Jak działają sankcje ekonomiczne

Sankcja to kara nakładana na inny kraj lub na poszczególnych obywateli innego kraju. Jest to instrument polityki zagranicznej i nacisków gospodarczych, który można określić jako swego rodzaju marchewkowe podejście do międzynarodowego handlu i polityki.

Kraj ma do dyspozycji wiele różnych rodzajów sankcji. Chociaż niektóre są szerzej stosowane niż inne, ich ogólnym celem jest wymuszenie zmiany zachowania.

Sankcje mogą przybierać różne formy

Sankcję można wykonać na kilka sposobów. Obejmują one:

• Taryfy - podatki nakładane na towary importowane z innego kraju.
• Kontyngenty - limit liczby towarów, które mogą być importowane z innego kraju lub wysyłane do tego kraju.
• Embargoes - Ograniczenie handlu, które uniemożliwia krajowi handel z innym. Na przykład rząd może uniemożliwić swoim obywatelom lub firmom dostarczanie towarów lub usług do innego kraju.
• Bariery pozataryfowe (NTB) - są to pozataryfowe ograniczenia dotyczące importowanych towarów i mogą obejmować wymogi dotyczące licencji i pakowania, standardy produktów i inne wymagania, które nie są konkretnie podatkami.
• Mienia lub konfiskaty aktywów - Zapobieganie sprzedaży lub przenoszeniu aktywów będących własnością kraju lub osoby fizycznej.

Rodzaje sankcji

Sankcje są podzielone na kilka sposobów. Jednym ze sposobów ich opisania jest liczba stron wydających sankcję. Sankcja „jednostronna” oznacza, że ​​sankcjonuje ją tylko jeden kraj, natomiast sankcja „wielostronna” oznacza, że ​​grupa lub blok krajów popiera jej stosowanie. Ponieważ sankcje wielostronne są nakładane przez grupy krajów, można je uznać za mniej ryzykowne, ponieważ żaden kraj nie stoi na wysokości wyniku sankcji. Jednostronne sankcje są bardziej ryzykowne, ale mogą być bardzo skuteczne, jeżeli zostaną wprowadzone w życie przez państwo o silnej gospodarce.

Innym sposobem kategoryzacji sankcji są rodzaje handlu, które ograniczają. Sankcje eksportowe blokują przepływ towarów do kraju, a sankcje importowe blokują towary opuszczające kraj. Te dwie opcje nie są równe i spowodują różne konsekwencje ekonomiczne. Blokowanie wjazdu towarów i usług do kraju (sankcja wywozowa) ma zazwyczaj mniejszy wpływ niż blokowanie towarów lub usług z tego kraju (sankcja importowa). Sankcje wywozowe mogą stanowić zachętę do zastąpienia zablokowanych towarów czymś innym. Przypadek, w którym sankcja wywozowa mogłaby zadziałać, polega na blokowaniu wrażliwej wiedzy technologicznej przed wejściem do kraju docelowego (pomyśl o zaawansowanej broni). Krajowi docelowemu trudniej jest stworzyć tego rodzaju dobry wewnętrzny produkt.

Zablokowanie eksportu kraju poprzez sankcje importowe zwiększa prawdopodobieństwo, że kraj docelowy poniesie znaczne obciążenie ekonomiczne. Na przykład 31 lipca 2013 r. USA przyjęły ustawę HR 850, która w zasadzie zablokowała Iranowi sprzedaż ropy za granicą z powodu programu nuklearnego. Ustawa ta nastąpiła po roku, w którym eksport ropy z Iranu został już zmniejszony o połowę dzięki sankcjom międzynarodowym. Jeśli kraje nie importują produktów kraju docelowego, gospodarka docelowa może stanąć w obliczu załamania przemysłu i bezrobocia, co może wywrzeć znaczną presję polityczną na rząd.

Ukierunkowane sankcje

Podczas gdy celem sankcji jest zmuszenie kraju do zmiany jego zachowania, istnieje wiele różnic co do sposobu, w jaki sankcje są niwelowane i do kogo są skierowane. Sankcje mogą dotyczyć całego kraju, jak w przypadku embarga na eksport danego kraju (np. Sankcje USA wobec Kuby). Mogą być ukierunkowane na określone branże, takie jak embargo na sprzedaż broni naftowej. Od 1979 r. Stany Zjednoczone i Unia Europejska zakazują importu lub eksportu towarów i usług do Iranu.

Sankcje mogą również dotyczyć osób fizycznych, takich jak politycy lub liderzy biznesu - takich jak wspomniane sankcje UE i USA wobec sojuszników Putina w marcu 2014 r. Wprowadzenie tego rodzaju sankcji ma na celu spowodowanie trudności finansowych dla niewielkiej grupy osób, a nie wpłynięcie na ludność kraju. Tego rodzaju strategia sankcji jest najprawdopodobniej stosowana, gdy władza polityczna i gospodarcza skoncentrowana jest w rękach stosunkowo niewielkiej grupy osób mających międzynarodowe interesy finansowe.

