupione papiery wartościowe brokerowi. W przypadku odwrotnej czynności od pierwszego zakupu, a następnie sprzedaży papierów wartościowych, zwarcie nadal pozwala inwestorowi na zysk.
Krótka sprzedaż jest znacznie bardziej ryzykowna niż inwestowanie w długie pozycje w papiery wartościowe; dlatego w strategii inwestycyjnej 130-30 menedżer położy większy nacisk na długie pozycje niż krótkie. Krótka sprzedaż stawia inwestora w pozycji nieograniczonego ryzyka i ograniczonej nagrody. Na przykład, jeśli inwestor skróci notowanie akcji na poziomie 30 USD, to najwięcej, co może zyskać, to 30 USD (minus opłaty), a najwięcej, co może stracić, jest nieskończona, ponieważ cena akcji może technicznie wzrosnąć na zawsze.
Fundusze hedgingowe i towarzystwa funduszy inwestycyjnych zaczęły oferować narzędzia inwestycyjne w postaci funduszy private equity, funduszy wspólnego inwestowania, a nawet funduszy będących przedmiotem obrotu giełdowego, które są zgodne z wariantami strategii 130–30. Ogólnie rzecz biorąc, instrumenty te mają mniejszą zmienność niż indeksy referencyjne, ale często nie osiągają większych całkowitych zwrotów. Według niektórych szacunków na tego typu strategie zainwestowano ponad 100 miliardów dolarów na całym świecie.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.