Free Market Maven: Milton Friedman

Milton Friedman i John Maynard Keynes są równie integralni z historią ekonomii jak Adam Smith i Karl Marx. To, co dokonał Keynes, Friedman nieudany, i zwolennicy wolnego rynku są głęboko wdzięczni temu chicagowskiemu szkolnemu akademickiemu za jego wysiłek. W tym artykule przyjrzymy się życiu i wkładowi Miltona Friedmana. (Aby dowiedzieć się więcej o tych wielkich myślicielach ekonomicznych, przeczytaj nasz powiązany artykuł Historia myśli ekonomicznej ).

Ojciec potrącenia podatku dochodowego
Milton Friedman urodził się na Brooklynie w 1912 roku, jako jedno z czworga dzieci urodzonych przez żydowskich imigrantów. Studiował na Rutgers University, Chicago University i Columbia, koncentrując się na matematyce i ekonomii. Podczas doktoratu wybuchła II wojna światowa, a Friedman zrobił sobie przerwę w pracy w Departamencie Skarbu. Był członkiem think tanku, który wprowadził potrącenie podatku dochodowego jako „tymczasowy” środek na pomoc w finansowaniu wojny. Chociaż nigdy nie kwestionował konieczności tego w czasie wojny, Friedman później żałował, że zmusił Amerykanów do odmowy. Friedman był przerażony, gdy rząd uczynił środek nadzwyczajny stałą częścią swojego opodatkowania w czasie pokoju. (Dowiedz się, jak poglądy monetarystyczne Miltona Friedmana kształtowały politykę gospodarczą po II wojnie światowej, przeczytaj Monetaryzm: Drukowanie pieniędzy w celu ograniczenia inflacji ).

Pierwsza krew - atak na założenia keynesowskie
Friedman kontynuował studia po wojnie i zaczął pokazywać swoje wolnorynkowe kolory w czasach dominacji keynesowskiej. Obejmując stanowisko nauczyciela na uniwersytecie w Chicago, Friedman napisał wolnorynkową analizę szkód wyrządzonych przez kontrolę czynszów i praktyki monopolistyczne w zawodzie lekarza. W 1957 r. Friedman rozpoczął swój pierwszy bezpośredni atak na myślenie keynesowskie za pomocą „A Theory of the Consumption Function” - ataku na jedno z założeń modelu Keynesa. (Dowiedz się więcej o modelach i zasadach Keynesa w Giants Of Finance: John Maynard Keynes .)

Keynesianie wspierają krótkoterminowe rozwiązania w celu pobudzenia wydatków konsumenckich i gospodarki. Chodzi o to, że udzielając tymczasowej ulgi podatkowej, takiej jak bodziec, rząd może pobudzić wydatki bez rezygnacji z przyszłych dochodów podatkowych, dokonując znaczącej obniżki podatków - krótko mówiąc, rząd może dostać tort (ożywienie gospodarcze) i go zjeść też (utrzymanie przyszłych podatków). Friedman przyjął ten pomysł i przeanalizował rzeczywiste dowody empiryczne. Było to w przeciwieństwie do Keynesa i jego zwolenników, którzy rzadko przeprowadzali rzeczywiste badania empiryczne.

Friedman wykazał, że ludzie dostosowali swoje roczne nawyki wydatków w odpowiedzi na rzeczywiste zmiany w ich dochodach w ciągu życia, a nie tymczasowe zmiany w ich bieżących dochodach. W praktyce oznacza to, że coś konkretnego, na przykład podwyżka, może skłonić rodzinę do wydania większej kwoty, ale krótkotrwały impuls z kontroli bodźca nie. To był pierwszy crack w keynesowskim frameworku, ale wkrótce potem nastąpiły kolejne ataki na wiele wątpliwych założeń leżących u podstaw teorii. (Dowiedz się, w jaki sposób ulgi podatkowe mogą pomóc gospodarce w naszym często zadawanym pytaniu W jaki sposób wydawane przez rząd kontrole bodźców wpływają na gospodarkę? )
Przyjaciel inwestorów i oszczędzających
Zamiast próbować ożywić gospodarkę, próbując oszukać konsumentów, Friedman wierzył, że te same cele można osiągnąć, minimalizując zaangażowanie rządu. Osiągnięto by to poprzez zmniejszenie podatków w perspektywie długoterminowej i zaprzestanie polityki inflacyjnej. Inflacja, jak zauważył Friedman, była po prostu kolejną próbą oszukiwania konsumentów, którzy myślą, że zarabiają więcej, gdy odpowiedni wzrost kosztów utrzymania faktycznie niweczy wszelkie podwyżki płac. Friedman i inni ekonomiści ze szkoły w Chicago kierowali atakiem po ataku na koncepcje takie jak mnożnik keynesowski i zniszczenie oszczędności.