Alternatywa dla zagrożenia wojskowego

Podczas gdy kraje stosowały sankcje, aby wymuszać lub wpływać na politykę handlową innych od stuleci, polityka handlowa rzadko jest jedyną strategią stosowaną w polityce zagranicznej. Mogą temu towarzyszyć zarówno działania dyplomatyczne, jak i wojskowe. Sankcja może być jednak bardziej atrakcyjnym narzędziem, ponieważ nakłada koszty ekonomiczne na działania kraju, a nie na wojsko. Konflikty zbrojne są kosztowne, wymagają dużych zasobów, kosztują życie i mogą wywoływać gniew innych narodów z powodu cierpienia ludzi spowodowanego przemocą.

Ponadto nie jest możliwe, aby kraj zareagował na każdy problem polityczny z siłą militarną: armie często nie są wystarczająco duże. Ponadto niektóre problemy po prostu nie nadają się do zbrojnej interwencji. Sankcje stosuje się zwykle w przypadku niepowodzenia wysiłków dyplomatycznych.

Kiedy nakładać sankcje

Sankcje mogą być nakładane z kilku powodów, takich jak środki odwetowe za działalność gospodarczą innego kraju. Na przykład kraj produkujący stal może zastosować sankcję, jeśli inny kraj będzie próbował chronić rodzący się przemysł stalowy, ustanawiając kontyngent importowy na stal zagraniczną. Sankcje mogą być również stosowane jako bardziej miękkie narzędzie, zwłaszcza jako środek odstraszający w przypadku łamania praw człowieka (np. Sankcje USA wobec Afryki Południowej z czasów apartheidu). Organizacja Narodów Zjednoczonych może zaakceptować stosowanie wielostronnych sankcji wobec kraju, jeżeli dopuści się ono łamania praw człowieka lub złamie postanowienia dotyczące broni jądrowej.

Czasami groźba sankcji wystarczy, aby zmienić politykę kraju docelowego. Zagrożenie oznacza, że ​​kraj wydający zagrożenie jest gotów przejść trudy ekonomiczne, aby ukarać kraj docelowy, jeśli zmiana nie nastąpi. Koszt zagrożenia jest mniejszy niż koszt interwencji wojskowej, ale nadal ma on znaczenie gospodarcze. Na przykład w 2013 r. Prezydent Zimbabwe, Robert Mugabe i jego wewnętrzny krąg zostały usankcjonowane przez USA z powodu domniemanego naruszenia praw.

Czasami kraj może rozważyć zastosowanie sankcji z powodów krajowych, a nie międzynarodowych. Czasami w grę wchodzi nacjonalizm, a rząd jednego kraju może zastosować sankcję jako sposób na wykazanie determinacji lub odwrócenie uwagi od kłopotów domowych. Z powodu tego problemu organizacje międzynarodowe, takie jak Światowa Organizacja Handlu (WTO), starają się złagodzić presję i stworzyć panele w celu obiektywnego przeglądu sporów między krajami. Jest to szczególnie pomocne w powstrzymywaniu większych problemów na drodze, ponieważ sankcje mogą prowadzić do ekonomicznie niszczących wojen handlowych, które mogą objąć kraje niezaangażowane w pierwotny spór.

Zakres cierpienia gospodarczego spowodowanego sankcją często nie jest od razu znany. Badania wykazały, że nasilenie wpływu gospodarczego na kraj docelowy wzrasta wraz ze wzrostem poziomu współpracy międzynarodowej i koordynacji w jej tworzeniu. Będzie to również bardziej wyraźne, jeśli kraje objęte sankcją miały wcześniej bliskie stosunki, ponieważ więzi handlowe są bardziej prawdopodobne, jeśli kraje te będą miały relacje.

Wpływ sankcji

Bezpośredni wpływ sankcji importowej na kraj docelowy polega na tym, że eksport tego kraju nie jest kupowany za granicą. W zależności od zależności ekonomicznej kraju docelowego od wywożonego towaru lub usługi może to mieć efekt paraliżujący. Sankcja może spowodować rodzaj politycznej i ekonomicznej niestabilności, która skutkuje bardziej totalitarnym reżimem, lub może doprowadzić do upadku państwa z powodu próżni władzy. Cierpienia kraju docelowego ponoszą ostatecznie jego obywatele, którzy w czasach kryzysu mogą raczej zestalić rządzący reżim niż go obalić. Okaleczony kraj może być wylęgarnią ekstremizmu, co jest scenariuszem, z którym kraj inicjujący prawdopodobnie wolałby się nie uporać.

