Kryzys oszczędności i pożyczek - kryzys S&L
Kryzys oszczędności i pożyczek był powolną katastrofą finansową. Kryzys nabrał tempa i doprowadził do upadku prawie jednej trzeciej z 3234 stowarzyszeń oszczędnościowo-pożyczkowych w Stanach Zjednoczonych w latach 1986-1995.
Problem zaczął się w czasach niestabilnej stopy procentowej, stagflacji i powolnego wzrostu w latach 70., a zakończył się całkowitym kosztem w wysokości 160 miliardów dolarów, z czego 132 miliardy dolarów ponieśli podatnicy. Kluczem do kryzysu S&L było niedopasowanie przepisów do warunków rynkowych, spekulacji, a także jawna korupcja i oszustwa, a także wdrożenie znacznie spowolnionego i poszerzonego standardu kredytowego, który skłonił zdesperowane banki do podjęcia zbyt dużego ryzyka równoważonego zdecydowanie zbyt małym kapitałem pod ręką.
Wpływ przepisów
Ograniczenia nakładane na kredyty i pożyczki w momencie ich tworzenia na mocy Federalnej Ustawy o banku pożyczek domowych z 1932 r. - takie jak ograniczenia stóp procentowych depozytów i pożyczek - znacznie ograniczały zdolność S&L do konkurowania z innymi kredytodawcami, gdy gospodarka zwalniała, a inflacja utrzymywała się. Na przykład, ponieważ oszczędzający gromadzili pieniądze na nowo utworzonych funduszach rynku pieniężnego na początku lat 80. XX wieku, S&L nie mogły konkurować z tradycyjnymi bankami z powodu ograniczeń w udzielaniu kredytów.
Dodaj recesję - wywołaną wysokimi stopami procentowymi ustalonymi przez Fed w celu położenia kresu dwucyfrowej inflacji. S&L pozostało z niewiele więcej niż malejącym portfelem niskooprocentowanych kredytów hipotecznych. Ich strumień dochodów został poważnie ograniczony.
Do 1982 r. Los S & Ls się zmienił. Tracili aż 4 miliardy dolarów rocznie po osiągnięciu zdrowego zysku w 1980 roku.
Jak rozwinął się kryzys
W 1982 r., W odpowiedzi na słabe perspektywy S&L w obecnych warunkach gospodarczych, prezydent Ronald Reagan podpisał Garn-St. Ustawa o instytucjach depozytowych Germain, która wyeliminowała wskaźniki wartości kredytu i ograniczenia stóp procentowych w odniesieniu do S&L, a także pozwoliła im zatrzymać 30% swoich aktywów w kredytach konsumpcyjnych i 40% w kredytach komercyjnych. S&L nie były już regulowane rozporządzeniem Q, co doprowadziło do zaostrzenia się różnicy między kosztem pieniądza a stopą zwrotu z aktywów.
Z nagrodą oddzieloną od ryzyka, zombie zaczęły płacić coraz wyższe stawki, aby przyciągnąć fundusze. S & Ls zaczęła także inwestować w bardziej ryzykowne nieruchomości komercyjne, a nawet bardziej ryzykowne obligacje śmieciowe. Ta strategia inwestowania w bardziej ryzykowne projekty i instrumenty zakładała, że przyniosą one większe zyski. Oczywiście, gdyby te zwroty się nie zmaterializowały, podatnicy [za pośrednictwem Federalnej Organizacji Ubezpieczeń Oszczędności i Pożyczek (FSLIC)] - a nie banki lub urzędnicy S & Ls - pozostaliby w posiadaniu torby. Dokładnie tak się ostatecznie stało.
Na początku wydawało się, że pomogły, przynajmniej niektóre S & L. Do 1985 r. Aktywa S&L wzrosły o ponad 50% - znacznie szybciej niż banki. Wzrost S&L był szczególnie silny w Teksasie. Niektórzy ustawodawcy stanowi zezwolili S & L na podwojenie się, pozwalając im na inwestowanie w nieruchomości spekulacyjne. Mimo to ponad jedna trzecia S&L nie była opłacalna od 1983 r.
W międzyczasie, mimo rosnącej presji na kasety FSLIC, nawet niesprawne S & L mogły nadal udzielać pożyczek. Do 1987 r. FSLIC stał się niewypłacalny. Rząd federalny dokapitalizował FSLIC, zamiast pozwolić, aby upadł on i S & Ls tak, jak powinni. Przez pewien czas S & L mogli nadal kumulować ryzyko.
Oszustwo S&L
Postawa „Dzikiego Zachodu” wśród niektórych S&L doprowadziła do jawnego oszustwa wśród osób z wewnątrz. W jednym z powszechnych oszustw dwaj partnerzy spiskują z rzeczoznawcą, aby kupić ziemię za pomocą pożyczek S&L i przerzucić ją, aby uzyskać ogromne zyski. Partner 1 kupiłby paczkę według szacowanej wartości rynkowej. Duet następnie spiskuje z rzeczoznawcą, aby dokonać ponownej oceny po znacznie wyższej cenie. Paczka zostałaby następnie sprzedana partnerowi 2 przy użyciu pożyczki od S&L, która następnie została spłacona. Zarówno partnerzy, jak i rzeczoznawca dzielą się zyskami. Niektórzy S&L wiedzieli - i pozwalali - na takie nieuczciwe transakcje.
