Największe oszustwa giełdowe wszechczasów

Zrozumienie, jak katastrofy zdarzały się inwestorom w przeszłości, mogą pomóc obecnym inwestorom uniknąć ich w przyszłości. Oto niektóre z najbardziej znaczących przypadków firm zdradzających swoich inwestorów. Niektóre z tych przypadków są naprawdę niesamowite. Spróbuj spojrzeć na nie z perspektywy akcjonariusza. Niestety, zaangażowani akcjonariusze nie mieli możliwości dowiedzenia się, co się naprawdę dzieje, ponieważ zostali oszukani w celu zainwestowania.

ZZZZ Best, 1986

Barry Minkow, właściciel tej firmy, twierdził, że ta firma do czyszczenia dywanów z lat 80. stanie się „General Motors czyszczenia dywanów”. Wyglądało na to, że Minkow budował korporację wartą wiele milionów dolarów, ale zrobił to poprzez fałszowanie i kradzież. Stworzył ponad 10 000 fałszywych dokumentów i paragonów sprzedaży, niczego nie podejrzewając.

Chociaż jego działalność była całkowitym oszustwem mającym na celu oszukanie audytorów i inwestorów, Minkow wydał ponad 4 miliony dolarów na wynajem i remont biurowca w San Diego. ZZZZ Best wszedł na giełdę w grudniu 1986 roku, ostatecznie osiągając kapitalizację rynkową na poziomie ponad 200 milionów dolarów. O dziwo, Barry Minkow był wtedy nastolatkiem! Został skazany na 25 lat więzienia.

Centennial Technologies, 1996

W grudniu 1996 r. Emanuel Pinez, dyrektor generalny Centennial Technologies i jego kierownictwo odnotowali, że firma osiągnęła 2 miliony dolarów przychodów z kart pamięci PC. Jednak firma naprawdę wysyłała kosze z owocami do klientów. Następnie pracownicy stworzyli fałszywe dokumenty jako dowód, że rejestrują sprzedaż. Akcje Centennial wzrosły o 451% do 55, 50 USD za akcję na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (NYSE).

Według Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) między kwietniem 1994 r. A grudniem 1996 r. Centennial zawyżyła swoje zyski o około 40 milionów dolarów. O dziwo, firma odnotowała zyski w wysokości 12 milionów dolarów, kiedy straciła około 28 milionów dolarów. Zapasy spadły do ​​mniej niż 3 USD. Ponad 20 000 inwestorów straciło prawie całą swoją inwestycję w spółkę, która kiedyś uważana była za ukochaną z Wall Street.

Bre-X Minerals, 1997

Ta kanadyjska firma była zaangażowana w jedno z największych oszustw giełdowych w historii. Jego indonezyjska własność złota, która według doniesień zawiera ponad 200 milionów uncji, była uważana za najbogatszą kopalnię złota. Cena akcji Bre-X gwałtownie wzrosła do poziomu 280 $ (z uwzględnieniem podziału), przez co milionerzy stali się zwykłymi ludźmi z dnia na dzień. W szczytowym momencie kapitalizacja rynkowa Bre-X wyniosła 4, 4 miliarda USD.

Partia zakończyła się 19 marca 1997 r., Kiedy kopalnia złota okazała się nieuczciwa, a zapasy spadły wkrótce potem. Głównymi przegranymi były: fundusz emerytalny sektora publicznego w Quebecu, który stracił 70 milionów dolarów, plan emerytalny dla nauczycieli Ontario, który stracił 100 milionów dolarów, oraz Rada Emerytur Pracowników Miejskich Ontario, która straciła 45 milionów dolarów.

Enron, 2001

Przed tą klęską Enron, firma handlująca energią z Houston, była siódmą co do wielkości firmą w Stanach Zjednoczonych pod względem przychodów. Dzięki niektórym skomplikowanym praktykom księgowym, które obejmowały korzystanie z firm-skorup, Enron był w stanie zatrzymać dług o wartości setek milionów. W ten sposób oszukał inwestorów i analityków, którzy myśleli, że ta firma jest bardziej zasadniczo stabilna niż w rzeczywistości. Ponadto firmy-skorupy, prowadzone przez kierownictwo Enronu, odnotowywały fikcyjne przychody, zasadniczo wielokrotnie rejestrując jeden dolar przychodów. Ta praktyka stworzyła wrażenie niesamowitych zarobków.

W końcu rozwinęła się złożona sieć podstępu, a cena akcji spadła z ponad 90 USD do mniej niż 70 centów. Gdy upadł Enron, wraz z nim upadł Arthur Andersen, piąta wiodąca firma księgowa na świecie. Andersen, audytor Enrona, po prostu implodował po tym, jak David Duncan, główny audytor Enronu, nakazał zniszczenie tysięcy dokumentów. Fiasko w Enron po raz kolejny sprawiło, że wyrażenie „ugotować książki” stało się domowym terminem.

WorldCom, 2002

Niedługo po upadku Enronu rynek akcji wstrząsnął kolejnym skandalem księgowym o wartości miliarda dolarów. Gigant telekomunikacyjny WorldCom został poddany intensywnej analizie po kolejnym przypadku poważnego „gotowania książek”. WorldCom odnotował koszty operacyjne jako inwestycje. Najwyraźniej firma uważała, że ​​długopisy biurowe, ołówki i papier były inwestycją w przyszłość firmy i dlatego przez kilka lat zwiększały (lub kapitalizowały) koszty tych przedmiotów.