Sankcje mogą być zgodne z prawem niezamierzonych konsekwencji. Na przykład Organizacja Arabskich Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OAPEC) wydała embargo na dostawy ropy naftowej do Stanów Zjednoczonych w 1973 r. Jako karę za ponowne zaopatrzenie Izraela w broń. OAPEC stosował embargo jako narzędzie polityki zagranicznej, ale efekty rozlały się i pogorszyły światową krach giełdowy w latach 1973-1974. Napływ kapitału z wyższych cen ropy spowodował wyścig zbrojeń w krajach Bliskiego Wschodu - problem destabilizujący - i nie spowodował zmiany polityki przewidzianej przez OAPEC. Ponadto wiele krajów objętych embargiem ograniczyło zużycie ropy i wymagało bardziej wydajnego wykorzystania produktów naftowych, co dodatkowo zmniejszyło popyt.

Sankcje mogą zwiększyć koszty ponoszone przez konsumentów i przedsiębiorstwa w krajach, które je wydają, ponieważ kraj docelowy nie jest w stanie zakupić towarów, co prowadzi do strat ekonomicznych spowodowanych bezrobociem, a także strat produkcyjnych. Ponadto kraj wydający ograniczy wybór towarów i usług, które mają konsumenci krajowi, i może zwiększyć koszty prowadzenia działalności gospodarczej dla firm, które muszą szukać zaopatrzenia w innym miejscu. Jeżeli sankcja zostanie nałożona jednostronnie, kraj docelowy może wykorzystać kraj zewnętrzny do obejścia skutków zablokowanego importu lub eksportu.

Przykład ukraińsko-rosyjskich sankcji

Na przykład aneksja Krymu przez Rosję w marcu 2014 r. Nadal jest darem, który wciąż daje, wyzwala sankcje i kontr-sankcje, które tylko się nasilają. We wrześniu 2015 r. Premier Ukrainy Arsenij Jaceniuk ogłosił, że jego kraj zakazuje rosyjskich samolotów z ziemi ukraińskiej. Według TASS, oficjalnej państwowej agencji prasowej rosyjskiego Ministerstwa Transportu, rosyjskie Ministerstwo Transportu odpowiedziało zaledwie kilka dni po ogłoszeniu ukraińskiego Ministerstwa Transportu, grożąc zakazem odwetu.

A to tylko najnowsza odmiana na znany temat. Ogłoszone zakazy lotów samolotów pojawiły się ponad rok po tym, jak Stany Zjednoczone i Unia Europejska zamroziły amerykańskie i europejskie aktywa członków „wewnętrznego kręgu” Władimira Putina, w skład którego wchodzą politycy, liderzy biznesu i jeden bank, w marcu 2014 r. Rosja zareagowała sankcjonowaniem kilku amerykańskich polityków, w tym przewodniczącego Izby Reprezentantów Johna Boehnera, przywódcy większości Senatu Harry'ego Reida i senatora Arizony Johna McCaina. Wpływ rosyjskich sankcji na amerykańskich polityków był pozornie ograniczony i został potraktowany w humorystyczny sposób: John McCain zginął w tweecie z 20 marca Tweet: „Myślę, że to oznacza, że ​​moja przerwa wiosenna na Syberii jest zakończona, akcje Gazpromu są stracone, a tajne konto bankowe w Moskwie jest mrożony."

Podczas gdy docelowi Rosjanie nie wszyscy mieli zagraniczne aktywa, napotykali trudności finansowe. Nie byli w stanie przeprowadzać transakcji denominowanych w dolarach; banki były mniej chętne do pomocy z obawy przed złościć zachodnie rządy, a amerykańskie firmy nie były w stanie z nimi współpracować. Jednak w dłuższej perspektywie sankcje te prawdopodobnie miałyby mniejszy wpływ niż szersze sankcje na eksport rosyjskiej energii do Europy. Około 53% rosyjskiego eksportu gazu trafia do UE, o wartości szacowanej na 24 miliardy dolarów rocznie.

Dolna linia

Skuteczność sankcji różni się w zależności od liczby zaangażowanych stron. Sankcje wielostronne są bardziej skuteczne niż sankcje jednostronne, ale ogólnie wskaźnik powodzenia jest dość niski. W wielu okolicznościach sankcje spowodowały szkody ekonomiczne bez zmiany polityki kraju docelowego. Sankcje są ostatecznie tępymi narzędziami polityki zagranicznej, ponieważ ich stosowanie rzadko jest wystarczająco precyzyjne, aby wpływać tylko na gospodarkę docelową, i ponieważ zakładają, że szkody gospodarcze doprowadzą do presji politycznej, która przyniesie korzyść krajowi wzywającemu.