Clunker
Clunker jest popularnym odniesieniem do starego pojazdu, który został sprzedany w ramach programu „Cash-for-clunkers” rządu USA, wprowadzonego w 2009 roku, dla nowego pojazdu bardziej wydajnego pod względem zużycia paliwa. Aby „clunker” kwalifikował się do programu, musi spełniać cztery warunki:
1) Musi być w stanie do jazdy;
2) Musi być stale ubezpieczony przez rok przed wymianą;
3) Musiał zostać wyprodukowany ponad 25 lat temu w dniu wymiany;
4) Ma łączne zużycie paliwa wynoszące 18 mil na galon lub mniej.
ŁAMANIE W dół Clunker
Program cash-for-clunkers w USA oferował kierowcom starych „klaunów” do 4500 $ kuponu na zamianę ich starego samochodu na nowy pojazd o niskim zużyciu paliwa. Gdyby stary pojazd był wart ponad 4500 USD, program nie byłby korzystny, ponieważ właściciel pojazdu mógł właśnie sprzedać swój samochód dealerowi.
Zwolennicy programu argumentowali, że był to sukces, ponieważ stanowił bodziec dla gospodarki i zastąpił wiele pojazdów o niskim zużyciu paliwa pojazdami bardziej wydajnymi pod względem zużycia paliwa, które powodowały mniejsze zanieczyszczenie. Zwolennicy argumentowali, że program usunął z drogi około 700 000 nieefektywnych paliwowo samochodów.
Krytyka programu Cash-For-Clunkers
Wielu ekonomistów skrytykowało program wraz z niektórymi agencjami rządowymi i grupami ekologicznymi. Wielu ekonomistów nazwało ten program przykładem „błędnego okna”, które utrzymuje, że wydatki tworzą bogactwo. Twierdzą, że program zakończył się niepowodzeniem z powodu ukrytych efektów i niewidzialnych konsekwencji programu oraz że program spowodował niedobór używanych pojazdów, powodując gwałtowny wzrost cen używanych samochodów i wyrządzając szkodę ludziom o niskich dochodach. Twierdzą także, że program kosztował podatników 3 miliardy dolarów i że program niewiele zrobił, aby pobudzić amerykańską gospodarkę - nawet w krótkim okresie - ponieważ pomógł zagranicznym producentom samochodów kosztem producentów krajowych.
W rzeczywistości Narodowe Biuro Badań Ekonomicznych stwierdziło, że pozytywne efekty programu były skromne i krótkotrwałe oraz że większość transakcji, które wywołał, i tak miałaby miejsce. Badanie przeprowadzone przez Edmundsa twierdzi, że program zachęcił do zakupu 125 000 pojazdów netto, co kosztowało podatników średnio około 24 000 USD na transakcję. Inne badania potwierdziły negatywne skutki netto, stwierdzając, że od złomowania sprzedawanych pojazdów wymagało dużych ilości toksycznych chemikaliów i zabroniono recyklingu części na rzecz wysyłania ich na wysypiska śmieci lub huty.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.