Ustawa o modernizacji usług finansowych z 1999 r
Ustawa o modernizacji usług finansowych z 1999 r. Jest ustawą służącą częściowej deregulacji branży finansowej. Prawo zezwala firmom działającym w sektorze finansowym na integrację ich działalności, wzajemne inwestowanie we własne firmy i konsolidację. Obejmuje to takie firmy, jak towarzystwa ubezpieczeniowe, domy maklerskie, dealerzy inwestycyjni i banki komercyjne.
PRZEŁAMANIE Ustawy o modernizacji usług finansowych z 1999 r
Ustawodawstwo to jest również znane jako Gramm-Leach-Bililey Act, ustawa ta została uchwalona w 1999 r. I usunęła niektóre ostatnie ograniczenia ustawy Glass-Steagall z 1933 r. Gdy branża finansowa zaczęła walczyć w czasach spowolnienia gospodarczego, zwolennicy deregulacji argumentował, że gdyby zezwolono na współpracę, firmy mogłyby ustanowić dywizje, które byłyby opłacalne, gdyby ich główne operacje uległy spowolnieniu. Pomogłoby to firmom świadczącym usługi finansowe uniknąć poważnych strat i zamknięć.
Przed wejściem w życie prawa banki mogły zastosować alternatywne metody wejścia na rynek ubezpieczeń. Niektóre stany stworzyły własne prawa, które dawały bankom posiadającym uprawnienia państwowe możliwość sprzedaży ubezpieczeń. Interpretacja prawa federalnego dała również bankom krajowym zezwolenie na sprzedaż ubezpieczeń na poziomie krajowym, jeśli dokonano tego z biur w miastach o liczbie ludności poniżej 5000. Dostępność tak zwanych bocznych tras nie zachęciła wielu banków do skorzystania z tych opcji.
Możliwości przyznane bankom
Modernizacja usług finansowych z 1999 r. Pozwoliła bankom, ubezpieczycielom i firmom zajmującym się papierami wartościowymi na rozpoczęcie oferowania sobie nawzajem produktów oraz zrzeszania się. Innymi słowy, banki mogą tworzyć dywizje w celu sprzedaży polis ubezpieczeniowych swoim klientom, a ubezpieczyciele mogą tworzyć dywizje bankowe. W celu dostosowania się do tych operacji należałoby stworzyć nowe struktury korporacyjne w instytucjach finansowych. Na przykład banki mogłyby tworzyć finansowe spółki holdingowe, które obejmowałyby działy prowadzące działalność pozabankową. Banki mogłyby również tworzyć spółki zależne prowadzące działalność bankową.
Swoboda, jaką prawo przyznało zakładaniu spółek zależnych w celu świadczenia dodatkowych rodzajów usług, obejmowała pewne ograniczenia. Jednostki zależne muszą pozostać w granicach wielkości względem banków macierzystych lub w wartościach bezwzględnych. W momencie wejścia w życie prawa aktywa spółek zależnych były ograniczone do mniej niż 45% skonsolidowanych aktywów banku macierzystego lub 50 mld USD.
Prawo obejmowało inne zmiany dla branży finansowej, takie jak wymóg wyraźnego ujawnienia ich polityki prywatności. Instytucje finansowe były zobowiązane do informowania swoich klientów, jakie niepubliczne informacje na ich temat będą udostępniane stronom trzecim i podmiotom powiązanym. Klienci mieliby możliwość zrezygnowania z udostępniania takich informacji podmiotom zewnętrznym.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.