Elementarz w walutach rezerwowych

Przez prawie sto lat dolar amerykański był główną walutą rezerwową na świecie, przejmując koronę niegdyś noszoną przez funta szterlinga. Przyszłość dolara jako najpopularniejszej waluty rezerwowej jest mniej pewna. Waluty rezerwowe to waluty obce utrzymywane przez banki centralne. Kiedy kraj nabywa rezerwy, nie wprowadza waluty do powszechnego obiegu. Zamiast tego parkuje rezerwy w banku centralnym. Rezerwy są nabywane w drodze wymiany handlowej, a kraj nabywający sprzedaje towary w zamian za walutę. W ten sposób rezerwowe waluty smarują koła handlu międzynarodowego, pomagając krajom i przedsiębiorstwom przeprowadzać transakcje przy użyciu tej samej waluty, co jest znacznie prostszym zadaniem niż rozliczanie transakcji z różnymi walutami. Ich popularność jest łatwa do zauważenia: w latach 1995–2011 ilość waluty utrzymywanej w rezerwie wzrosła o ponad 730%, z około 1, 4 bln USD do 10, 2 bln USD.

Emitenci walut rezerwowych
Waluty rezerwowe są zazwyczaj emitowane przez rozwinięte, stabilne kraje. Walutą najczęściej utrzymywaną jako rezerwa walutowa jest dolar amerykański, który według Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) stanowił prawie 62% rezerw rezerwowych pod koniec 2012 r. Inne waluty utrzymywane w rezerwie obejmują euro, jena japońskiego, Frank szwajcarski i funt szterling. Dolar, choć nadal najczęściej utrzymywana waluta rezerwowa, odnotował wzrost konkurencji ze strony euro. Euro wzrosło z nieco mniejszego niż 18% udziału w przydzielonych rezerwach, kiedy wprowadzono je na rynki finansowe w 1999 r., Do 24% na koniec 2011 r.

MFW zgłasza zarówno przydzielone rezerwy, co oznacza, że ​​kraj zidentyfikował waluty utrzymywane w rezerwie, jak i sumę rezerw walutowych. Ogólny odsetek ogółu zasobów, którym przydzielono rezerwy, z biegiem lat systematycznie spadał, z 74% w 1995 r. Do 55% w 2011 r. Wiele z tych zmian można wytłumaczyć zmieniającymi się zasobami walutowymi w krajach wschodzących i rozwijających się. W 1995 r. Gospodarki rozwinięte posiadały około 67% wszystkich rezerw walutowych, z czego 82% stanowiły rezerwy. Do 2011 r. Obraz został odrzucony: kraje wschodzące i rozwijające się posiadały 67% rezerw ogółem, a przydzielono mniej niż 39%. Kraje wschodzące posiadają obecnie około 6, 8 biliona dolarów w walucie rezerwowej.

Korzyści ze statusu waluty rezerwowej
Dlaczego cały zgiełk otaczający status waluty rezerwowej? Jako kraj emitujący walutę rezerwową zmniejsza się koszty transakcji, ponieważ obie strony transakcji dotyczą tej samej waluty, a jedna należy do Ciebie. Kraje emitujące waluty rezerwowe nie są narażone na taki sam poziom ryzyka kursowego, szczególnie w przypadku towarów, które często są kwotowane i rozliczane w dolarach. Ponieważ inne kraje chcą utrzymywać walutę w rezerwie i wykorzystywać ją do transakcji, wyższy popyt oznacza niższe koszty finansowania zewnętrznego dzięki obniżeniu rentowności obligacji (większość rezerw to obligacje rządowe). Kraje emitujące są również w stanie zaciągać pożyczki w swoich walutach macierzystych i mniej martwią się o wsparcie swoich walut, aby uniknąć niewykonania zobowiązania.