Friedman zakwestionował mnożnik keynesowski, ponieważ zapewniał on jakiejkolwiek formie wydatków rządowych - nawet wydatków na zadłużenie - lepszą ocenę niż inwestycje prywatne. Friedman zwrócił uwagę, że im więcej rząd pożyczy na wydatki, tym większa presja na zawyżenie waluty w celu zaspokojenia płatności w przyszłości. Co więcej, wydatki rządowe wypierają prywatnych inwestorów, którzy zasiądą na ich kapitale, gdy rząd płaci za wszystko. Friedman argumentował, że w najlepszym wypadku mnożnik jest nieuzasadniony, a implikacje wydatków na deficyt publiczny należy rozpatrywać w szerszym znaczeniu, aby zmierzyć prawdziwy wpływ.

Friedman dokonuje przygnębiającego odkrycia
W swojej książce „A Monetary History of the United States” (1963) Milton Friedman i jego współautorka Anna Schwartz pokazali, jak polityka pieniężna, a nie porażka kapitalizmu wolnorynkowego, doprowadziła do Wielkiego Kryzysu. Friedman zbadał prawie stulecie polityki pieniężnej podczas krachów, boomów, recesji i depresji i doszedł do wniosku, że Fed był główną przyczyną depresji, ponieważ zmniejszył podaż pieniądza o ponad jedną trzecią w latach 1929–1933. katastrofa, coś, z czego USA wiele razy się odbijało, w przedłużającą się depresję. Powiązanie nigdy nie zostało nawiązane, ponieważ żadne dane dotyczące podaży pieniądza nie zostały opublikowane, dopóki nie opublikowano książki Friedmana i Schwartza. (Dowiedz się więcej o Wielkiej Depresji w sekcji What Caused The Great Depression? I The Great Depression (1929) naszego artykułu Special Crashes .)

Wolny rynek Bohater i rzecznik twardych pieniędzy
Friedman zaczął coraz bardziej koncentrować się na roli pieniędzy w gospodarce. Początkowo popierał standard złota, aby sprawdzić inflację i zapobiec bankom, ale przeszedł na politykę twardych pieniędzy, w której ilość pieniędzy w obiegu wzrastałaby w takim samym tempie, jak wzrost gospodarczy kraju. Uważał, że będzie to wystarczająca kontrola, aby powstrzymać rządy przed drukowaniem tak dużej ilości pieniędzy, jak im się podoba, a jednocześnie zwiększać podaż pieniądza na tyle, aby umożliwić dalszy wzrost. W 1962 roku książka Friedmana „Kapitalizm i wolność” ustanowiła go na arenie akademickiej i publicznej jako jednego z nielicznych obrońców kapitalizmu wolnego rynku.

„Kapitalizm i wolność” opowiadały się za wolnorynkowymi rozwiązaniami wielu problemów i zwracały dużą uwagę na proponowanie ujemnego podatku dochodowego dla osób poniżej określonego dochodu i bonów szkolnych w celu poprawy systemu edukacji. Friedman napisał również regularną kolumnę w Newsweeku, aby wyjaśnić zarówno zasady wolnego rynku, jak i jego nastawienie pieniężne. W latach 80. Friedman wziął swoją obronę wolnego rynku na fale radiowe dzięki programowi PBS zatytułowanemu „Free to Choose”, a następnie książce o tym samym tytule, która prawdopodobnie uczyniła go najsłynniejszym ekonomistą na świecie.

Friedman jest zwolennikiem handlu walutami
Zgodnie ze swoim sprzeciwem wobec keynesowskiego myślenia, Milton Friedman podjął aktywną niechęć do umowy z Bretton Woods, próbując naprawić waluty, a nie pozwolić im unosić się na wolnym rynku. W 1967 r. Friedman był przekonany, że funt brytyjski został przeceniony i próbował go sprzedać krótko. Odmówiły go wszystkie banki w Chicago, do których zadzwonił, i wyraził oburzenie w kolumnie „ Newsweek ”, ustanawiając konieczność płynnych walut zarówno dla publicznych kontraktów terminowych, jak i rynków handlu walutami.

