Polityka ekspansji
Polityka ekspansji jest formą polityki makroekonomicznej, która ma na celu pobudzanie wzrostu gospodarczego. Polityka ekspansywna może składać się z polityki pieniężnej lub fiskalnej (lub ich kombinacji). Jest to część ogólnej recepty na ekonomię keynesowską, która ma być stosowana podczas spowolnienia gospodarczego i recesji w celu złagodzenia negatywnych skutków cykli gospodarczych.
Kluczowe dania na wynos
- Polityka ekspansyjna to polityka makroekonomiczna, której celem jest zwiększenie zagregowanego popytu poprzez bodźce monetarne i fiskalne.
- Polityka ekspansyjna ma na celu zapobieganie lub łagodzenie spowolnień gospodarczych i recesji.
- Choć popularna, polityka ekspansywna może wiązać się ze znacznymi kosztami i ryzykiem, w tym problemami makroekonomicznymi, mikroekonomicznymi i ekonomii politycznej.
Polityka ekspansji
Zrozumienie polityki rozszerzenia
Podstawowym celem polityki ekspansyjnej jest zwiększenie zagregowanego popytu, aby zrekompensować niedobory popytu prywatnego. Opiera się na ideach keynesowskiej ekonomii, w szczególności na idei, że główną przyczyną recesji jest niedobór zagregowanego popytu. Polityka ekspansji ma na celu zwiększenie inwestycji przedsiębiorstw i wydatków konsumenckich poprzez wstrzykiwanie pieniędzy do gospodarki poprzez bezpośrednie wydatki z deficytu publicznego lub zwiększone kredyty dla przedsiębiorstw i konsumentów.
Z punktu widzenia polityki fiskalnej rząd wprowadza polityki ekspansywne za pomocą narzędzi budżetowych, które zapewniają ludziom więcej pieniędzy. Zwiększenie wydatków i obniżenie podatków w celu wytworzenia deficytu budżetowego oznacza, że rząd wkłada w gospodarkę więcej pieniędzy niż je pobiera. Ekspansywna polityka fiskalna obejmuje obniżki podatków, płatności transferowe, rabaty i zwiększone wydatki publiczne na projekty, takie jak ulepszenia infrastruktury.
Na przykład może zwiększyć uznaniowe wydatki rządowe, zasilając gospodarkę większą ilością pieniędzy dzięki kontraktom rządowym. Dodatkowo może obniżyć podatki i pozostawić większą kwotę pieniędzy w rękach ludzi, którzy następnie wydają i inwestują.
Ekspansywna polityka pieniężna polega na zwiększaniu podaży pieniądza szybciej niż zwykle lub obniżaniu krótkoterminowych stóp procentowych. Jest uchwalany przez banki centralne i odbywa się poprzez operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe i ustalanie stóp procentowych. Rezerwa Federalna USA stosuje ekspansywną politykę, ilekroć obniża referencyjną stopę funduszy federalnych lub stopę dyskontową, zmniejsza wymagane rezerwy dla banków lub kupuje obligacje skarbowe na otwartym rynku. Łagodzenie ilościowe to kolejna forma ekspansywnej polityki pieniężnej.
Na przykład, gdy obniżona jest referencyjna stopa funduszy federalnych, koszt pożyczki z banku centralnego zmniejsza się, co daje bankom większy dostęp do gotówki, którą można pożyczyć na rynku. Kiedy rezerwy obowiązkowe spadają, pozwala to bankom pożyczać większą część swojego kapitału konsumentom i przedsiębiorstwom. Kiedy bank centralny kupuje instrumenty dłużne, wrzuca kapitał bezpośrednio do gospodarki.
Ryzyko ekspansywnej polityki pieniężnej
Polityka ekspansji jest popularnym narzędziem do zarządzania okresami niskiego wzrostu w cyklu koniunkturalnym, ale wiąże się również z ryzykiem. Ryzyka te obejmują kwestie makroekonomiczne, mikroekonomiczne i ekonomiczne.
