Jak mierzy się awersję do ryzyka we współczesnej teorii portfela (MPT)?

Zgodnie z nowoczesną teorią portfela (MPT) stopnie awersji do ryzyka są określane przez dodatkowy marginalny zwrot, którego inwestor potrzebuje, aby zaakceptować większe ryzyko. Wymagany dodatkowy krańcowy zwrot oblicza się jako standardowe odchylenie zwrotu z inwestycji (ROI), znanego również jako pierwiastek kwadratowy wariancji.

Ogólny poziom awersji do ryzyka na rynkach można postrzegać na dwa sposoby: przez premię za ryzyko ocenianą dla aktywów powyżej poziomu wolnego od ryzyka oraz przez faktyczną wycenę aktywów wolnych od ryzyka, takich jak obligacje skarbowe Stanów Zjednoczonych. Im większy popyt na bezpieczne instrumenty, tym większa różnica między stopą zwrotu instrumentów ryzykownych a nie ryzykownych. Ceny obligacji skarbowych również powinny wzrosnąć, co spowoduje obniżenie rentowności.

Współczesna teoria i ryzyko portfela

Kiedy wprowadzono MPT, jego definicja ryzyka lub standardowe odchylenie od średniej wydawało się niekonwencjonalne. Z czasem odchylenie standardowe stało się prawdopodobnie najczęściej stosowanym miernikiem ryzyka inwestycyjnego.

Odchylenie standardowe pokazuje, jak gwałtownie oscylują zwroty aktywów w danym okresie. Zakres obrotu wokół średniej ceny można utworzyć za pomocą wzrostów i spadków mierzonych odchyleniem standardowym. Inwestorzy wykorzystują te informacje do oszacowania możliwych zwrotów dla przyszłych portfeli.

Ci, którzy są bardziej niechętni do ryzyka, zwykle chcą aktywów o niższych standardowych odchyleniach. Mniejsze odchylenie od średniej sugeruje, że cena aktywów wykazuje mniejszą zmienność i istnieje mniejsze prawdopodobieństwo poważnej straty. Agresywni inwestorzy są zadowoleni z wyższego standardowego odchylenia, ponieważ sugeruje to, że możliwe są również wyższe zwroty.

Powodem, dla którego odchylenie standardowe jest tak powszechnie akceptowane, jest zawsze wyrażone w tych samych jednostkach i proporcjach, co dane bazowe. Na przykład standardowe odchylenie wysokości jest wyrażone w stopach lub calach, a standardowe odchylenie dla cen akcji jest wyrażone jako cena dolara za akcję. Inne miary ryzyka opracowywane są zgodnie z MPT, w tym beta, R-kwadrat i wskaźnik obrotu.

Możliwe wady związane z MPT i ryzykiem

Chociaż historycznie rzadko, możliwe jest posiadanie funduszu wspólnego inwestowania lub portfela inwestycyjnego o niskim odchyleniu standardowym i nadal tracić pieniądze. Okresy utraty na rynku są zwykle strome i krótkotrwałe; aktywa o niskim odchyleniu standardowym zwykle tracą mniej w krótkich okresach czasu niż inne. Ponieważ jednak informacje o ryzyku są retrospektywne, nie ma gwarancji, że przyszłe zwroty będą zgodne z tym samym schematem.

Większym, trudniejszym problemem jest to, że odchylenie standardowe ma charakter względny. Załóżmy, że inwestor patrzy na dwa zrównoważone fundusze wspólnego inwestowania. Jedna ma odchylenie standardowe wynoszące pięć jednostek, a druga odchylenie standardowe wynosi 10 jednostek. Bez innych informacji MPT nie może powiedzieć inwestorowi, czy pięć jest niska, średnia czy wysoka. Jeśli pięć jest niskich, 10 może być średnią. Jeśli pięć jest wysoka, 10 może być bardzo wysoka. Inwestorzy stosujący odchylenie standardowe powinni poświęcić czas na znalezienie odpowiedniego kontekstu.

(W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „W jaki sposób określa się ryzyko inwestycyjne”).