Jak doradcy inwestycyjni obliczają, ile dywersyfikacji potrzebuje ich portfel?

Jednym ze skutecznych narzędzi dla doradców inwestycyjnych w celu ustalenia wielkości dywersyfikacji niezbędnej dla portfela jest nowoczesna teoria portfela (MPT). MPT służy do określania efektywnej granicy optymalizacji portfela i wykorzystuje dywersyfikację do osiągnięcia tego celu. Efektywna granica zapewnia maksymalny zwrot możliwy do uzyskania przy określonym ryzyku.

MPT stwierdza, że ​​dla danego portfela aktywów istnieje zoptymalizowana kombinacja zapasów i aktywów, aby zapewnić najwyższy zwrot przy danym poziomie ryzyka. MPT korzysta z dywersyfikacji, alokacji aktywów i okresowego równoważenia w celu optymalizacji portfeli. MPT został po raz pierwszy stworzony przez Harry'ego Markowitza w latach 50. XX wieku i ostatecznie zdobył za niego Nagrodę Nobla. Dalsza innowacja MPT spowodowała dodanie obliczania obligacji skarbowych (obligacji skarbowych) i bonów skarbowych (bonów skarbowych) jako aktywów wolnych od ryzyka, które przesuwają efektywną granicę.

Korelacja

MPT korzysta ze statystycznych miar korelacji w celu ustalenia relacji między aktywami w portfelu. Współczynnik korelacji jest miarą związku między ruchem dwóch zasobów i jest mierzony w skali od -1 do +1. Współczynnik korelacji wynoszący 1 reprezentuje doskonały pozytywny związek, w którym aktywa poruszają się razem w tym samym kierunku w tym samym stopniu. Współczynnik korelacji wynoszący -1 reprezentuje idealną korelację ujemną między dwoma zasobami, co oznacza, że ​​poruszają się one w przeciwnych kierunkach od siebie.

Współczynnik korelacji oblicza się, biorąc kowariancję dwóch aktywów podzieloną przez iloczyn odchylenia standardowego obu aktywów. Korelacja jest zasadniczo statystyczną miarą dywersyfikacji. Włączenie aktywów do portfela o ujemnej korelacji może pomóc w zmniejszeniu ogólnej zmienności i ryzyka dla tego zestawu aktywów. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz „Jak obliczyć korelację za pomocą programu Excel?”)

Osiągnięcie optymalnej dywersyfikacji w celu zmniejszenia niesystematycznego ryzyka

MPT pokazuje, że poprzez połączenie większej liczby aktywów w portfelu zwiększa się dywersyfikację, zmniejszając odchylenie standardowe lub zmienność portfela. Maksymalną dywersyfikację osiąga się jednak przy około 30 akcjach w portfelu. Po tym momencie dodanie większej liczby aktywów powoduje nieznaczną dywersyfikację. Dywersyfikacja jest przydatna w celu zmniejszenia niesystematycznego ryzyka. Ryzyko niesystematyczne to ryzyko związane z określonym zasobem lub sektorem.

Na przykład, każda akcja w portfelu wiąże się z ryzykiem związanym z negatywnymi wiadomościami mającymi wpływ na tę akcję. Dzięki dywersyfikacji do innych akcji i sektorów spadek jednego aktywa ma mniejszy wpływ na większy portfel. Dywersyfikacja nie jest jednak w stanie zmniejszyć ryzyka systematycznego, czyli ryzyka związanego z całym rynkiem. W czasach dużej zmienności aktywa stają się bardziej skorelowane i mają większą tendencję do poruszania się w tym samym kierunku. Tylko bardziej wyrafinowane strategie hedgingowe mogą ograniczyć systematyczne ryzyko.

Przez lata pojawiła się krytyka MPT. Jednym z głównych zarzutów jest to, że MPT zakłada rozkład zysków Gaussa. Zwroty finansowe często nie są zgodne z rozkładami symetrycznymi, takimi jak rozkład Gaussa. MPT zakłada ponadto, że korelacja między aktywami jest statyczna, podczas gdy w rzeczywistości stopień korelacji między aktywami może się zmieniać. Efektywna granica podlega zmianom, których MPT może nie odzwierciedlać dokładnie.

(W celu zapoznania się z tym tematem zobacz: „Jak zdywersyfikować portfel ponad zapasy”).