W jaki sposób skurczowa polityka fiskalna prowadzi do przeciwieństwa efektu wypierania?

Zgodnie z ogólnymi modelami równowagi we współczesnej makroekonomii ekspansywna polityka fiskalna może powodować wypieranie prywatnej działalności na rynku kredytowym. Argument ten wypływa także w drugą stronę: polityka skurczowa może pozwolić na zwiększenie prywatnej działalności na rynku kredytowym. Zjawisko to jest czasami określane w literaturze jako „stłoczenie”.

Zrozumienie skurczowej polityki fiskalnej

Polityka fiskalna odnosi się do wydatków i zwyczajów podatkowych rządu. Istnieją dwa rodzaje kierunków polityki fiskalnej: skurczowe i ekspansywne. Pomyśl o polityce skurczowej jako o czymkolwiek, co bezpośrednio zmniejsza deficyty publiczne lub zwiększa nadwyżki. Polityka ekspansji obejmuje działania, które bezpośrednio zwiększają deficyty lub zmniejszają nadwyżki.

Po podwyższeniu podatków bilans rządu wykazuje więcej dochodów. Podobnie cięcie wydatków ma charakter skurczowy, ponieważ zmniejsza wydatki. Zgodnie ze standardowymi pomiarami produktu krajowego brutto (PKB) skurczowa polityka fiskalna najwyraźniej zmniejsza całkowitą produkcję. Podatki mają tendencję do ograniczania konsumpcji prywatnej, podobnie jak cięcia wydatków zmniejszają konsumpcję rządową.

Zrozumieć wypieranie się i wypieranie się

Załóżmy, że rząd federalny zwiększa wydatki fiskalne o 100 miliardów dolarów w danym roku. Jeśli podatki są niepopularne politycznie, rząd zwykle finansuje dodatkowe wydatki poprzez pożyczki. Rząd federalny pożycza pieniądze, emitując amerykańskie obligacje skarbowe. W tym przypadku rząd emituje Treasuries o wartości 100 miliardów dolarów. To bezpośrednio pochłania 100 miliardów dolarów z rynku kredytowego, pieniędzy, które w innym przypadku zostałyby wydane na inne inwestycje lub dobra konsumpcyjne. Kwestie publiczne odbywają się poprzez wypieranie potencjalnych problemów prywatnych.

Ponadto napływ rządowych papierów wartościowych wpływa na stopy procentowe i ceny aktywów. Jeśli zachęca się osoby prywatne do zwiększenia oszczędności na zakup długu publicznego, realna stopa procentowa zwykle rośnie. Kiedy realne stopy procentowe rosną, osobom fizycznym i małym firmom trudniej jest uzyskać pożyczki.

W podobny sposób spadek pożyczek rządowych może pozostawić więcej pieniędzy na prywatne inwestycje. Mniejsza presja na stopy procentowe oznacza więcej miejsca dla małych kredytobiorców. W dłuższej perspektywie mniej wydatków rządowych często oznacza mniej podatków, co dodatkowo zwiększa pulę dostępnych funduszy na rynki prywatne.

Jeśli kurcząca się polityka fiskalna rządu prowadzi do nadwyżki, rząd może działać raczej jak wierzyciel, a nie dłużnik. Skutki tego nie są bardziej pewne niż skutki wydatków deficytu, ale wszyscy ekonomiści są zgodni, że będzie to miało pewien wpływ.

Dwa rodzaje wtłoczenia

Niektórzy ekonomiści twierdzą, że we właściwych okolicznościach ekspansywna polityka rządowa może powodować wypieranie zamiast wypychania. Jeśli, jak sugerują keynesowscy ekonomiści, wzrost zagregowanego popytu powoduje ekspansję gospodarczą, wówczas firmy uważają za opłacalne zwiększenie mocy produkcyjnych. Ten wzrost na rynkach, zwany inwestycjami indukowanymi, może być silniejszy niż efekt wypierania.

Jest to zupełnie inny argument niż tradycyjny efekt wtłaczania, który wynika z kurczącej się polityki fiskalnej. Każdy argument ma swoich zwolenników i krytyków. Aby jeszcze bardziej skomplikować sytuację, niektórzy ekonomiści dopuszczają efekt wtłoczenia, ale nie zgadzają się co do jego wielkości i skutków długoterminowych.

(W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „Czym jest polityka fiskalna?”)