Rozdział 11 vs. Rozdział 13 Bankructwo: Jaka jest różnica?

Istnieją pewne znaczące różnice między bankructwem rozdziału 11 i rozdziału 13, w tym kwalifikowalność, koszt i czas wymagany do zakończenia procesu. Oba bankructwa dają dłużnikom możliwość pozostania w biznesie i restrukturyzacji finansów.

Poza pewnymi ograniczeniami oba bankructwa pozwalają filerom modyfikować warunki płatności zabezpieczonych długów, zapewniać czas na sprzedaż aktywów i eliminować zobowiązania, których filer nie jest w stanie spłacić w okresie obowiązywania planu. Chociaż oba pozwalają na spłatę długów, więcej można zwolnić na podstawie rozdziału 13.

Kluczowe dania na wynos

• Bankructwa w rozdziale 11 i 13 pozwalają na spłatę długów, ale mają różne koszty, kwalifikowalność i czas do zakończenia.
• Rozdział 11 może być sporządzony przez prawie każdą osobę fizyczną lub firmę, bez określonych limitów zadłużenia ani wymaganych dochodów.
• Rozdział 13 jest zarezerwowany dla osób o stabilnych dochodach, posiadających również określone limity zadłużenia.
• Rozdział 13 obejmuje mianowanie powiernika, który zajmie się rozdziałem całego dochodu na wierzycieli w okresie od trzech do pięciu lat.

Rozdział 11

Prawie każdy może złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości z rozdziału 11, w tym osoby fizyczne, firmy, spółki osobowe, spółki joint venture i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (LLC). Nie ma określonego limitu poziomu zadłużenia ani wymaganego dochodu. Jednak rozdział 11 jest najbardziej złożoną formą bankructwa i na ogół najdroższą. Dlatego jest najczęściej używany przez firmy, a nie osoby fizyczne, gdzie firmy mogą skorzystać z bankructwa z rozdziału 11, aby zrestrukturyzować swoje długi i kontynuować działalność.

Złożenie wniosku o bankructwo w rozdziale 11 pozwala przedsiębiorstwom pozostać otwartym i kontynuować działalność, jednocześnie przetwarzając swoje zobowiązania finansowe. Filtry są w stanie przedstawić plan reorganizacji, który może obejmować plany redukcji i redukcji kosztów. Wiele dużych firm ogłosiło upadłość z rozdziału 11 i później wyszło z bankructwa, aby kontynuować działalność, w tym General Motors i Chrysler, które oba ogłosiły upadłość w 2009 r.

Rozdział 13

Rozdział 13 upadłość może złożyć tylko osoba o stabilnym dochodzie. Ograniczenia zadłużenia są również częścią kwalifikowalności do rozdziału 13, a limity zmieniają się regularnie. Według stanu na 2019 r. Limity wynoszą około 429 295 USD w przypadku niezabezpieczonego długu i 1 257 750 USD w przypadku długu zabezpieczonego. Rozdział 13 różni się od rozdziału 7, w którym jednostki mogą wykorzystać rozdział 7, aby całkowicie spłacić cały swój dług. Rozdział 7 ma limity dochodów, które różnią się w zależności od stanu.

W przypadku rozdziału 13 osoby muszą złożyć i wdrożyć plan spłaty zadłużenia w ciągu trzech do pięciu lat. Filer może ogólnie przechowywać niektóre zasoby, takie jak dom. Jest to również nazywane „planem zarobku”, w którym osoby fizyczne płacą miesięcznie kwotę powiernikowi, który z kolei płaci wierzycielom osoby fizycznej. Zwrot na rzecz wierzycieli zwykle wymaga, aby był równy lub lepszy niż w przypadku innych postępowań upadłościowych.

Kluczowe różnice

Rozdział 13 obejmuje wyznaczenie powiernika, natomiast w rozdziale 11 jest to opcjonalne i zwykle nie jest wykonywane. Rola powiernika obejmuje przegląd wniosku o ogłoszenie upadłości, formułowanie zaleceń dla sądu oraz pobieranie i dystrybucję płatności wierzyciela.

Postępowanie upadłościowe w rozdziale 11 często wymaga skomplikowanych i kosztownych postępowań. Istnieją jednak przepisy, które pomagają usprawnić sprawy z udziałem właścicieli małych firm. Jeśli dłużnik spełnia wszystkie wymagania, czas trwania planu z rozdziału 11 nie jest ograniczony, chociaż typowe plany są tworzone na okres od trzech do pięciu lat. Sąd może przedłużyć ramy czasowe planu dla dłużników, którzy potrzebują więcej czasu na dokonanie wymaganych płatności.

Proces zatwierdzania bankructwa na podstawie rozdziału 13 jest zasadniczo o wiele bardziej celowy. Istnieje jednak ustalony okres zobowiązań wynoszący od trzech do pięciu lat, podczas których dłużnik musi zrezygnować z zasadniczo całego dochodu do dyspozycji wyznaczonego powiernika w celu podziału między wierzycieli. Okres zobowiązań można skrócić, ale nigdy nie przedłużyć.