Artykuły Friedmana zainspirowały Leo Melameda z Chicago Mercantile Exchange do dążenia do stworzenia rynku walutowego w 1972 r. Melamed skonsultował się z Friedmanem w sprawie prawdopodobieństwa rozpadu Bretton Woods - wydarzenia, od którego zależała żywotność nowych rynków. Jak Friedman zapewnił Melameda, porozumienie z Bretton Woods upadło i jedna waluta po drugiej została przekazana do obiegu. Rynek walutowy jest obecnie największy na świecie i jest znacznie bardziej wydajny niż arbitralne ustalanie kursów. (Naucz się podstaw rynku Forex, czytając Pierwsze kroki na rynku Forex ).

Stagflacja i wzrost monetaryzmu
Przed publicznym sukcesem w latach 80. Friedman zyskał już znaczącą pozycję w kręgach gospodarczych. Kiedy w latach 70. system keynesowski załamał się pod wpływem stagflacji, naukowcy zaczęli poważniej traktować antyinflacyjną politykę Friedmana dotyczącą twardych pieniędzy. Monetaryzm zaczął przyćmiewać rozwiązania keynesowskie. Friedman i inni ekonomiści ze Szkoły Chicago stali się doradcami ekonomicznymi wielu rządów. Wspólnie nalegali na politykę twardych pieniędzy i małego rządu, powrót do czasów Adama Smitha. (Czytaj Stagflacja, styl lat 70., aby dowiedzieć się więcej o tym, jak teoria monetarystyczna Miltona Friedmana pomogła wydostać USA z trudnej sytuacji gospodarczej).

Friedman i szkoła chicagowska zdobyli kilka Nagród Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych za ich pracę nad demontażem najbardziej szkodliwych koncepcji keynesowskich, ale Friedman powiedział w swoim przemówieniu w 1998 r .: „Zyskaliśmy na poziomie retoryki, zagubiony na poziomie praktyki. „ Rozumiał przez to, że środowiska akademickie uznały zasady wolnego rynku za lepsze od myślenia keynesowskiego, ale rządy wciąż były zakochane w Keynesie. Według krytyków keynesizmu ekonomia keynesowska jest atrakcyjna dla rządów, ponieważ uzasadnia nawet ich najbardziej marnotrawne projekty i usprawiedliwia biurokratyczne ekscesy wielkiego rządu. Friedman i jego koledzy przynieśli kolejną alternatywę dla wielkiego rządu, ale uważali, że niewiele rządów jest gotowych zrezygnować z wodze. (Aby dowiedzieć się więcej na temat Nagrody Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych, przeczytaj Zwycięzcy Nobla są nagrodami ekonomicznymi ).

Koniec Nobla
Milton Friedman wyszedł na czoło ekonomii w czasach, gdy ekonomistom wolnorynkowym brakowało zapasów. Przy każdej okazji Friedman z pasją sprzeciwiał się interwencji rządu i opowiadał się za wolnym rynkiem. Głęboko wierzący w wolność, zarówno na rynkach, jak i w życiu osobistym, Friedman był członkiem Towarzystwa Mont Pelerin, a później pełnił funkcję jego prezesa. Przyznał, że kapitalizm wolnorynkowy może nie być idealnym rozwiązaniem, ale stwierdził, że był to zdecydowanie najlepszy ze wszystkich znanych nam obecnie alternatyw.
Nagrody i uznanie Friedmana są liczne, w tym jego Nagroda Nobla z 1976 r., Ale największą pochwałą jest to, że kontynuował niestrudzenie obronę wolności i debatę na temat wszystkich przybyszów aż do śmierci w 2006 r. Kraje takie jak Indie i Chiny, które wzięły do ​​wiadomości przesłanie Friedmana i wielu uważa, że ​​dzięki temu czerpią teraz korzyści ekonomiczne. Wolnorynkowe ideały Friedmana stanowiły nowy sposób patrzenia na gospodarkę i oferowały alternatywne sposoby budowania i utrzymywania silnych gospodarek przez kraje.