Fakturowanie opisowe
Fakturowanie opisowe to forma rozliczania klientów za transakcje kartą kredytową, która zawiera szczegółowe informacje na temat każdej transakcji. Zazwyczaj klient otrzymujący opisowe rozliczenie otrzymuje informacje o dacie transakcji, informacje o handlowcach, opis towarów lub usług oraz inne szczegóły.
PRZEŁAMANIE Rachunek opisowy
Opisowe rozliczenia zostały opracowane w celu zastąpienia rozliczeń w klubach wiejskich w latach 70. XX wieku, które zaczęły tracić na popularności zarówno wśród konsumentów, jak i firm obsługujących karty kredytowe. Fakturowanie w klubach krajowych wymagało od wystawcy karty kredytowej przesłania klientowi rzeczywistych odcinków karty kredytowej dla każdej transakcji, dzięki czemu proces rozliczania wyciągów jest droższy i bardziej pracochłonny dla wszystkich stron.
Oczywiście niektórzy klienci i zwolennicy oparli się przejściu na rozliczenia opisowe, sprzyjając poczuciu bezpieczeństwa i szczegółowym informacjom o transakcjach dostarczanym przez papierową ścieżkę, rozliczenia w klubach wiejskich pozostały najbezpieczniejsze tylko w przypadku transakcji osobistych. Transakcje kredytowe inicjowane przez telefon lub Internet, które mają na celu zdefiniowanie nawyków detalicznych wielu konsumentów, pomijają wszelkie korzyści z fakturowania w formie papierowej.
Ponieważ opisowe fakturowanie stało się standardem dla fakturowania kartami kredytowymi, zaczęto wdrażać przepisy, które regulują sposób rozliczania posiadaczy kart. W szczególności rozporządzenie Z, wprowadzone w ustawie o prawdzie w udzielaniu pożyczek z 1968 r., Wymaga, aby jeśli wystawca karty kredytowej nie uwzględnił odcinków transakcji w swoich rachunkach, tak jak w przypadku rozliczeń w klubie wiejskim, wierzyciel jest zobowiązany do przedstawienia posiadaczowi karty szczegółowych informacji o transakcji, w tym datę transakcji, dane identyfikujące handlowca, który przeprowadził transakcję, oraz dane dotyczące transakcji lub towarów.
Fakturowanie opisowe i ustawa o prawdzie w pożyczaniu
Ustawa Truth In Lending Act (TILA) została przyjęta do prawa federalnego przez Kongres USA w 1968 r. I została uchwalona w celu ochrony konsumentów w ich interesach z wierzycielami i kredytodawcami. TILA została następnie wdrożona przez Zarząd Rezerwy Federalnej na podstawie szeregu przepisów.
Przepis Z określa zasady przeciw wprowadzającym w błąd praktykom wierzycieli i pożyczkodawców, wymagające od wszystkich stron branży pożyczkowej ujawnienia swoim klientom warunków na piśmie oraz dostarczenia szczegółowych informacji o wszystkich transakcjach, aby klienci nie byli wprowadzani w błąd co do kluczowych szczegółów fakturowania, takich jak stopy procentowe, opłaty finansowe i nieautoryzowane opłaty. Zasady opisowych praktyk rozliczeniowych zostały szczegółowo uregulowane w rozporządzeniu Z.
Podczas gdy prawo federalne reguluje implementacje i interpretacje TILA i powiązanych z nią przepisów, niektóre stany i branże wdrożyły surowsze wymagania i przepisy dotyczące ujawniania informacji i raportowania transakcji, zapewniając zarówno wierzycielom, jak i konsumentom lepszą ochronę przed niedokładnymi, nieuczciwymi lub nieuczciwymi praktykami.