Z powodu problemów związanych z personelem i obciążeniem pracą, a także złożoności takich spraw, organy ścigania spóźniały się z przypadkami oszustw, nawet gdy były o nich świadome
Kryzys S&L: Rozwiązanie
W wyniku kryzysu S&L Kongres uchwalił Ustawę o reformie instytucji finansowych, ich odzyskiwaniu i egzekwowaniu z 1989 r. (FIRREA), co stanowiło znaczną zmianę przepisów branżowych dotyczących S&L. Jednym z najbardziej znaczących działań FIRREA było utworzenie Resolution Trust Corporation, której celem było wyeliminowanie nieudanych S&L, nad którymi przejęli organy nadzoru.
Ustawa określała również minimalne wymogi kapitałowe, podwyższała składki ubezpieczeniowe, ograniczała niehipoteczne i hipoteczne udziały S&L do 30% oraz wymagała zbycia obligacji śmieciowych. Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, Resolution Trust Corp. zlikwidowała ponad 700 S&L.
Kryzys S&L: Następstwa
Kryzys S&L jest prawdopodobnie najbardziej katastrofalnym upadkiem sektora bankowego od czasów Wielkiego Kryzysu. W Stanach Zjednoczonych do 1989 r. Upadło ponad 1000 S&L, co w gruncie rzeczy zakończyło jedno z najbezpieczniejszych źródeł hipotek mieszkaniowych. Udział S&L w rynku hipotek jednorodzinnych przed kryzysem wynosił 53% (1975); później było to 30% (1990).
Podwójny cios dla branży finansowej i rynku nieruchomości najprawdopodobniej przyczynił się do recesji w latach 1990-1991, ponieważ liczba nowych domów spadła do niskiego poziomu, którego nie obserwowano od czasów II wojny światowej. Niektórzy ekonomiści spekulują, że zachęty regulacyjne i finansowe, które stworzyły pokusę nadużycia, które doprowadziły do kryzysu kredytów hipotecznych typu subprime w 2007 r., Są bardzo podobne do warunków, które doprowadziły do kryzysu S&L.
Ważne: Kryzys oszczędności i pożyczek (S&L) doprowadził do upadku prawie jednej trzeciej z 3234 stowarzyszeń oszczędności i pożyczek w Stanach Zjednoczonych w latach 1986-1995.
W Teksasie wszystko jest większe
Kryzys był odczuwany podwójnie ciężko w Teksasie, gdzie znajdowała się co najmniej połowa porażek S & L. Upadek branży naukowo-technicznej doprowadził państwo do poważnej recesji. Wadliwe inwestycje gruntowe zostały sprzedane na aukcji, powodując gwałtowny spadek cen nieruchomości. Liczba wolnych powierzchni biurowych znacznie wzrosła, a cena ropy spadła o połowę. Banki w Teksasie, takie jak Empire Savings i Loan, brały udział w działalności przestępczej, która dodatkowo spowodowała gwałtowny spadek gospodarki Teksasu. Rachunek za ostateczne niewykonanie zobowiązania przez Empire kosztował podatników około 300 milionów dolarów.
Kryzys S&L: ubezpieczenie państwowe
FSLIC został ustanowiony w celu zapewnienia ubezpieczenia osobom, które lokują swoje ciężko zarobione środki w S & L. Kiedy banki S&L upadły, FSLIC pozostał z długiem w wysokości 20 miliardów dolarów, co nieuchronnie spowodowało bankructwo korporacji, ponieważ składki wpłacane do ubezpieczyciela były znacznie niższe niż zobowiązania. Zlikwidowana firma jest podobna do Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów (FDIC), która dziś nadzoruje i ubezpiecza depozyty.
Podczas kryzysu naukowo-technicznego, który nie zakończył się skutecznie do wczesnych lat 90., depozyty około 500 banków i instytucji finansowych były wspierane przez fundusze państwowe. Upadek tych banków kosztował co najmniej 185 milionów dolarów i praktycznie zakończył koncepcję państwowych bankowych funduszy ubezpieczeniowych.
Skandal Keating Five
Podczas kryzysu pięciu senatorów USA znanych jako Keating Five zostało zbadanych przez Senacką Komisję Etyki ze względu na 1, 5 miliona dolarów wkładów na kampanię, które zaakceptowali od Charlesa Keatinga, szefa Lincoln Savings and Loan Association. Senatorowie ci zostali oskarżeni o wywieranie nacisku na Federalną Radę Bankowości Kredytowej w celu pominięcia podejrzanych działań, w których uczestniczył Keating. W zestawie Keating Five
- John McCain (R – Ariz.)
- Alan Cranston (D – Calif.)
- Dennis DeConcini (D – Ariz.)
- John Glenn (D – Ohio)
- Donald W. Riegle, Jr. (D – Mich.)
W 1992 r. Komisja senacka ustaliła, że Cranston, Riegle i DeConcini w niewłaściwy sposób ingerowali w dochodzenie FHLBB w sprawie Lincoln Savings. Cranston otrzymał formalną naganę.
Kiedy Lincoln poniósł klęskę w 1989 roku, jego ratowanie kosztowało rząd 3 miliardy dolarów i pozostawiło ponad 20 000 klientów z obligacjami śmieciowymi, które były bezwartościowe. Keating został skazany za spisek, wymuszanie haraczy i oszustwo, i odsiadywał wyrok w więzieniu, zanim jego wyrok został unieważniony w 1996 r. W 1999 r. Przyznał się do mniejszych zarzutów i został skazany na odbycie kary.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.