Ustalenie, kiedy zaangażować się w politykę ekspansywną, ile zrobić, a kiedy przestać, wymaga skomplikowanej analizy i wiąże się z dużą niepewnością. Zbyt duże rozszerzenie może powodować skutki uboczne, takie jak wysoka inflacja lub przegrzanie gospodarki. Istnieje również opóźnienie czasowe między momentem dokonania zmiany polityki a przejściem przez gospodarkę.
To sprawia, że bieżąca analiza jest prawie niemożliwa, nawet dla najbardziej doświadczonych ekonomistów. Roztropni bankierzy centralni i ustawodawcy muszą wiedzieć, kiedy zatrzymać wzrost podaży pieniądza, a nawet odwrócić kurs i przejść do polityki kontraktowej, co wiązałoby się z podjęciem przeciwnych kroków ekspansywnej polityki, takich jak podniesienie stóp procentowych.
Nawet w idealnych warunkach ekspansywna polityka fiskalna i pieniężna może powodować zakłócenia mikroekonomiczne w gospodarce. Proste modele ekonomiczne często przedstawiają skutki polityki ekspansywnej jako neutralne dla struktury gospodarki, tak jakby pieniądze wprowadzone do gospodarki były rozłożone równomiernie i natychmiastowo w całej gospodarce.
W rzeczywistości polityka pieniężna i fiskalna działają zarówno poprzez dystrybucję nowych pieniędzy dla konkretnych osób, firm i branż, które następnie wydają i przekazują nowe pieniądze reszcie gospodarki. Zamiast równomiernego zwiększania zagregowanego popytu oznacza to, że polityka ekspansywna zawsze wiąże się ze skutecznym transferem siły nabywczej i majątku od wcześniejszych odbiorców do późniejszych odbiorców nowych pieniędzy.
Ponadto, podobnie jak każda polityka rządowa, polityka ekspansywna jest potencjalnie podatna na problemy informacyjne i motywacyjne. Dystrybucja pieniędzy wprowadzanych przez ekspansywną politykę do gospodarki może oczywiście obejmować względy polityczne. Problemy takie jak szukanie czynszu i problemy głównego agenta łatwo pojawiają się, gdy można zdobyć duże sumy pieniędzy publicznych. Z definicji polityka ekspansyjna, fiskalna lub monetarna, obejmuje dystrybucję dużych sum pieniędzy publicznych.
Przykłady polityki rozszerzenia
Ważnym przykładem polityki ekspansyjnej jest reakcja po kryzysie finansowym w 2008 r., Kiedy banki centralne na całym świecie obniżyły stopy procentowe do niemal zera i przeprowadziły programy stymulujące wydatki. W Stanach Zjednoczonych dotyczyło to amerykańskiej ustawy o odbudowie i reinwestycji oraz licznych rund luzowania ilościowego przez Rezerwę Federalną USA. Amerykańscy decydenci wydali i pożyczyli biliony dolarów na amerykańską gospodarkę w celu wsparcia krajowego zagregowanego popytu i wsparcia systemu finansowego.
W nowszym przykładzie spadające ceny ropy od 2014 r. Do drugiego kwartału 2016 r. Spowodowały spowolnienie wielu gospodarek. Szczególnie dotkliwie dotknęła Kanadę w pierwszej połowie 2016 r., A prawie jedna trzecia całej gospodarki opiera się na sektorze energetycznym. Spowodowało to spadek zysków banków, przez co banki kanadyjskie były podatne na awarie.
Aby zwalczyć te niskie ceny ropy, Kanada wprowadziła ekspansywną politykę pieniężną, obniżając stopy procentowe w tym kraju. Polityka ekspansyjna miała na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego w kraju. Polityka ta oznaczała jednak również obniżenie marży odsetkowej netto dla banków kanadyjskich, zmniejszając zyski banków. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „Jakie są przykłady ekspansywnej polityki pieniężnej?”)
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.