Crapo Bill
Ustawa Crapo to przydomek ustawy o wzroście gospodarczym, ulgach regulacyjnych i ochronie konsumentów (S.2115), która przeszła w Senacie z marginesem 67 do 31 w marcu 2018 r. Jej nazwa pochodzi od Mike'a Crapo, senatora Stanów Zjednoczonych ( R-ID) i przewodniczący Senackiej Komisji Bankowej, która sponsorowała projekt ustawy.
Projekt Crapo ma na celu wycofanie części ustawy o reformie i ochronie konsumentów Dodd-Franka na Wall Street, zwanej potocznie Dodd-Frank. Przepisy te zostały przyjęte w 2010 r. W następstwie kryzysu finansowego w 2008 r.
Dodd-Frank skonsolidował liczbę agencji regulacyjnych odpowiedzialnych za nadzór finansowy, zwiększył kwotę kapitału, którą banki musiały utrzymywać, aby chronić przed spowolnieniem rynku, i wymagał poprawy standardów i poziomów przejrzystości.
Dodd-Frank był wielokrotnie krytykowany przez przemysł finansowy. Banki intensywnie lobbowały za wycofaniem wymogów kapitałowych i sprawozdawczych, które uznawały za kosztowne i uciążliwe, ale proponowane przepisy zwykle nie były wspierane przez partyzantów. Wynika to często z przepisów skupiających się na likwidacji Biura Ochrony Finansów Konsumentów (CFPB). W przeciwieństwie do wcześniejszych prób, ustawa Crapo koncentrowała się na łagodzeniu przepisów bankowych.
Zwiększa próg aktywów do 250 miliardów dolarów z 50 miliardów dolarów
Podstawowym celem projektu Crapo jest zwiększenie progu aktywów, który banki muszą przekroczyć, zanim zostaną poddane określonym przepisom i nadzorowi. Próg Dodda-Franka ustalono na 50 miliardów dolarów, powyżej których banki byłyby uważane za „zbyt duże, by upaść”.
Ustawa Crapo podniosłaby ten próg do 250 miliardów dolarów aktywów, co przekroczyłaby tylko stosunkowo niewielka liczba banków, takich jak Bank of America, Wells Fargo i JP Morgan Chase. Chociaż przepisy zostały sprzedane jako sposób pomocy bankom lokalnym, skorzystałoby na tym również kilka banków średniej wielkości.
Banki, które nie spełnią progu 250 miliardów dolarów, zostaną ostatecznie zwolnione z testów warunków skrajnych zarządzanych przez Rezerwę Federalną. Testy te mają na celu oszacowanie wpływu szoku finansowego na bank na podstawie jego ekspozycji na ryzyko i rezerw. Ponadto banki te nie byłyby już zobowiązane do przedstawienia zarysu ich likwidacji w przypadku niepowodzenia.
Krytycy projektu argumentowali, że zmniejszenie liczby banków, które podlegają bardziej rygorystycznemu nadzorowi, zwiększy szanse, że banki upadną podczas przyszłego kryzysu finansowego. Wskazują również, że wymogi w zakresie gromadzenia danych dotyczące hipotek zostałyby złagodzone, umożliwiając mniejszym bankom i kasom oszczędnościowym unikanie konieczności zgłaszania tych danych.
Jedna część Dodd-Frank - utworzenie Biura Ochrony Finansów Konsumenckich (CFPB) - od dawna szanuje niektórych członków Kongresu, a także firmy finansowe. CFPB został zaprojektowany w celu ochrony konsumentów przed drapieżnymi i nieuczciwymi praktykami stosowanymi przez banki, pożyczkodawców i inne instytucje finansowe, a także może nakładać grzywny, jeśli stwierdzi, że konsumenci są wykorzystywani.
Ponieważ jego budżet jest kontrolowany przez Rezerwę Federalną, zwolennicy twierdzą, że jest chroniony przed wtrącaniem się Kongresu. Przeciwnicy twierdzą, że spowodowało to przekroczenie zasięgu CFPB.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.