Wady statusu waluty rezerwowej
Status waluty rezerwowej nie jest pozbawiony wad, a problemy, z którymi borykają się kraje emitujące, podkreślają, dlaczego dojrzałe gospodarki wydają się być tymi, które emitują szeroko utrzymywane waluty. Niskie koszty finansowania zewnętrznego wynikające z emisji waluty rezerwowej mogą powodować luźne wydatki zarówno ze strony sektora publicznego, jak i prywatnego, co może powodować powstawanie baniek aktywów i zwiększanie długu publicznego. Na przykład wydatki na bodźce w USA doprowadziły chińskich przywódców do obawy o słabego dolara, ponieważ podważyłoby to wartość zadłużenia denominowanego w dolarach. Można również argumentować, że jednym z powodów, dla których USA były w stanie tak swobodnie wydawać, jest to, że nadwyżki chińskich oszczędności musiały gdzieś zaparkować, a gdzieś w dolarach. To zjawisko nie jest niczym nowym; Robert Triffin (znany ze sławy Triffin Dilemma) zauważył tę wadę, gdy złoty standard wciąż żył i kopał. Brak kontroli odpływu waluty naraża również słabe instytucje finansowe, a Hollywood (i prawdziwe życie) pokazuje, jak bardzo przestępcy kochają dolary.

W jaki sposób waluty zyskują status rezerwowy?
Kraje nie wypełniają wniosku, aby ich waluty stały się walutami rezerwowymi, a żadna organizacja międzynarodowa nie przyznałaby tego statusu. Aby uzyskać miejsce przy stole dla dorosłych, pomaga być krajem rozwiniętym o dużej gospodarce ze stosunkowo wolnym przepływem kapitału, mieć system bankowy zdolny poradzić sobie z byciem wierzycielem i mieć wpływ na eksport. Wymagania te sprawiają, że status waluty rezerwowej jest bogatym klubem światowym, ku wielkiemu rozczarowaniu wielu krajów rozwijających się. Waluty Chin (druga co do wielkości gospodarka świata), Brazylii (szósta), Rosji (dziewiąta) i Indii (dziesiąta) - kraje BRIC - nie są uważane za rezerwowe, dlatego kraje te były bardziej głośnymi zwolennikami stworzenia kraj rezerwowy nieprzyłączony do żadnego kraju.

Wołania o globalną walutę rosną, gdy dolar jest stosunkowo słaby, ponieważ słaby dolar sprawia, że ​​eksport w USA jest tańszy i może zniszczyć nadwyżki handlowe w innych gospodarkach zdominowanych przez eksport. Krytycy rynku walutowego zdominowanego przez dolara zwracają uwagę, że USA może coraz trudniej nadążyć za światowym popytem na dolara, ponieważ jego waga w globalnej gospodarce maleje. Zamiast używać dolara, banki centralne sięgnęły po koszyk walut, zwany specjalnymi prawami ciągnienia. Protokół ten skutecznie zmniejszyłby wpływ jednego kraju i rzekomo wymusiłby bardziej ostrożną politykę gospodarczą.

Co z juanem?
Co z chińskim juanem? Chiny są drugą co do wielkości gospodarką na świecie i szybko się rozwijają, a prestiż narodowy związany z posiadaniem waluty rezerwowej jest prawdopodobnie czymś, co przywódcy Chin ślinią. Być może największą przeszkodą, poza tym, że Chiny są neofity z liberalizacji gospodarczej, jest ścisła kontrola juana. „Manipulacja walutą” była częstym zwrotem podczas ostatniej tury wyborów w USA, ponieważ wiele firm uważało, że juan był sztucznie utrzymywany na niskim poziomie w celu ochrony chińskiego eksportu. Ponadto Chiny ograniczają liczbę obligacji, które mogą posiadać obcokrajowcy, a waluty rezerwowe są raczej obligacjami rządowymi niż twardą walutą. Niektórzy eksperci uważają, że ciągła liberalizacja może doprowadzić juana do dołączenia do klubu waluty rezerwowej już w 2020 roku.

Dolna linia
W takiej globalnej gospodarce, w której kraje wysyłają towary i towary w tak szalonym tempie, strach przed zajęciem rynków z powodu ograniczeń monetarnych prawdopodobnie nie zmniejszy się w nadchodzących latach. Niedawny kryzys finansowy zwiększył presję na dolara, zwłaszcza w świetle perspektyw długu publicznego i politycznej brutalności. Kraje bez statusu waluty rezerwowej obawiają się, że ich losy są związane z decyzjami makroekonomicznymi i politycznymi, które są poza ich kontrolą. Nacisk na rynek światowy zdominowany przez dolara nie jest niczym nowym, ale podobnie jak inwestorzy starają się trzymać koszyk inwestycji zamiast pojedynczych akcji, podobnie banki centralne, jeśli chodzi o zarządzanie ich rezerwami.