W jaki sposób wykorzystuje się aktywa ważone ryzykiem do obliczenia współczynnika wypłacalności w kapitale regulacyjnym dla pakietu Bazylea III?

Aktywa ważone ryzykiem stanowią mianownik w obliczeniach służących do określenia współczynnika wypłacalności zgodnie z przepisami ostatecznej reguły Bazylea III. Współczynnik wypłacalności, znany jako współczynnik kapitałowy oparty na ryzyku, oblicza się, przyjmując kapitał regulacyjny podzielony przez aktywa ważone ryzykiem. Współczynnik wypłacalności określa minimalną kwotę funduszy zwykłych, które banki muszą utrzymywać w swoich bilansach.

Aktywa ważone ryzykiem to aktywa lub ekspozycje pozabilansowe instytucji finansowej ważone zgodnie z ryzykiem związanym z danym aktywem. Bazylea III zwiększyła kwotę kapitału zwykłego, który banki muszą posiadać. Na przykład zgodnie z pakietem Bazylea III banki są zobowiązane do posiadania 4, 5% kapitału podstawowego aktywów ważonych ryzykiem, z dodatkowym buforem 1, 5%. Procent akcji zwykłych wzrósł z poziomu Bazylea II, który wymagał jedynie 2%.

Bazylea III to kompleksowy środek regulacyjny przyjęty w następstwie kryzysu kredytowego w 2008 r., Który ma na celu poprawę zarządzania ryzykiem dla instytucji finansowych. Bazylea III zmieniła sposób obliczania aktywów ważonych ryzykiem. Zgodnie z umową Bazylea III zadłużenie i papiery wartościowe rządu Stanów Zjednoczonych mają wagę ryzyka 0%, podczas gdy hipoteki mieszkaniowe nie gwarantowane przez rząd USA są ważone w dowolnym miejscu od 35 do 200%, w zależności od ruchomej skali oceny ryzyka. Zgodnie z umową Bazylea II hipoteki mieszkaniowe miały stałą wagę ryzyka równą 100% lub 50%.

Bazylea III zwiększyła wagę ryzyka w szczególności dla niektórych transakcji bankowych, w szczególności transakcji swapowych. Niektórzy twierdzą, że Bazylea III nałożyła nieuzasadnione regulacje na banki dotyczące tych działań handlowych i rzekomo obniżyła ich rentowność. Bazylea III zachęca do handlu swapami na scentralizowanych giełdach w celu zmniejszenia ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta, często wymienianego jako główna przyczyna kryzysu finansowego w 2008 r. W odpowiedzi wiele banków poważnie ograniczyło działalność handlową lub sprzedało swoje biura handlowe niebankowym instytucjom finansowym.