Ogółem normalne koszty operacyjne o wartości 3, 8 miliarda USD, które wszystkie powinny być rejestrowane jako wydatki w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, zostały potraktowane jako inwestycje i były rejestrowane przez wiele lat. Ta mała sztuczka księgowa rażąco zawyżała zyski za rok, w którym poniesiono wydatki. W 2001 roku WorldCom odnotował zyski w wysokości około 1, 3 miliarda dolarów. W rzeczywistości jego działalność stawała się coraz bardziej nieopłacalna. Kto najbardziej ucierpiał w tej transakcji? Pracownicy; dziesiątki tysięcy z nich straciło pracę. Kolejnymi, którzy poczuli zdradę, byli inwestorzy, którzy musieli obserwować, jak gwałtownie spada cena akcji WorldCom, która spadła z ponad 60 USD do mniej niż 20 centów.

Tyco International, 2002

Ponieważ WorldCom już podważyło zaufanie inwestorów, kierownictwo Tyco zapewniło, że rok 2002 będzie niezapomnianym rokiem dla akcji. Przed skandalem Tyco była uważana za bezpieczną inwestycję typu blue chip, wytwarzającą komponenty elektroniczne, opiekę zdrowotną i sprzęt bezpieczeństwa. Podczas swojego panowania jako dyrektor generalny Dennis Kozłowski, który został zgłoszony przez BusinessWeek jako jeden z 25 najlepszych menedżerów korporacyjnych, wysysał hordy pieniędzy z Tyco w postaci niezatwierdzonych pożyczek i nieuczciwej sprzedaży akcji.

Wraz z CFO Mark Swartz i CLO Mark Belnick Kozłowski otrzymał 170 milionów dolarów pożyczek o niskim lub zerowym oprocentowaniu bez zgody akcjonariuszy. Kozłowski i Belnick postanowili sprzedać 7, 5 mln akcji nieautoryzowanych akcji Tyco za 450 mln USD. Fundusze te zostały przemycone z firmy, zwykle zamaskowanej jako premie lub świadczenia dla kadry kierowniczej. Kozłowski wykorzystał fundusze na dalszy rozwój swojego bogatego stylu życia, który obejmował garść domów, niesławną zasłonę prysznicową za 6000 $ oraz przyjęcie urodzinowe o wartości 2 milionów dolarów dla jego żony. Na początku 2002 roku skandal zaczął się powoli rozwiązywać, a cena akcji Tyco gwałtownie spadła o prawie 80% w okresie sześciu tygodni. Kierownictwo uniknęło pierwszego przesłuchania z powodu błędu w procesie, ale ostatecznie zostali skazani i skazani na 25 lat więzienia.

HealthSouth, 2003

Rachunkowość dla dużych korporacji może być trudnym zadaniem, szczególnie gdy kierownictwo chce fałszować raporty zysków. Pod koniec lat 90. dyrektor generalny i założyciel Richard Scrushy zaczął instruować pracowników, aby zawyżali przychody i zawyżali dochód netto HealthSouth. W tym czasie firma była jednym z największych dostawców usług zdrowotnych w Ameryce, odnotowując szybki rozwój i przejmując wiele innych firm związanych z opieką zdrowotną. Pierwsza oznaka problemów pojawiła się pod koniec 2002 roku, kiedy Scrushy podobno sprzedał akcje HealthSouth o wartości 75 milionów dolarów, zanim uwolnił utratę zysków. Niezależna kancelaria prawna doszła do wniosku, że sprzedaż nie była bezpośrednio związana ze stratą, a inwestorzy powinni byli posłuchać ostrzeżenia.

Skandal miał miejsce w marcu 2003 r., Kiedy SEC ogłosiła, że ​​HealthSouth wyolbrzymił przychody o 1, 4 mld USD. Informacje te wyszły na jaw, gdy dyrektor finansowy William Owens, współpracujący z FBI, nagrał Scrushy'ego na temat oszustwa. Skutki były szybkie, ponieważ akcje spadły z najwyższego poziomu 20 USD do zamknięcia 45 centów w ciągu jednego dnia. O dziwo, CEO został uniewinniony z 36 zarzutów oszustwa, ale później został skazany za przekupstwo. Najwyraźniej Scrushy zaaranżował składki polityczne w wysokości 500 000 $, co pozwoliło mu zapewnić sobie miejsce w radzie nadzorczej szpitala.

Bernard Madoff, 2008

Bernard Madoff, były prezes Nasdaq i założyciel firmy marketingowej Bernard L. Madoff Investment Securities, został wydany przez jego dwóch synów i aresztowany 11 grudnia 2008 r. Za rzekome prowadzenie programu Ponzi. 70-latek ukrył swoje straty w funduszu hedgingowym, płacąc wczesnym inwestorom pieniądze zebrane od innych. Ten fundusz konsekwentnie odnotowuje 11% wzrost każdego roku przez 15 lat. Domniemana strategia funduszu, która została podana jako przyczyna tych spójnych zwrotów, polegała na wykorzystaniu zastrzeżonych opcji, które mają zminimalizować zmienność. Program ten wyłamał inwestorów z około 50 miliardów dolarów.

Dolna linia

Najgorsze w tych oszustwach jest to, że inwestorzy byli ślepi. Osoby skazane za oszustwo mogą odbywać kilka lat więzienia, co kosztuje inwestorów / podatników jeszcze więcej pieniędzy. SEC działa na rzecz zapobiegania takim oszustwom, ale przy tysiącach spółek publicznych w Ameryce Północnej zapewnienie niemożności ponownego wystąpienia katastrofy jest prawie niemożliwe.

Czy w tej historii jest morał? Tak. Zawsze inwestuj ostrożnie i dywersyfikuj, dywersyfikuj, dywersyfikuj. Utrzymanie dobrze zdywersyfikowanego portfela zagwarantuje, że takie sytuacje nie zepchną Cię z drogi, ale pozostaną po prostu ograniczeniami prędkości na drodze do niezależności finansowej.