Przełamanie podwójnego mandatu Rezerwy Federalnej

Obecny mandat Rezerwy Federalnej po raz pierwszy wszedł do ustawy o Rezerwie Federalnej w listopadzie 1977 r. Lata 70. były nękane wysoką inflacją i bezrobociem, poważną niekorzystną sytuacją makroekonomiczną znaną jako stagflacja, która zmotywowała Kongres do zreformowania pierwotnej ustawy z 1913 r. Z zamiarem wyjaśnienia ról Federalnej Rady Gubernatorów i Federalnego Komitetu Otwartego Rynku (FOMC), Kongresowa Reforma Ustawy wyraźnie określa „cele maksymalnego zatrudnienia, stabilnych cen i umiarkowanych długoterminowych stóp procentowych”. To właśnie te cele które stały się znane jako „podwójny mandat Fed”.

Pierwszą rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, jest fakt, że tak zwany podwójny mandat faktycznie wydaje się potrójnym mandatem do osiągnięcia następujących trzech celów: 1) maksymalne zatrudnienie; 2) stabilne ceny; oraz 3) umiarkowane długoterminowe stopy procentowe. Zaczniemy od pierwszego, maksymalnego zatrudnienia, zanim przejdziemy do pozostałych dwóch, które można skutecznie potraktować jako pojedynczy mandat.

Maksymalne zatrudnienie

Myśląc o pierwszym mandacie, należy zdać sobie sprawę z tego, że należy wziąć pod uwagę dwa bardzo ważne punkty: 1) maksymalne zatrudnienie nie oznacza 100-procentowego lub zerowego bezrobocia, oraz 2) nie ma jednego poziomu zatrudnienia, wyrzeźbionego w kamień i ważny na całą wieczność, znany jako „maksymalny poziom zatrudnienia”.

Ekonomiści zdają sobie sprawę, że bezrobocie zawsze będzie na pewnym poziomie, ponieważ ludzie zawsze będą rezygnować lub zakładać nowe miejsca pracy, firmy upadające i rozpoczynające nowe, lub poszczególne sektory się kurczą, a inne rozwijają. Ponieważ znalezienie nowej pracy wymaga czasu, zawsze będzie istniał pewien poziom bezrobocia, a zatem poziom, do którego osiągnięcia Fed dąży, nie wynosi zero procent bezrobocia.

Poziom bezrobocia utrzyma się w normalnych warunkach ekonomicznych (tj. Przy braku boomu lub recesji). Stawka ta została nazwana „naturalną stopą bezrobocia”. Ta naturalna stopa jest określana przez czynniki strukturalne, które wpływają na elastyczność lub mobilność rynku pracy. Na przykład, jeśli pracownicy mają większą mobilność w swoim kraju do pracy w innym regionie, pomogłoby to zmniejszyć naturalną stopę bezrobocia. Przepisy ograniczające mobilność siły roboczej będą miały tendencję do podnoszenia naturalnej stopy bezrobocia.

Nie zawsze jest oczywiste, czy gospodarka znajduje się w normalnych czasach ekonomicznych, czy nawet jaka jest naturalna stopa bezrobocia. Pomimo niepewności Fed musi polegać na ocenach swoich członków, które zawsze podlegają rewizji. We wrześniu 2015 r. Szacunki dotyczące długoterminowej naturalnej lub normalnej stopy bezrobocia miały medianę na poziomie 4, 9 procent, wahającą się gdziekolwiek od 4, 7 do 5, 8 procent. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Stopa bezrobocia: Stań się rzeczywistością.)

Stabilne ceny i umiarkowane długoterminowe stopy procentowe

Aby ludzie i firmy mogli tworzyć plany na przyszłość, muszą mieć wystarczającą pewność, że ceny pozostaną względnie stałe w czasie. W rezultacie niestabilność cen w postaci deflacji lub szybkiej inflacji może mieć drastyczne konsekwencje dla stabilności gospodarczej.

Zauważyliśmy powyżej, że stabilne ceny i umiarkowane długoterminowe stopy procentowe można skutecznie interpretować jako obejmujące jeden mandat. Wynika to z faktu, że długoterminowe nominalne stopy procentowe są ustalane z uwzględnieniem oczekiwań inflacyjnych. W przypadku każdej nominalnej stopy procentowej gwałtownie rosnące ceny zmniejszą rzeczywistą stopę procentową, jaką otrzymują pożyczkodawcy, a dłużnicy muszą zapłacić. W związku z tym w niestabilnym otoczeniu monetarnym z szybko rosnącymi cenami pożyczkodawcy będą chcieli pobierać znacznie wyższe stopy procentowe w celu ograniczenia ryzyka stopy inflacji. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Zrozumienie stóp procentowych: nominalne, realne i skuteczne).

Po połączeniu celów stabilnych cen i umiarkowanych długoterminowych stóp procentowych w jeden mandat, zaskakujące może być uświadomienie sobie, że od stycznia 2012 r. FOMC twierdzi, że osiągnięcie podwójnego mandatu jest zgodne z dążeniem do osiągnięcia stopy inflacji wynoszącej dwa procent . To brzmi bardziej jak pojedynczy mandat i dlatego można interpretować cele Fedu jako spójne z jednym mandatem Europejskiego Banku Centralnego (EBC) dotyczącym utrzymania stabilności cen.

Argumentacja FED polega na tym, że ten cel inflacyjny, zapewniając stabilność cen, tworzy stabilne otoczenie gospodarcze zdolne do wspierania celu maksymalnego zatrudnienia. Gdy ceny są stabilne, ludzie i firmy mogą podejmować długoterminowe decyzje gospodarcze niezbędne do stabilnego wzrostu gospodarczego. To z kolei prowadzi do lepszych możliwości zatrudnienia.

Dolna linia

Niezależnie od tego, czy jest to potrójny, podwójny czy pojedynczy mandat, głównym celem Rezerwy Federalnej jest stworzenie stabilnego środowiska monetarnego. Aby to osiągnąć, Fed uznał, że celowanie w inflację (utrzymywanie jej na niskim i stabilnym poziomie dwóch procent) jest najlepszym sposobem na osiągnięcie takiej stabilności. Tak więc całe zamieszanie związane ze zmianą stóp procentowych polega na utrzymywaniu stabilnych cen w celu wspierania wzrostu gospodarczego i promowania maksymalnego zatrudnienia.